ေရႊမန္းသူေလး

က်ေနာ္ တနဂၤေႏြေန႔ စလံုးက ျပန္ေရာက္ၿပီး ေနာက္တစ္ေန႔မွာပဲ ဇာတ္လမ္းက စတယ္လို႔ ဆိုရမယ္။ က်ေနာ္ျပန္ေရာက္ရင္ လုပ္ေနၾက ထံုးစံအတိုင္း ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ထဲ ေလ့လာရန္ ဆိုၿပီး မနက္က အိမ္ကေန ေစာေစာထြက္လာခဲ့တယ္။ အေမက အိမ္က ကားကို ယူသြားဖို႔ ေျပာတာေတာင္ က်ေနာ္ ယူမလာခဲ့ဘူး။ ေရာက္ခါစဆိုေတာ့ ကားျပန္မေမာင္းရဲေသးတာက တစ္ေၾကာင္း။ ကားေမာင္းရင္ ကိုယ္ၾကည့္ခ်င္တာေတြ ၾကည့္လို႔မရေတာ့မွာ ဆိုတာက တစ္ေၾကာင္းေပါ့။ အဲဒါနဲ႔ လိုင္ကားနဲ႔ပဲ ဆူးေလကို ထြက္လာခဲ့တာ။ အိမ္က ထြက္မလာခင္ေတာ့ အေမ့ကို ေမးခဲ့ရေသးတယ္။ ဘာကားစီးသြားရင္ ေကာင္းမလဲလို႔ေလ။ အေမက ေျပာတယ္ ”ပါရမီ အထူးပဲ စီးသြား ..အဲဒါက ၿမိဳ႔ကို ပတ္ေနတာဆိုေတာ့ သားတစ္ခါထဲ ေနရာစံုေရာက္တာေပါ့တဲ့ ”။ အေမ့ စကားဆိုတာ မပယ္ရွားေကာင္းဘူး မွတ္လား။ က်ေနာ္လဲ ကားမွတ္တိုင္မွာ ပါရမီ အထူးကိုပဲ ေစာင့္စီးခဲ့တယ္။

အမယ္ …ၾကားျဖတ္ေျပာရရင္ ျမန္မာႏိုင္ငံႀကီးမ်ား တယ္တိုးတက္ေနပါလား။ ကားမွတ္တိုင္ေတာင္ က်က်နနေဆာက္ထားတဲ့ သံဖရိန္ အမိုးကာ အေဆာက္အဦးေလး ျဖစ္ေနတယ္။ ထိုင္ခံုေလးေတြက အစီအရီနဲ႔။ ကြမ္းတံေတြးနဲ႔ အမိႈက္ထည့္ရန္ ဆိုတဲ့ အမိႈက္ပံုးကလဲ အသင့္ဗ်။ တစ္ခုပဲ ရွိတယ္။ အမိႈက္ပံုးမွာ အမိႈက္ေတြ ျပည့္ေနတာေတာင္ မသိမ္းေသးတာရယ္။ ရွိတဲ့ ထိုင္ခံုေလး ေလးငါးလုံးမွာ ႏွစ္လံုးကို ဂ်ာနယ္ေရာင္းတဲ့ အမ်ဳိးသမီးက ေနရာဦးထားတာက လြဲရင္ေပါ့ေလ။ ခ်ိဳင့္ေတြ ခြက္ေတြ အျပည့္နဲ႔ ကတၱရာလမ္းကိုေတာ့ ထည့္မေျပာေတာ့ပါဘူး… အ ဟီး။

က်ေနာ္လဲ ဟိုၾကည့္ ဒီၾကည့္နဲ႔ ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ရဲ႔ ေျပာင္းလဲမႈေတြကို ေလ့လာေနတာေပါ့ေလ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ပါရမီကားက ဆိုက္လာတယ္။ ကားေပၚမတက္ခင္ ဆူးေလသြားတာ ဟုတ္လား မဟုတ္လား ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကားေရွ႔မွန္အေပၚမွာ ipay ဆိုၿပီး ေရးထားတာ သြားေတြ႔တယ္။ ေၾသာ္ .. ဒါ အေမေျပာတဲ့ ကားကို ကတ္နဲ႔ စီးရတဲ့ စနစ္ပဲကိုး ဆိုၿပီး သေဘာက်သြားတယ္။ က်ေနာ္က ကတ္မရွိေတာ့ ပိုက္ဆံေပးၿပီးေတာ့ပဲ စီးရေတာ့မွာေပါ့။ အဲဒါနဲ႔ စပယ္ယာကို ပိုက္ဆံေပးမယ္လုပ္ေတာ့ ကိုယ့္ေရွ႔က တက္သြားတဲ့ ေကာင္မေလးက စပယ္ယာကို ကတ္ေလးတစ္ခု ေပးလိုက္တာ ေတြ႔တယ္။ စကတ္ထမိန္၀တ္ထားတဲ့ ေကာင္မေလးက ကိုယ္လံုးေတာင့္ေတာင့္ေလး ျဖစ္ေနတာရယ္ စပ္စုခ်င္တာရယ္နဲ႔ အထဲကို တိုးမ၀င္ေသးပဲ ခပ္တည္တည္နဲ႔ ရပ္ၾကည့္ေနလိုက္တယ္။ ဟိုက္ .. စပယ္ယာရဲ႔ လည္ပင္းမွာ စက္ကေလးတစ္လံုး ဆြဲထားတယ္ဟ။ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကင္မရာလိုလို ဘာလိုလိုနဲ႔။ ခုနက ေကာင္မေလးေပးလိုက္တဲ့ ကတ္ကို စက္ထဲ ထိုးထည့္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သူက ေကာင္မေလးကို ျပန္ေပးလိုက္တယ္။ အင္ .. သူ႔ဟာက ဒီလိုႀကီးလား။ ေတာ္ေသးတယ္။ စပယ္ယာက သူ႔ဖာသူ လုပ္ေပလို႔ေပါ့။ ဒီျပင္သာဆို အေစာက ေကာင္မေလးက စပယ္ယာနားကပ္သြားၿပီး ရင္ပတ္ကစက္ကို ကတ္နဲ႔ထိပြတ္ဆြဲရမွာ။ ခြိ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကတ္နဲ႔သံုးလို႔ရတာကိုက အဆင့္ျမင့္လာတယ္လို႔ပဲ ေျပာရမွာေပါ့ေနာ္ ..  ;D ။ က်ေနာ္လဲ က်သင့္ေငြကို ေပးလိုက္ၿပီး အစြန္က ထိုင္ခံုမွာ ထိုင္ၿပီး လိုက္လာခဲ့တယ္။ ဟိုၾကည့္ ဒီၾကည့္ေပါ့။ ဆူးေလ ေရာက္ေတာ့ ဆင္းၿပီး ဟိုေငး ဒီေငးနဲ႔ ေလွ်ာက္သြားမိတယ္ေပါ့ေလ။

အဲဒါနဲ႔ပဲ အခ်ိန္ ႏွစ္နာရီေလာက္ ၾကာေတာ့ လမ္းေလွ်ာက္ရတာ ေျခေထာက္ေညာင္းတာနဲ႔ အိမ္ပဲ ျပန္လာခဲ့တယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ပါရမီ မစီးႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဗိုက္ထဲက တက်ဳတ္က်ဳတ္ျမည္ေနတာေရာ၊ အေမ့လက္ရာေလး စားခ်င္တာေၾကာင့္ေရာ တက္စီပဲ ငွားစီးလာခဲ့တယ္။ အံမယ္။ တက္စီ စီးလာရင္းနဲ႔မွ စဥ္းစားမိေသးတယ္။ တက္စီကလဲ ငါ့နဲ႔ ေတာ္ေတာ္လိုက္တယ္လို႔။ ဘာတဲ့ နာမည္ကိုက က်ဴက်ဴဆိုပါလား။ အ ဟီး။

အဲ .. အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ အေမက အေပါက္၀က ဆီးေစာင့္ေနတာ ေတြ႔တယ္။ အဲဒါနဲ႔ ဘာဟင္းခ်က္လဲလို႔ ေမးမယ္ ျပင္တုန္းရွိေသး အေမက ..

“သား ျပန္လာတာ အေတာ္ပဲ .. အခုပဲ ေဒၚယဥ္ယဥ္ ဖုန္းဆက္တယ္ …“

အေမ့ မ်က္ႏွာရိပ္ မ်က္ႏွာကဲအျပင္ ေဒၚယဥ္ယဥ္ဆိုတဲ့ နာမည္ေၾကာင့္ က်ေနာ္ ကိစၥတစ္ခုေတာ့ ရွိၿပီဆိုတာ ရိပ္မိတယ္။

“ဘာလဲ .. အေမ .. ဘာကိစၥျဖစ္လို႔လဲ …“
“ေအး .. ေဒၚယဥ္ယဥ္ကေျပာတယ္ … အေမတို႔ တတ္ႏိုင္ရင္ ညေန လာခဲ့ပါလားတဲ့ .. သူတို႔က အလုပ္ကိစၥတစ္ခုနဲ႔ ဒီတစ္ပတ္ထဲမွာ ခရီးထြက္ရမယ္ ေျပာေနလို႔ ..“
“အမ္ .. ဟုတ္လား အေမ .. ဒီေန႔ ညေနဆိုေတာ့ ..“
“ဟုတ္တယ္ … သား .. အေမလဲ အဲဒါကိုပဲ ေျပာမလို႔ .. ေဒၚယဥ္ယဥ္တို႔ကလဲ အားနာေနတာ .. ဟိုဘက္က အလုပ္ကိစၥကလဲ ေတာ္ေတာ္ အေရးႀကီးေနလို႔ပါတဲ့ …“
“အင္းေလ … ဒါဆိုေတာ့လဲ သြားၾကတာေပါ့ အေမရယ္ .. အခုေတာ့ ထမင္းစားၾကတာေပါ့ ..“
“ရတယ္ေလ .. သား .. ထမင္းပြဲက အဆင္သင့္ပဲ .. အဲဒီကိစၥကို ေျပာခ်င္လို႔ .. ေနာက္ၿပီး ကားလက္မွတ္ရဖို႔က ရွိေသးတယ္ မွတ္လား ..“

အေမေျပာမွ က်ေနာ္လဲ ဘာျဖစ္လို႔ အေမက အေပါက္၀ကေန ဒီစကားကို ဆီးေျပာရတာလဲဆိုတာ သေဘာေပါက္တယ္။

“အာ .. အေမကလဲ .. ရန္ကုန္ မႏၱေလးမ်ား ကားေတြက ေပါလို႔ … စိတ္ပူမေနနဲ႔ … က်ေနာ္ပိုင္ပါတယ္ …“

အေမလဲ က်ေနာ့္ရဲ ႔ ရဲရဲႀကီး အာမခံ စကားၾကားေတာ့ ဘာမွ ထပ္မေျပာေတာ့ပဲ ေနာက္ေဘးဘက္ တန္း၀င္သြားတယ္။ က်ေနာ္လဲ စာေပေလာကက၀ယ္လာတဲ့ ေန၀င္းျမင့္ရဲ စာအုပ္ကို စားပြဲေပၚတင္ရင္း ထမင္းစားခန္းထဲ တန္း၀င္လာခဲ့တယ္။ က်ေနာ္လဲ ထမင္းစားခန္း အျဖတ္ အေဖက အိမ္ေပၚထပ္ကေန ဆင္းလာတာနဲ႔ဆံုတယ္။ “အေဖ ထမင္းစားမွာလား“ ဆိုၿပီး လွမ္းေခၚေတာ့ “ေအး … စားတာေပါ့“ လို႔ ဆိုလို႔ မိသားစု ထမင္းလက္ဆံု စားျဖစ္ၾကေသးတယ္။ ၀က္သားႏွီခ်က္ေလးကို သရက္ခ်ဥ္သုပ္ေလးနဲ႔။ အံမယ္ ပဲႀကီးဟင္းကို ဆူးပုပ္ရြက္ခပ္ထားတာေတာင္ ပါေသး။ ငါးပိရည္ခ်က္နဲ႔ တို႔စရာကေတာ့ ထည့္မေျပာေတာ့ပါဘူး။ ေကာင္းမွ ေကာင္းေပါ့ …

ထမင္းစားၿပီးေတာ့ အေမ့ကို ကတိေပးခဲ့တဲ့ ကိစၥကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖို႔ အိမ္ကဖုန္းကို ဆြဲၿပီး ၀ရံတာကို တက္လာခဲ့တယ္။ ႏွစ္ေတြ ဘယ္လိုေျပာင္းလဲ ေျပာင္းလဲ တယ္လီဖုန္း လိုင္းမမိတာက မေျပာင္းလဲေသးတာမို႔ လိုင္းမိတဲ့ေနရာက ေျပာရမယ္ေလ။ ၀ရံတာေရာက္ေတာ့ အသင့္ရွိတဲ့ ပက္လက္ကုလားထိုင္မွာ ထိုင္ရင္း ဖုန္းစာအုပ္ထဲက မနဲ႔စတဲ့ နာမည္ (အမ္နဲ႔စတာပါ) ကို ရွာလိုက္တယ္။ က်ေနာ္ ရွာေနတဲ့ နာမည္ေတြ႔တာေတာင္ နာမည္တူက ႏွစ္ခု ျဖစ္ေနလို႔ ေနာက္က Travel Agent ဆိုတဲ့ဟာေလးေတြ႔မွ ခလုတ္ႏွိပ္လိုက္တယ္။ ထံုးစံအတိုင္း ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္း အခ်င္းခ်င္းေခၚတာေတာင္ လိုင္းက ခ်က္ခ်င္းမ၀င္ပဲ ဆယ္စကၠန္႔ေလာက္ၾကာမွ လိုင္း၀င္သြားတယ္။

“ဟယ္လို …“
“ဟယ္လို .. မီးမီးနဲ႔ ေျပာခ်င္လို႔ပါ …“

လာထူးတဲ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္အသံၾကားတာနဲ႔ က်ေနာ္ေတြ႔ခ်င္တဲ့သူကို ေျပာလုိက္ရတယ္။ ဆိုင္က ဖုန္းမွန္းသိေနလို႔ က်ေနာ္ေတြ႔ခ်င္သူ ဟုတ္တယ္ မဟုတ္တယ္ဆိုတာ ေသခ်ာမသိတာေၾကာင့္ပါ။ တစ္ဖက္က အသံက ခနၿငိမ္သြားၿပီမွ ..

“အယ္ .. အကို ဘယ္တုန္းက ျပန္ေရာက္ေနတာလဲ …“

ဒီတစ္ခါေတာ့ ဘယ္သူဆိုတာ က်ေနာ္ ေသခ်ာသိသြားၿပီ။ ျပန္ေမးတဲ့ပံုစံနဲ႔ ခ်ဳိျမတဲ့ အသံေၾကာင့္ ဒါဘယ္သူဆိုတာ ထပ္ေမးေနစရာ မလိုေတာ့ဘူး။

“ဟုတ္တယ္ မီးမီး … မေန႔က ျပန္ေရာက္တာ …“
“ဟုတ္လား … အကို ဟိုမွာ ေတာ္ေတာ္ၾကာတယ္ေနာ္ …“
“ေအး … ၾကာတယ္လို႔ပဲ ေျပာရမွာေပါ့ …“
“အ ဟင္း .. အ ဟင္း …. ေအာ္ .. ဒါနဲ႔ အကို မီးမီး ဆီဆက္တာ …“
“ဟဲ့ .. နင့္ဆီဆက္မွေတာ့ ကားလက္မွတ္လိုခ်င္လို႔ေပါ့ … ဒါ နင့္ဆိုင္ဖုန္းပဲ မဟုတ္လား …“
“ေျပာ .. အကို .. ဘယ္ကိုလဲ .. မႏၱေလးကိုပဲလား ..“
“ဟုတ္တယ္ .. မႏၱေလးကိုပဲ .. ဒီေန႔ညေန …“
“ဟင္.. အကိုကေတာ့ လုပ္ၿပီ … ညေန သြားမွာကို အခုမွ ၀ယ္ရလား … ဒါနဲ႔ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္လဲ .. အကိုတစ္ေယာက္တည္းလား ..“
“ဟုတ္ဘူးဟ .. အားလံုးေပါင္း သံုးေယာက္ .. အေဖေရာ အေမေရာပါမွာ …“
“အယ္ .. ဒုကၡပဲ … ေနဦး .. အကို …“

တစ္ဖက္က စကားေျပာသံ ၿငိမ္သြားၿပီး သူတို႔အခ်င္းခ်င္း လွမ္းေျပာသံေတြကို တိုးတိုးေလး ၾကားေနရတယ္။ အမေတြေရာ ညီမေတြေရာ ရႈပ္ေနတာပဲ။ ခနေနေတာ့မွ ..

“အကို .. ရိုးရိုး express ကားပဲ ရတယ္ … ျဖစ္တယ္မွတ္လား …“
“အာ .. ရပါတယ္ … နင္ကလဲ … expressက ရိုးရိုးမဟုတ္ပဲ ဆန္းတာေတြ ရွိေသးလို႔လား ..“
“အံမယ္ .. အကိုေနာ္ .. ျမန္မာႏိုင္ငံမ်ား အထင္ေသးလို႔ .. ဒီမွာ Scania ေတာင္ စီးေနၾကၿပီ …“
“ေဟ .. ဟုတ္လား …“

က်ေနာ္ နဲနဲ အသံက်ယ္သြားသလို မ်က္လံုးလဲ ျပဴးသြားတယ္။

“မီးမီး .. အဲဒါက မရေတာ့ဘူးလား … ရရင္ စီးခ်င္တယ္ ဟယ္ …“
“အကိုကလဲ .. အခုက်မွေတာ့ ဘယ္ရေတာ့မလဲ .. မႏၱေလးက အျပန္က်မွ စီးလာခဲ့ေတာ့ … ဒါနဲ႔လက္မွတ္က အကို လာယူမွာလား …“
“ေအး ေအး .. လာယူမယ္ေလ … နင္ ဘယ္အခ်ိန္အားလဲ …“
“ဘယ္အခ်ိန္အားလဲ ဆိုလွ်င္ေတာ့ အလုပ္ဆင္းမွ အားမွာပဲ.. အကိုကမွ ႀကိဳမေျပာတာ ..“

ေနာက္ဆံုးစကားတြင္ လိုင္းမေကာင္းလို႔ပဲလား က်ေနာ္ပဲ နားကေလးသြားလို႔လား မသိ။ မီးမီး အသံက နဲနဲတိုးသြားတယ္လို႔ ထင္ရတယ္။ မီးမီးဆိုတာကလဲ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ က်ေနာ္ရဲ ႔ ဂ်ီတီစီမွ ညီမေလးမ်ားစြာထဲက တစ္ေယာက္ဆိုေတာ့ အခ်ိန္ရရင္ေတာ့ ေတြ႔ခ်င္ပါေသးတယ္။ သို႔ေသာ္လဲ …

“ေအး .. ဒါဆိုလဲ အကို အခုပဲ လာယူလိုက္မယ္ …နင္ မအားရင္လဲ မႏၱေလးက ျပန္ေရာက္မွ ေတြ႔ၾကတာေပါ့ …“
“ဟုတ္ .. ဒါဆို ဒါပဲေနာ္ … အကို … ဒီမွာ ဖုန္းေတြ ျမည္ေနလို႔ ..“

က်ေနာ္ အားနာသြားတယ္။ မီးမီးတို႔ ခရီးသြား အက်ဳိးေဆာင္လုပ္ငန္းက နာမည္ႀကီးမို႔ အလုပ္မ်ားတယ္ဆိုတာ က်ေနာ္ သိေနတယ္ေလ။ တခါ သြားေတြ႔တုန္းကဆို သူမမွာ ဖုန္းႏွစ္လံုးကိုေတာင္ ဘယ္ညာကိုင္ၿပီး ေျပာေနတာေလ။

“ေအး .. ေအး .. ေဆာရီး .. မီးမီး .. ေနာက္မွပဲ …“

က်ေနာ္ ဖုန္းေျပာၿပီး ေအာက္ျပန္ဆင္းလာေတာ့ အေမ့ကို ဧည့္ခန္းထဲမွာ ပစၥည္းေတြ ထည့့္ေနတာ ေတြ႔တယ္။ ကိုရီးယားေစာင္တစ္ထည္ကို ေခါက္ေနရင္းက ..

“သား .. ဘယ္လိုလဲ .. ကားလက္မွတ္ရလား …“
“အာ … အေမကလဲ ပိုင္ပါတယ္ .. ဆိုမွ …“

က်ေနာ့္ စကားၾကားေတာ့ အေမက ၿပံဳးတယ္။ ကိုယ့္သားအေၾကာင္း သိေနသူမို႔ ဆက္မေမးေတာ့ပဲ ေစာင္ကိုပဲ ဆက္ေခါက္ေနတယ္။ က်ေနာ့္မွာ ဆက္ေမးရင္ ေလကန္မယ္ျပင္ၿပီးမွ အေမက သူ႔အလုပ္သူဆက္လုပ္ေနလို႔ အေတာ္ကသိကေအာင့္ ျဖစ္သြားတယ္။ အေမေတြမ်ား အခက္သား။ သားျဖစ္သူ ေျပာတာေတာင္ နားမေထာင္ခ်င္ဘူး။ ဒါေတာင္ ဟို ယူစက္မွာ ရွိေနတဲ့ ေမြးစား အေမမပါေသးဘူး။ သူလဲ အတူတူပါပဲ …. အ ဟီးေအာင္မဂၤလာ အေ၀းေျပးကား၀င္းဟာ ေရႊအိုေရာင္ ညေနခင္းရဲ႔ အရိပ္ေတြထဲမွာ အလြန္တရာ စည္းကားေနပါတယ္။ ေရႊမႏၱလာအဆင့္ျမင့္ ခရီးသည္ပို႔ေဆာင္ေရးဆိုတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ႀကီး ခ်ိတ္ထားတဲ့ ခရီးသြား နားခိုေဆာင္မွာ ထိုင္ရင္း ဟိုဟိုဒီဒီ ေငးေမေနမိတယ္။ ေၾသာ္ … ေရႊ႔မႏၱလာေတာင္ ေတာ္ေတာ္ ေအာင္ျမင္သြားပါလား။ ဟုတ္တယ္။ က်ေနာ္တို႔ အရင္တုန္းကဆို ရန္ကုန္မႏၱေလး express ကားဟာ ျမတ္မႏၱလာထြန္းေလာက္ပဲ သိတာ။ အခုက်ေတာ့ ေရႊမႏၱလာ၊ မႏၱလာေမ၊ နယူးမႏၱလာထြန္း အစရွိသျဖင့္ စံုလင္ေနၿပီေလ။ ၾကည့္ေနရင္းနဲ႔ပဲ မီးမီးေျပာတဲ့ Scania ကားတစ္စီး ထြက္သြားတာေတြ႔လို႔ က်ေနာ္က အေမ့ကို လက္ကုတ္ၿပီး လွမ္းေျပာမိတယ္ …

“ေမေမ .. အဲဒါက ဆီြဒင္က ထုတ္တာေလ … အခု ရန္ကုန္ မႏၱေလး ဆြဲေနၿပီသိလား …“

အေမက ဘာမွ ျပန္မေျပာ။ သူသိပါတယ္ဆိုတဲ့ သေဘာနဲ႔ ၿပံဳးၿပီး ေခါင္းပဲညိမ့္ျပတယ္။ က်ေနာ့္ စကားၾကားသြားလို႔ထင္တယ္။ အေမ့ေဘးက ထိုင္ေနတဲ့ အေဖက ကိုယ္ကိုေက်ာ္ၾကည့္ၿပီး ..

“မင္း .. ဘာမွ ေလွ်ာက္ေျပာမေနနဲ႔ .. ေျပာေတာ့ ပိုင္ပါတယ္ဆိုၿပီး .. ခံုေလး သံုးခံုေတာင္ တဆက္တည္း မရဘူး …“

ဟင္… အေဖ့စကားေၾကာင့္ က်ေနာ္နဲနဲ နင္သြားတယ္။ ဘိုးေတာ္မ်ား သားျဖစ္သူကို ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက ႏွိပ္ကြပ္ဖို႔ ေခ်ာင္းေနလဲ မသိဘူး။ အထြန္႔တက္တတ္တဲ့ ထံုးစံအတိုင္း ျပန္ေျပာမယ္ျပင္တုန္း ရွိေသး။ ေရႊမႏၱလာ 8th Bus နဲ႔ မႏၱေလးသို႔ လိုက္မယ့္သူမ်ား ေနရာ ယူႏိုင္ပါၿပီဆိုၿပီး ေၾကညာတဲ့ အသံၾကားလိုက္ရတယ္။ က်ေနာ္လဲ ေယာက်္ားႀကီး တန္မဲ့ အေဖ့ကို မ်က္ေစာင္းပဲ ထိုးႏိုင္ၿပီး ကားေပၚတက္ဖို႔ ထိုင္ေနရာက ထလိုက္တယ္။

ကားေပၚတက္လိုက္ရင္ တက္လိုက္ခ်င္းပဲ ေအးျမတဲ့ အဲယာကြန္းေလက ေစာင့္ႀကိဳေနတယ္။ ေတာ္ေသးတယ္။ က်ေနာ္က အေအးႀကိဳက္တတ္တဲ့သူမို႔။ အေမကေတာ့ အေဖနဲ႔ အတူ ၇ ၈ မွာ ၀င္ထိုင္ၿပီးၿပီးခ်င္းပဲ အေႏြးထည္ေလး ထုတ္၀တ္တာေတြ႔တယ္။ က်ေနာ္လဲ အေမနဲ႔ အေဖ့ အ၀တ္အိတ္ကို အေပၚတင္ေပးခဲ့ၿပီး။ က်ေနာ့္ရဲ ႔ခံုနံပါတ္ ၂၆ ဆီ ေလွ်ာက္လာခဲ့တယ္။ အေဖ ေျပာလဲေျပာခ်င္စရာပဲ။ လက္မွတ္၀ယ္တဲ့ အခ်ိန္က ေနာက္က်ေနေတာ့ ခံုနပါတ္ေတြက တျခားစီ ျဖစ္ေနတယ္ေလ။

ခံုနံပါတ္ ၂၆ ေရာက္ေတာ့ ေဘးက ဘယ္သူလဲ ၾကည့္လိုက္တယ္။ ခံုက အလြတ္ျဖစ္ေနတာ ေတြ႔ေတာ့ နဲနဲေတာင္ ေပ်ာ္သြားတယ္။ မိုက္လွခ်ည္လား။ ငါတစ္ေယာက္တည္း စီးရေတာ့မွာေပါ့ဆိုၿပီး ေတြးလိုက္ေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ကလူနဲ႔ ေဘးကလူေတြကို ၾကည့္ေတာ့ လူ႔အျပည့္ ျဖစ္ေနတာ ေတြ႕တယ္။ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ မလာေသးတာေနမွာေပါ့ဆိုၿပီး စဥ္းစားရင္း က်ေနာ့္ လက္ဆြဲအိတ္ကို အေပၚကစင္ေပၚထိုးတင္ၿပီး ကိုယ့္ခံုမွာပဲ ၀င္ထိုင္ေနလိုက္တယ္။ လမ္းဟိုဘက္က ခံုမွေတာ့ ဘြားေတာ္တစ္ေယာက္နဲ႔ ခ်ာတိတ္တစ္ေကာင္ ထိုင္ေနတယ္။ အသက္ႀကီးႀကီး ျမန္မာအမ်ဳိးသမီးႀကီးေတြရဲ ႕ ထံုးစံအတိုင္း ဆိုက္ႀကီးႀကီးမို႔ ခ်ာတိတ္ေတာင္ ေခ်ာင္ကပ္ထိုင္ေနရတာ ေတြ႔တယ္။ ဘုရား .. ဘုရား .. ငါ့ေဘးနား လာမယ့္သူက ဒါမ်ဳိးႀကီး မျဖစ္ပါေစနဲ႔။ ဟုတ္တယ္ေလ။ ေျပာရရင္ ေဒၚေလးဆိုတာေတြကို က်ေနာ္က ဟိုႏွစ္ေယာက္ေလာက္ မႀကိဳက္ဘူးေလ။ အဟီး။ အလကား အဖြားႀကီးေတြ .. ခြိ :D

၀င္ထုိင္ၿပီး ေတာ္ေတာ္ၾကာတဲ့ အထိ က်ေနာ့္ရဲ႔ ခရီးေဖာ္က ေရာက္မလာေသးဘူး။ အင္း။ ေနာက္ပဲက်တာလား။ မလာပဲ မလာေတာ့တာ့လား။ ဒါမွမဟုတ္ လမ္းကပဲ တက္မွာလား မသိဘူး။ မွတ္ပံုတင္နံပါတ္ေပးတုန္းကလဲ အေမက ေပးလိုက္တာဆိုေတာ့ ကိုယ့္ေဘးကလူ ဘယ္သူလဲဆိုတာေတာင္ က်ေနာ္ မသိလိုက္ဘူး။ ဘာရယ္ မဟုတ္ေပမယ့္ တစ္ညလံုး ေဘးနားမွာ ရွိေနမယ့္သူ တစ္ေယာက္မို႔ စိတ္၀င္စားမိတဲ့ သေဘာပါ။

အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ သူမကို က်ေနာ္ ျမင္လိုက္တာပါ။ ျမင္ျမင္ခ်င္းပဲ စိတ္၀င္စားမိတယ္လို႔ ဆိုရမယ္။ တကယ္လဲ သူမက က်ေနာ္ စိတ္၀င္စားစရာ ေကာင္းလွေအာင္ မိုက္ေနတယ္ေလ။ ျမန္မာ၀တ္စံုလို႔ ေျပာရင္ရမယ့္ ခရမ္းေရာင္ ရင္ပံုးနဲ႔ ထမိန္ကို ၀တ္ထားတဲ့ သူမဟာ တစ္ေယာက္ထဲ ကားေပၚကို အခုမွ တက္လာတဲ့ အတြက္ ထင္းထင္းရွင္းရွင္း ျဖစ္ေနတယ္။ က်ေနာ္ စိတ္၀င္စားမိတာက မိန္းမလွေလးျဖစ္ေနတာထက္ သူမရဲ႔ အသြင္အျပင္ေၾကာင့္လို႔ ေျပာရမွာ။

ၾကည့္ေလ။ သူမက ခရမ္းေရာင္ ဇာေခါင္းစည္းပု၀ါေလးကို ေခါင္းမွာ ခ်ည္ေႏွာင္ထားၿပီး ေနကာမ်က္မွန္အ၀ိုင္းတစ္လက္ကို နဖူးေပၚက ဆံေႏြေတြၾကားမွာ ဒီအတိုင္းထိုးတင္ထားတယ္။ ခရမ္းေရာင္ မင္းသမီးေလးေပါ့။ ေနကာမ်က္မွန္က တပ္ထားတာ မဟုတ္ပဲ ဒီအတိုင္းေခါင္းမွာ ထိုးထားတာ ျဖစ္လို႔ မ်က္ႏွာဖူးဖူးလွလွေလးက အရွင္းသားေပၚေနတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ သူမက ကားေနာက္ဘက္ ေလွ်ာက္လာလို႔ က်ေနာ္ အၾကည့္ကို မ်က္ႏွာကေန ေအာက္ဘက္ကို နဲနဲဆင္းလိုက္တယ္။ ခရမ္းေရာင္ ရင္ပံုးအကၤ်ီဟာ လက္စကေလးနဲ႔ ျဖစ္ၿပီး လက္ေမာင္းကေန ေတာက္ေလွ်ာက္က ဇာပါးေလးသာ ျဖစ္ေနတယ္။ အဲ .. လမ္းေလွ်ာက္မွ သတိထားမိတာ။ သူမ၀တ္ထားတာ ရိုးရိုးထမိန္မဟုတ္ပဲ ထမိန္စကတ္ပါလား။ ေျခအၾကြမွ ၀င္းခနဲ ျဖစ္သြားတဲ့ ေျခသလံုးသားေလး ေပၚသြားလို႔ အကြဲေလးနဲ့ပဲလို႔ ေတြးလိုက္ေသးတယ္။

က်န္တဲ့သူေတြ ထိုင္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ သူမတစ္ေယာက္တည္းက မတ္တပ္မို႔ အားလံုးေသာ ခရီးသည္ေတြရဲ ႔မ်က္လံုးက သူမအေပၚေရာက္ေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူမကေတာ့ ခပ္တည္တည္ပါပဲ။ က်ေနာ္ သူမကို ၾကည့္ေနရင္းနဲ႔ တစ္ေယာက္ေသာသူကို သြားျမင္ေယာင္တယ္။ ဒီေကာင္မေလး ပံုစံၾကည့္ရတာ ၀င္ဦးရဲ ႔ ေမာင္တို႔ခ်ယ္ရီေျမထဲက ခင္သန္းႏု ဒီဇုိင္းပါလားလို႔။ ကိုယ္လံုးကိုယ္ေပါက္ေရာ ၀တ္ပံုစားပံုေရာက ခင္သန္းႏု သႀကၤန္မွာ ရုပ္ဖ်က္ၿပီး ေရပက္ခံထြက္တုန္းက ပံုစံနဲ႔ သြားဆင္ေနတယ္။

အဲ.. က်ေနာ့္နားေရာက္ေတာ့ လမ္းေလွ်ာက္တာရပ္သြားတယ္။ ဗုေဒၵါ .. ငါ့ရဲ ႔နံပါတ္ ၂၅မ်ားလား။ က်ေနာ္ထင္တာ မလြဲပါဘူး။ “နဲနဲေလာက္“ ဆိုတဲ့ ခပ္တည္တည္နဲ႔ စကားသံေလး အဆံုးမွာ က်ေနာ္ ထၿပီးေတာ့ လမ္းဖယ္ေပးလိုက္တယ္။ ေရွ႔ကလူက ခံုကို နဲနဲ ေနာက္လွန္ထားလို႔ သူမ၀င္သြားတဲ့ အခ်ိန္မွာ ေျခေထာက္က ေတာ္ေတာ္ယို႕လိုက္ရတယ္ထင္တယ္။ ေျခသလံုးသား ၀င္း၀င္းေလးေတြ ေတာ္ေတာ္ေပၚသြားတယ္။ ေနာက္ၿပီး ကြက္တိခ်ဳပ္ထားတဲ့ ထမိန္စကတ္ေၾကာင့္ တင္သားျပည္ျပည့္ၿဖိဳးၿဖိဳးေလးေတြေတာင္ ေဖာင္းထလာသလုိပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ေနာက္ဘက္ကေန “အဟြတ္ အဟြတ္“ ဆိုၿပီး ေခ်ာင္းဆိုသံၾကားလို႔ က်ေနာ္ မလံုမလဲနဲ႔ မ်က္ႏွာလႊဲလိုက္ရတယ္။ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အလယ္လမ္းဟိုဘက္ ႏွစ္ခံုေက်ာ္က ကုလားဒိန္ဆီက ျဖစ္ေနတယ္။ စိတ္ထဲက နဲနဲဘုသြားၿပီး က်ိတ္က်ိန္ဆဲလိုက္ေသးတယ္။ ေခြးမသား ကုလားေပါ့။ ျမန္မာျပည္လာၿပီး ေတာ္ေတာ္ ေရာင့္တက္ေနတယ္ဆိုၿပီးေတာ့… ။

က်ေနာ္ ျပန္၀င္ထိုင္ၿပီးၿပီးခ်င္းပဲ ကားက စထြက္ပါတယ္။ အေစာက ေမတၱာသုတ္ ေဗာဇင္သုတ္ေတြ ဘာေတြ ထည့္ထားတဲ့ ေခြလဲရပ္သြားျပီး သူတို႔ ေနာက္ထပ္ အေခြတစ္ေခြထည့္တယ္။ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေလးျဖဴရဲ ႔ဘဂၤလားပင္လယ္ေအာ္တဲ့။ က်ေနာ္လဲ အဲဒါနဲ႔ အကၤ်ီအိတ္ထဲက အိုင္ဖုန္းကို ထုတ္မေနေတာ့ပဲ တီဗီကိုသာ လွမ္းၾကည့္ေနလိုက္တယ္။ မ်က္စိေစာင္းၿပီး ေဘးနားကို ၾကည့္ေတာ့ က်ေနာ့္ရဲ႔ ခင္သန္းႏုေလးက အျပင္ကို ေငးေနတာေတြ႔တယ္။ လိုက္ပို႔တဲ့သူကိုမ်ား ႏႈတ္ဆက္တာလားလို႔ ေရာေယာင္ၿပီး ေငးၾကည့္ေတာ့ ဘယ္သူမွ မေတြ႔ပါဘူး။ ဘာရယ္မဟုတ္ဘူး က်ေနာ္ အသက္ကို ျပင္းျပင္းရွဴရွဴၿပီး သာသာေလး မႈတ္ထုတ္မိတယ္။ ငါ့ႏွယ္ေနာ္ ….

မွန္ဘက္ကို ကပ္ၿပီး လမ္းမကို ေငးေနလို႔ က်ေနာ့္ရဲ ႔ ခင္သန္းႏုေလးကို အားမနာတမ္း ၾကည့္ေနလိုက္တယ္။ ဆံပင္ေလးေတြကို ေခါင္းစည္းပု၀ါနဲ႔ သိုင္းဆီးထားလို႔ လည္ဂုတ္သား၀င္း၀င္းေလးေတြက နဲနဲေပၚေနတယ္။ ေကာင္မေလးက မျဖဴပါဘူး။ ညိဳတယ္လို႔လဲ ေျပာလို႔မရဘူး။ ၀ါ၀ါ၀င္း၀င္းေလးလို႔ ေျပာရင္ ပိုမွန္မယ္။ အလဲ့ ၀တ္ထားတဲ့ အကၤ်ီကအပါးစားပါလား။ က်ေနာ္ ေသခ်ာၾကည့္မိမွ သတိထားမိတယ္။ ေကာင္မေလးက ေဘာ္လီ မ၀တ္ပဲ ဘရာ၀တ္ထားတာဗ်။ ေနာက္ေက်ာဘက္ အကၤ်ီသားက အၾကည္သားလို ျဖစ္ေနလို႔ ႀကိဳေသးေသးေလးနဲ႔ အနက္ေရာင္လို႔ ထင္ရတဲ့ ဘရာေလးရဲ ႔အရာက ေပၚေနတယ္။ ဘယ္လိုဟာေလးလဲဟ။ ရိုးရိုးေလး မိုက္ေနတယ္လို႔ပဲ ဆိုရေတာ့မယ္။

အမွန္က ဒါမ်ဳိး အကၤ် ီ၀တ္ရင္ မိန္းကေလးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ေဘာ္လီပဲ ၀တ္ၾကတာပါ။ ေတာ္ယံုတန္ယံု ဘယ္သူမွ ဘရာနဲ႔ မ၀တ္ၾကပါဘူး။ အထူးသျဖင့္ ခရီးသြားရင္ေပါ့။ အခု က်ေနာ့္ရဲ ႔ခင္သန္းႏုေလးၾကမွ ဇာေဘာ္လီနဲ႔ မဟုတ္ပဲ ဇာဘရာနဲ႔ ျဖစ္ေနတယ္ထင္တယ္ .. ခြိ။ ဟုတ္မဟုတ္ေတာ့ ျဖဳတ္ၾကည့္မွ သိမွာပဲ။ ၀တ္ထားတဲ့ ဘရာေျပာတာပါ။ တျခား မေတြးၾကပါနဲ႔. အ ဟီး။

ဟိုေတြး ဒီေတြးနဲ႔ နဲနဲၾကာသြားမွ သတိရသြားတယ္။ ေကာင္မေလးက ေရွ႔ဘက္ကို ျပန္လွည့္မလာေသးပဲ လမ္းမဘက္ကိုပဲ ေငးေနတာဗ်။ ကိုယ္ကလဲ တေစာင္းေလးလို ခပ္ယို႔ယို႔ေလး ျဖစ္ေနတာ။ က်ေနာ္ စိတ္ထဲ တမ်ဳိးျဖစ္သြားတယ္။ သူစိမ္း ေယာက်္ာေလး တစ္ေယာက္နဲ႔ ထိုင္ရလို႔မ်ား တမ်ဳိး ျဖစ္ေနတာလား။ အင္း .. ငါ ဘာလုပ္ေပးရပါ့မလဲ။ တကယ္ဆို က်ေနာ္လဲ ကိုယ့္သိကၡာကို ကိုယ္ထိန္းတဲ့သူပါ။ ထိုင္တာေတာင္မွ အခ်ဳိ ႔ေသာေယာက္်ားေလးေတြ ထိုင္ေနတဲ့ ပံုစံျဖစ္တဲ့ ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ကားၿပီး ပစၥည္းျပတဲ့ ပံုစံမ်ဳိး ထိုင္ေနတာမဟုတ္။ တကယ္လို႔ အဲဒီလို ေျခကားယား ထိုင္ေနတာဆိုရင္ေတာ့ တမ်ဳိးေပါ့။ အခုေတာ့ …

အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေလးျဖဴေခြက စာမ်က္ႏွာ၁၅ ကို ေရာက္သြားတယ္။ ဒီ သီခ်င္းၾကေတာ့ ခင္သန္းႏုေလးက ျပတင္းေပါက္ကေန ေရွ႔ကိုလွည့္လာတယ္။ အခြင့္ေကာင္းကို ေစာင့္ေနတဲ့ က်ေနာ္က ..

“ညီမ ထိုင္ရတာ အဆင္ေျပလား …“

အတတ္ႏိုင္ဆံုး ခ်ဳိသာစြာ ေမးရင္း ေကာင္မေလးေတြ က်တတ္တဲ့ မ်က္ႏွာေပးနဲ႔ က်ေနာ္ ၿပံဳးျပလိုက္တယ္။ အမယ္။ သူမကေတာ့ ခပ္တည္တည္ပဲ။ မ်က္လံုးေလး ၀င့္ၾကည့္ယံုကလြဲလို႔ ဘာမွ မေျပာဘူး။ အဲဒါနဲ႔ က်ေနာ္ကပဲ ဆက္ေျပာရတယ္။

“ဟိုေလ … ထိုင္ရတာ အဆင္မေျပရင္ ခံုလဲေပးမလို႔ပါ …. ဟိုေရွ႔က ခံုနံပါတ္ ၇ ၈ မွာ ထိုင္ေနတာ အကို႔ အေဖနဲ႔ အေမပါ … တကယ္လို႔ စိတ္ထဲတမ်ဳိးျဖစ္တယ္ထင္ရင္ အကို႔ အေမနဲ႔ ေနရာခ်င္း လဲေပးပါ့မယ္ …“

ခင္သန္းႏု အေသးစားေလးက အခုက်မွ က်ေနာ့္ စကားကို သေဘာေပါက္သြားတယ္ထင္တယ္။ ၿပံဳးသလိုလို မၿပံဳးသလိုလို မ်က္ႏွာေပးနဲ႔ ..

“ရပါတယ္ … ကြ်န္ေတာ္ ေနတတ္ပါတယ္ … ခင္ဗ်ား အေဖနဲ႔ အေမကို အားနာစရာပဲ …မလုပ္ပါနဲ႔ ..“

က်ေနာ္ကသာ ခ်ဳိခ်ဳိသာသာ ေျပာေပမယ့္ သူမအသံက တိုတိုေတာင္းေတာင္း ျဖစ္ေနတယ္။ ဟြန္း .. ထားလိုက္ေတာ့။ ေျပာပံုဆိုပံုကလဲ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ ခင္ဗ်ားနဲ႔ .. ဘယ္လိုလဲဟ။ ငါ့တသက္မွာ ဘယ္ေကာင္မေလးကမွ ငါ့ကို ခင္ဗ်ားလို႔ မေျပာခဲ့ဖူးဘူး။ ငနာမေလး။ ငါကလဲ မလဲခ်င္တာနဲ႔ အံကိုက္ပဲ။ အဲဒီေဘးမွာသာ ထိုင္ၿပီး ငါၾကည့္တာ ခံေနေပေတာ့ …။

အမွတ္၃ လမ္းမႀကီးရဲ႔ လမ္းဆံုေရာက္ေတာ့ ကားက ခနရပ္တယ္။ က်ေနာ္လဲ နဲနဲ ေရငတ္လာသလို ျဖစ္ေတာ့ ကားေပၚမွာ အဆင္သင့္ေပးထားတဲ့ ေရဗူးကို ဖြင့္ေသာက္မိတယ္။ ေရငတ္ရတာလဲ အေၾကာင္းရွိတာကိုး။ ေဘးနားက ခင္သန္းႏု အေသးစားကလုပ္ေနတာေလ။ က်ေနာ္ ေရေသာက္ၿပီး ျပန္ခ်ေတာ့ သူမကလဲ ေရဗူးကို လွမ္းယူတာ ေတြ႔တယ္။ ဘာလဲဟ။ ငါလုပ္သလို လိုက္လုပ္ေနတာလား။ က်ေနာ္လဲ သူကမွ ဘ၀င္ဆုိေတာ့ ကိုယ္ကလဲ ဘ၀င္ပဲေပါ့ ဆိုၿပီး ဂရုစိုက္မေနပဲ ေလးျဖဴကိုသာ ဆက္ၾကည့္ေနလိုက္တယ္။

“ဒီမွာ …“

လွမ္းေခၚသံၾကားမွ က်ေနာ္ လွည့္ၾကည့္မိတယ္။ ေရပုလင္းကို က်ေနာ့္ဘက္ ထိုးေပးထားတာေတြ႔ၿပီး ..

“ကြ်န္ေတာ္ ဖြင့္လို႔ မရလို႔ .. ပုလင္းအဖံုးက လည္လည္ထြက္ေနတယ္ …ခင္ဗ်ား ဖြင့္ေပးပါလား ..“

က်ေနာ္လဲ ဘာမွ မေျပာပဲ ပုလင္းကို သူမလက္နဲ႔ မထိေအာင္ လွမ္းယူလိုက္ၿပီး ေကာက္လွည့္လိုက္တယ္။ ဟုတ္ေတာ့ဟုတ္တယ္။ သူမေျပာသလို ပုလင္းအဖံုးက လည္လည္ထြက္ေနလို႔ လက္နဲ႔ ေတာ္ေတာ္ထိန္းၿပီး ဖြင့္ယူလိုက္ရတယ္။ ရေတာ့မွ ျပန္ေပးလိုက္တယ္။ ခင္သန္းႏုက အခုမွ ..

“ေက်းဇူး ..“ လို႔ ေျပာၿပီး သူ႔ေခ်ာင္ဘက္ ျပန္ကပ္သြားတယ္။ က်ေနာ္လဲ ဘာမွ ေျပာမေနေတာ့ပါဘူး။ ေလးျဖဴကို ဆက္ၾကည့္ေနလိုက္တယ္။ ပုလင္းဖံုးဖြင့္ေပးတာေလာက္နဲ႔ေတာ့ မိတ္ေဆြ မျဖစ္ေလာက္ပါဘူး။ တျခားဟာ ဖြင့္ေပးရရင္ေတာ့ တမ်ဳိးေပါ့ .. အဟီး။

ခနခန ေမွာက္တယ္ဆိုတဲ့ ရန္ကုန္ မႏၱေလး အျမန္လမ္းမွာ ေရႊမႏၱလာကားႀကီးဟာ ၿငိမ့္ေျငာင္းစြာ ခရီးဆက္ေနတယ္။ အခ်ိန္တစ္နာရီေလာက္ ေက်ာ္လာၿပီမို႔ လူေတြလဲ ေလးျဖဴကို သိပ္အာရံုမစိုက္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ အျပင္ဘက္ေငးဖို႔ကလဲ ဘယ္ၾကည့္ၾကည့္ လယ္ကြင္းေတြပဲဆိုေတာ့ သိပ္ၿပီး မထူးျခားေတာ့ဘူး။ ငိုက္တဲ့လူက စငိုက္လာၿပီ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ကားစပယ္ယာက ေလျဖဴကို ထုတ္ၿပီး ေနာက္ထပ္ အေခြတစ္ေခြကို ထည့္လိုက္တယ္။ က်ေနာ္လဲ .. ဘာမ်ားလဲဆိုၿပီး ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဗမာကားတစ္ကား ျဖစ္ေနတယ္။ ရုပ္ရွင္ကားကို ေျပာတာပါ။ သဇင္ အပိုင္း ၁ ၂ ၃ ေတြ မဟုတ္ပါဘူး။

ဇာတ္လမ္းစၿပီး ဆယ္မိနစ္ေလာက္ ၾကာရင္ပဲ ျပေနတဲ့ ဗမာကားရဲ႔ အဆင့္အတန္းကို က်ေနာ္ သိသြားတယ္။ အင္း။ တိုးတက္တဲ့ အထဲမွာ တို႔ ဗမာကားေတြ မပါေသးရွာဘူးပဲ။ တခါလာလဲ မဲျပာပုဆိုး မဲျပာထမိန္ ျဖစ္ေနတယ္။ မင္းသမီး ၾကည့္ရေအာင္လဲ ေအးျမတ္သူက ေဘးနားက ခင္သန္းႏုေလာက္ေတာင္ ဒီဇိုင္းက မမိုက္ဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ ဒီထဲမွာ ရွိတဲ့ မန္ဘာေတြထဲမွာ ေအးျမတ္သူေတာ့ မပါဘူး ထင္ပါရဲ ႔။ ခြိ။ ပါခဲ့ရင္လဲ ေဆာရီးပါေနာ္။ က်ေနာ္က ေလာေလာဆယ္ ခင္သန္းႏုေလးကို ပိုစိတ္၀င္စားေနလို႔ပါ။

အဲဒါနဲ႔ က်ေနာ္ အိတ္ထဲထည့္ထားတဲ့ အိုင္ဖုန္းကို ထုတ္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ညာဘက္ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲ ထည့္ထားတဲ့ နားက်ပ္ကိုဆြဲထုတ္လိုက္တယ္။ ကိုယ္ကို နဲနဲေစာင္းလိုက္ရတာမို႔ ခင္သန္းႏုေလးနဲ႔ နဲနဲပိုနီးသြားတယ္။ ကားထဲမွာ ျဖန္းထားတဲ့ ေရေမႊးနဲ႔နဲ႔ မတူတဲ့ သင္းပ်ံ ႔တဲ့ ရနံ႔တစ္ခုကိုရတယ္။ ေသခ်ာ ေလ့လာခြဲၿခမ္းခ်င္ေပမယ့္ တမ်ဳိးထင္သြားမွာ စိုးလို႔ နားက်ပ္ရတာနဲ႔ ကိုယ္ကို ျပန္မတ္လိုက္တယ္။ အိုင္ဖုန္းမွာ တပ္လိုက္ၿပီး ယူက်ဴက ေဒါင္းထားတဲ့ ဗီဒီယိုဖိုင္ေတြကို ဖြင့္လုိက္တယ္။ က်ေနာ္ မ်က္စိပင့္အၾကည့္မွာ ခင္သန္းႏုေလးက က်ေနာ္လုပ္ေနတာကို ေငးေနတယ္။ သူ႔စိတ္ထဲ က်ေနာ္က အခ်ဥ္မဟုတ္ဘူးဆိုတာ သိသြားတယ္ထင္ပါတယ္။ ေကာင္မေလးရယ္ … မင္းက အခုမွ သိတာလား။ တကယ္ဆို ကိုယ္လဲ ၀င္ဦးေလာက္ မေျဖာင့္တာေတာင္ ျပေနတဲ့ ဇာတ္ကားထဲက မင္းသားလုပ္တဲ့ ငေၾကာင္ထက္ေတာ့ သာပါေသးတယ္ကြယ္ .. အ ဟင္း .. အ ဟင္း …

“အဲဒါ … One Direction အဖြဲ႔လား …“

က်ေနာ္က One Thing ဆိုတဲ့ သီခ်င္းကို ဖြင့္လိုက္ေတာ့ နားထဲ ေမးသံခပ္သဲ့သဲ့ ၾကားလိုက္ရတယ္။ ဘယ္ဘက္က နားက်ပ္ကို ျဖဳတ္ၿပီး ခင္သန္းႏုဘက္ကို လွည့္လိုက္တယ္။ ေကာင္မေလးရဲ ႔ မ်က္လံုးေတြက အရင္လို မဟုတ္ပဲ ေဖာ္ေရြတဲ့ အနက္ေတြ ေဆာင္ေနတယ္။ က်ေနာ္လဲ ခ်ဳိခ်ဳိသာသာပဲ ျပန္ေျဖလိုက္ပါတယ္။ ကိုယ့္ထက္ငယ္တဲ့သူေပမယ့္ ေလးစားရမယ္ မဟုတ္လား။ မဂၤလာတရားေတာ္နဲ႔ အညီေပါ့ေလ။

“ဟုတ္တယ္ .. ဒါ နာမည္ႀကီး သီခ်င္းေလ .. One Thing ေလ .. ႀကိဳက္လို႔လား …“
“ဟုတ္ .. ကြ်န္ေတာ္ ႀကိဳက္တယ္ … ခင္ဗ်ား …အဲဒီ အမ္တီဗီ ဘယ္က ရတာလဲ …“
“ယူက်ဳက ေဒါင္းထားတာေလ .. အကို႔မွာ ေနာက္တစ္ပုဒ္ရွိေသးတယ္ … What makes you beautiful ဆိုတာေလ ..“
“အယ္ .. တကယ္ … ကြ်န္ေတာ္ အရမ္းႀကိဳက္တယ္ …“

ခင္သန္းႏု မ်က္ႏွာေလးက ၀င္းခနဲ ျဖစ္သြားၿပီး ေပ်ာ္သြားတယ္ ထင္ရတယ္။ အဲဒီလိုလုပ္ပါဟ။ မင္း အသက္ငယ္ငယ္ေလးနဲ႔ မ်က္ႏွာႀကီး တင္းထားတာ မေကာင္းပါဘူး ကေလးရယ္ …။

“ဟို .. ဟိုေလ .. အဲဒီ သီခ်င္းႏွစ္ပုဒ္ ကြ်န္ေတာ့္ေပးပါလား ..“
“ေဟ .. မင္းကို ေပးရမယ္ …“
“ဟိုေလဗ်ာ … အဲဒီမွာ blue tooth ရွိ္တယ္မွတ္လား .. အဲဒါနဲ႔ ပို႔လို႔ရတယ္ေလ … “

အဲဒီေတာ့မွ က်ေနာ္ သေဘာေပါက္သြားတယ္။ ဥာဏ္ႀကီးရွင္မေလးပဲ။ ပံုစံကသာ အဖြားႀကီး ပံုစံ ဖမ္းထားေပမယ့္ ေခတ္ေတာ့ လိုက္မီသားပဲလို႔။ အိုေကလို႔ ေျပာၿပီး က်ေနာ္ ဆက္တင္ထဲက အျပာေကာင္ရဲ႔သြားကို လိုက္ရွာလိုက္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ သူမက လက္ကိုင္စလင္းဘတ္အိတ္ထဲကေန သူမဖုန္းကို ထုတ္တယ္။ အလဲ့။ သူကလဲ မေခဘူး Samsung နဲ႔ပဲ။ အင္း။ သူက ဆန္ေဆာင္း ကိုယ္က အိုင္ဖုန္းဆိုေတာ့ မူပိုင္ခြင့္အတြက္ေတာ့ မဖိုက္ရေလာက္ဘူး ထင္တာပဲ။ ေကာင္မေလးရယ္ .. တကယ္ေတာ့ ကိုယ္က မင္းနဲ႔ဖိုက္ခ်င္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဟင္ … က်ေနာ့္ အေတြးႀကီးက တမ်ဳိးႀကီး ျဖစ္သြားလို႔ ဆက္မေတြးေတာ့ပဲ သူမရဲ႔ ဖုန္းကိုသာ ရွာေနလိုက္တယ္။

ေဟာ .. ရၿပီ။ ေဘးခ်င္းထိုင္ေနတာမို႔ အဆင္ေျပေျပပဲ ေတြ႔လိုက္တယ္။ သီခ်င္းႏွစ္ပုဒ္ စလံုးကို ေရြးၿပီး ရွယ္ေပးလိုက္တယ္။ တေအာင့္ေလာက္ၾကာေတာ့ သူမက “ရၿပီ“ ဆိုၿပီး ေျပာတယ္။ ၿပီးေတာ့ “ေက်းဇူးပဲ“ ဆိုၿပီး ထပ္ေျပာတယ္။ ဒီတစ္ခါ ေက်းဇူးေျပာတာကေတာ့ ပထမတစ္ခါထက္ ပိုၿပီး အသက္၀င္ေနတယ္လို႔ ေျပာရမယ္။

ဒီလိုနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ ွႏွစ္ေယာက္ ဘာရယ္ ညာရယ္ မဟုတ္ပဲ One Direction အဖြဲ႔ ေကာင္းမႈနဲ႔ နဲနဲ စကားေျပာမိသြားၾကတယ္။ နဲနဲလဲ ခင္သြားတယ္လို႔ ေျပာရမယ္။ တစ္ခုေတာ့ ရွိတယ္။ က်ေနာ္က သိပ္ၿပီး လိုက္ေရာတယ္ ထင္မွာစိုးလို႔ သူမေနာက္ေၾကာင္းကိုေတာ့ မေမးဘူး။ နာမည္ကိုလဲ သူမေျပာမွပဲ ဆိုၿပီး ေမးမေနဘူး။ သူမစိတ္၀င္စားတဲ့ သီခ်င္းအေၾကာင္း band ေတြ အေၾကာင္းကိုသာ လိုက္ေျပာေနလိုက္တယ္။ ခင္သန္းႏုက မေခဘူးဗ်။ အဂၤလိပ္သီခ်င္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို သိတယ္။ တခ်ဳိ႔ သူမေျပာတဲ့ သီခ်င္းေတြဆို က်ေနာ္ ၾကားပဲ ၾကားဖူးတယ္။ နားမေထာင္ဘူးဖူး။ က်ေနာ္လဲ ဘယ္ရမလဲ။ က်ေနာ့္ ယူက်ဳက ေဒါင္းထားတဲ့ သီခ်င္းေလးေတြကို ထုတ္ျပမိတယ္။ ဟဲ ဟဲ။ သူမ်ား အားက်ေအာင္ ေျပာရရင္ေတာ့ ယံုမလား မသိဘူး။ ဗမာကား တစ္၀က္က်ဳိးတဲ့ အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တို႔ နားက်ပ္ႏွစ္ခုကို တစ္ေယာက္တစ္ခုစီနဲ႔ေတာင္ နားေထာင္ ျဖစ္သြားတယ္။ နဲနဲလဲ ကိုယ္ခ်င္းကပ္သြားတယ္ေပါ့။ မဆိုးပါဘူး။ ဒီအတိုင္းသာဆို ညလံုးေပါက္ အိပ္ေရးပ်က္လဲ နစ္နာစရာမွ မရွိတာ .. အဟီး ။

ကားေရွ႔ခန္းမွာေတာ့ ဗမာကားက ခ်စ္ကြဲညား ထံုးစံအတိုင္း ကြဲၿပီးေတာ့ ညားဖို႔ ျပန္တာဆူေနၿပီ။ နာရီကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဘာရယ္မဟုတ္ပဲနဲ႔ ၉ နာရီေတာင္ ေက်ာ္သြားၿပီ။ က်ေနာ္နဲ႔ ခင္သန္းႏုလဲ ေျပာစရာ စကားမရွိ။ နားေထာင္စရာ သီခ်င္းမရွိေတာ့လို႔ ဒီအတိုင္းပဲ ၿငိမ္ေနရၿပီ။ ခင္သန္းႏုက အခုအခ်ိန္မွေတာ့ နံရံဘက္ကပ္ မထိုင္ေတာ့ပါဘူး။ တည့္တည့္ေလးပဲ ကူရွင္ေနာက္မွီကို က်က်နန မွီၿပီး ထိုင္ေနတယ္။ ခရီးက နဲနဲ ၾကာလာလုိ႔ထင္တယ္။ ကိုယ္ကေလးက မတ္မတ္ မဟုတ္ေတာ့ပဲ ခပ္ေလ်ာ့ေလ်ာ့ ျဖစ္ေနတယ္။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္လဲ လက္ကေလးပိတ္ၿပီး သန္းေနတာ ေတြ႔တယ္။ အိပ္မ်ား အိပ္ခ်င္ေနတာလား။ ထိုင္ေနတာကိုက ေျခေထာက္ေတြခပ္စင္းစင္းေလး က်ေနာ့္ဘက္ နဲနဲေစာင္းၿပီး ခ်ထားတယ္။ မ်က္ႏွာလွလွေလးကေတာ့ ျပေနတဲ့ကားကို ၾကည့္တယ္လဲ မဟုတ္ မၾကည့္ဘူးလဲ မဟုတ္တဲ့ ပံုစံနဲ႔ ေငးေနတယ္။ က်ေနာ့္ဘက္ကို သူမမ်က္ႏွာေရာက္ေနတာမဟုတ္လို႔ က်ေနာ္ သူမကို ေသခ်ာၾကည့္ပစ္လိုက္တယ္။

လွတာေတာ့ ေတာ္ေတာ္လွတဲ့ ေကာင္မေလးပဲ။ မႏၱေလးသူ အမိုက္စားေလးပဲ။ သူမ ၀င္ထိုင္တုန္းက မတ္တပ္ရပ္ၿပီး ေနရာဖယ္ေပးလိုက္ရတာမို႔ သူမ အရပ္အေမာင္းကို သတိထားမိတယ္။ ငါးေပရွစ္ ျမင့္တဲ့ က်ေနာ့္ထက္ ေခါင္းတစ္လံုးသာသာေလာက္ပဲ နိမ့္တယ္ဆိုေတာ့ ငါးေပေလးေလာက္ရွိမယ္ ထင္တယ္။ ျမန္မာ အမ်ဳိးသမီးေတြထဲမွာ ငါးေပေက်ာ္ရင္ပဲ ဟုတ္လွၿပီလို႔ ေျပာရမယ့္ အခ်ိန္ျဖစ္လို႔ သူမက အရပ္ျမင့္တဲ့အထဲမွာ ပါပါတယ္။ သို႔ေပမယ့္ ကိုယ္လံုးက ျပည့္ျပည့္ေလးမို႔ ပိန္တယ္လို႔ မထင္ရဘူး။ အထူးသျဖင့္ ေနာက္ကိုမွီထားလို႔ ေမာက္ေမာက္မို႔မို႔ျဖစ္ေနတဲ့ ရင္ႏွစ္မႊာက ထြးတယ္လို႔ ဆိုရမယ္။ ထမိန္စကတ္၀တ္ထားေပမယ့္ ဆီးခံုေနရာေလးက မို႔မို႔ေလး ျဖစ္မေနဘူး။ ၀မ္းဗိုက္သား အဆီမထြက္ဘူးဆိုတဲ့ သေဘာေပါ့။ ၾကည့္ေနရင္း ၾကည့္ေနရင္းနဲ႔ ကိေလသာက အလိပ္လိုက္ တက္လာတယ္ … ဟူး …

“အယ္ “
“ေဆာရီး …“
“ရပါတယ္ အကို …“

က်ေနာ္ အေညာင္းဆန္႔ၿပီး ေျခေထာက္ကို ဆန္႔လိုက္ေတာ့ က်ေနာ့္ဘက္ေရာက္ေနတဲ့ ေပါင္တံတစ္ဖက္ကို သြားပြတ္မိတယ္။ ကိုယ့္အထင္ေသးသြားမွာစိုးလို႔ က်ေနာ္ပဲ အရင္ဦးေအာင္ ေတာင္းပန္လိုက္ပါတယ္။ ကားမထြက္ခင္ကဆိုရင္ေတာ့ တမ်ဳိးျဖစ္ႏိုင္ေပမယ့္ အခုေတာ့ ေကာင္မေလးက သာသာေလး ၿပံဳးၿပီး ရပါတယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ထူးျခားတာက ခင္ဗ်ားဆိုတာႀကီး ေပ်ာက္သြားၿပီး က်ေနာ္ေျပာတဲ့ အတိုင္း အကိုဆိုတာ ျဖစ္လာတယ္။ က်ေနာ္ ေျပာပါတယ္ ဘယ္ေကာင္မေလးမွ က်ေနာ့္ကို ခင္ဗ်ားလို႔ မေျပာပါဘူးလို႔ ..။

အဲဒီေနာက္ေတာ့ သူမက ပံုစံမပ်က္ ခပ္ေစာင္းေစာင္းေလးနဲ႔ မ်က္စိမွိတ္သြားတယ္။ ျပေနတဲ့ ဗမာကားကလဲ ညားဆိုတဲ့ အပိုင္းေရာက္ၿပီး ခနၾကာေတာ့ ၿပီးသြားတယ္။ စပယ္ယာလုပ္သူက ေခြကို ျပန္ထုတ္ၿပီး ေနာက္တစ္ေခြထည့္လိုက္ေတာ့ ေအာ္ဒီယို ျဖစ္သြားၿပီ။ သိတဲ့အတိုင္းပဲေလ ဟိုက္ေ၀းကားသမားေတြ အႀကိဳက္ စိုင္းထီဆိုင္ေပါ့။ ဟို သံေယာဇဥ္ခိုင္မာထဲက သီခ်င္းကစလာတယ္။ တကယ္ပဲေမရယ္ ကိုယ္ကေတာ့ ခ်စ္တာ တစ္ခုပဲသိတယ္ဆိုတာေလ။ အင္း … ခက္ေတာ့ခက္ေနပါၿပီ။ ငါ့ေဘးနားမွာလဲ ခ်စ္စရာ ေကာင္မေလးက အိပ္ေပ်ာ္ေနၿပီ ထင္တယ္။ ကားႀကီးတစ္ကားလုံးလဲ တိတ္ဆိတ္လို႔။ ကားထဲမွာ ထြန္းထားတဲ့ မီးေရာင္ကလဲ ခပ္မွိန္မွိန္ရယ္။ မေကာင္းမႈတို႕သည္ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ရာတြင္ အရင္းခံသည္ဆိုေတာ့ …. အင္း …

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

P.S: က်ေနာ့္ကို ဖုန္းမွာ ကြ်မ္းက်င္သူတစ္ေယာက္က ဆမ္ေဆာင္းအခ်င္းခ်င္းပဲ လုပ္ပါဆိုလို႔ ဆမ္ေဆာင္းအခ်င္းခ်င္းဟုပဲ သေဘာထားၿပီး ဖတ္ၾကပါ။ နတ္သား ေတာကလာတာ ျဖစ္ပါသည္။ အိုင္ဖုန္း မသံုးတတ္ေသးပါ ။ နတ္ျပည္တြင္ စတိဗ္ေဂ်ာ့ႏွင့္ေတြ႔မွ ေမးၾကည့္ပါဦးမည္ .

ေရာ္ .. ခက္ေတာ့ ခက္ေနပါၿပီ။ ႀကိဳက္မရွက္ ငိုက္မရွက္ဆိုတဲ့ စကားမွာ ေဘးနားက မႏၱေလးသူက ငိုက္မရွက္ဆိုတာကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ေနၿပီ။ ခပ္ေစာင္းေစာင္းေလး ျဖစ္ေနတဲ့ ကိုယ္ကေလးက တေျဖးေျဖးယိုင္လာၿပီး သူမမ်က္ႏွာေလးက ေဘးကို ေစာင္းလာတယ္။ က်ေနာ္ကလဲ ခင္သန္းႏုေလးနဲ႔ အဆင္ေျပၿပီးကတည္းက ကိုယ္က သူမဘက္ ခပ္ယို႔ယို႔ဆိုေတာ့ သူမ ဆတ္ခနဲ အငိုက္မွာ ေခါင္းက က်ေနာ့္ပုခံုးေပၚ ေရာက္လာတယ္။ တမင္တကာလုပ္တာလားလို႔ သူမဘက္ အသာေစာင္းၾကည့္ေတာ့ ႏွစ္ႏွစ္ခ်ဳိက္ခ်ဳိက္ အိပ္ေပ်ာ္ေနတာ ေတြ႔တယ္။ လက္ကေလး ႏွစ္ဘက္ကေတာ့ စလင္းဘတ္အိတ္ကေလးကို ပိုက္ထားလ်က္သားေလး။

ဒီအရြယ္ဆိုတာ ေသြးသားေကာင္းသူမို႔ သူမလိုမ်ဳိး က်န္းမာသန္စြမ္းသူအတြက္ ခရီးသြားရင္း အိပ္ေပ်ာ္တယ္ဆိုတာ အဆန္းမဟုတ္ပါဘူး။ ဆန္းေနတာက က်ေနာ္ ျဖစ္ေနတယ္။ ရင္ထဲမွာ ေကာင္းစိတ္နဲ႔ မေကာင္းစိတ္က လြန္ဆြဲေနတယ္။ တကယ္ပါဗ်ာ။ က်ေနာ္ အခြင့္ေကာင္းယူတတ္တဲ့ ေယာက်္ားမ်ဳိး မဟုတ္ပါဘူး။ လူၾကပ္ၾကပ္ ဘတ္စ္ကားေပၚမွာ မိန္းမပ်ဳိေလးေတြနဲ႔ တိုးစီးခဲ့ရတာေတာင္ ဘာမွ ေထြလီကမာ မလုပ္ခဲ့ပါဘူး။ တခါတေလမ်ားဆိုရင္ က်ေနာ့္ဖာသာက်ေနာ္ ေရွာင္ အတင္းျပန္တိုးထြက္ၿပီး ေနာက္အေပါက္ကေန တြယ္စီးခဲ့သူပါ။ ဒါေပမယ့္ အခုေတာ့ ႏွာ၀ကို က်ီစယ္သလို ျဖစ္ေနတဲ့ ခင္သန္းႏုေလးရဲ ႔ရနံ႔က က်ေနာ့္စိတ္ကို ကေယာက္ကယက္ ျဖစ္လာေစတယ္။ ပိုဆိုးတာက ေရႊမႏၱလာ တစ္စီးလံုးကလဲ အိပ္ေမာၾကေနတဲ့အလား တိတ္ဆိတ္ေနတယ္ေလ …။

အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ သူမကိုယ္ကေလးက တြန္႔ခနဲ ျဖစ္သြားတယ္။ သူမမ်ား ႏိုးတာလားလို႔ က်ေနာ္က ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မဟုတ္ဘူးဗ်။ မယ္မင္းႀကီးမက ကိုယ္ကိုေရႊ႔႔ၿပီး မွီလ်က္ဆက္အိပ္ေနတာ။ အဲ .. ခက္တာက ဒီတစ္ခါ သူမက ေျခေထာက္ကို ခပ္က်ဲက်ဲထားလိုက္လို႔ ခြဲထားတဲ့ ထမိန္စကတ္ေနရာေလးက နဲနဲေလး ဟသြားတယ္။ တျခားသူေတြ မျမင္ႏိုင္ေပမယ့္ ေဘးက ထိုင္ေနတဲ့ က်ေနာ္ကေတာ့ ျမင္တာေပါ့။ ေျခသလံုးသား ၀င္း၀င္းေလးေတြက ဒူးေခါင္းနားထိေပၚေနတာကို။

က်ေနာ္ တံေတြးကို ၿမိဳခ်မိတယ္။ ဘယ္ဘက္ပုခံုးကို မွီထားတဲ့ သူမကို ၾကည့္ေတာ့ မ်က္ႏွာဖူးဖူးေလးက အိပ္ေမာက်ေနတုန္းပဲ။ မ်က္ႏွာလွလွေလးကို တစိုက္မတ္မတ္ၾကည့္မိလို႔ က်ေနာ္ ရင္ခုန္ႏႈန္းက အရင္ကထက္ ပိုျမန္လာတယ္။ အသိစိတ္ကို ထိန္းၿပီး အၾကည့္ကိုလႊဲကာ ေဘးဘီကို ၾကည့္မိေတာ့ ေဘးနားက အေဒၚႀကီးက က်ေနာ့္ဘက္ ဖင္ေပးၿပီး အိပ္ေနတာ ေတြ႔တယ္။ ရာ၀င္အိုးေလာက္ ရွိမယ့္ တင္ပါးႀကီးေတြကို ၾကည့္ၿပီး နဲနဲေတာ့ ဖီးလ္လာေနတာ ေလ်ာ့သြားတယ္။ ကိုယ့္အေျခအေနကို ထိန္းတဲ့အေနနဲ႔ ပတ္၀န္းက်င္ကိုပဲ ဆက္ၾကည့္ေနလိုက္တယ္။ ေဘးနားကလူေတြက အိပ္ေပ်ာ္ေနတယ္ဆိုတာ ေတြ႔တယ္။ ဘယ္လိုလဲဟ။ ကာလနဂါးအုပ္စုထဲမ်ား ငါလာက်ေနတာလား။

စိတ္ကိုထိန္းၿပီး သူမဘက္ ျပန္မလွည့္မိေအာင္ ေနေပမယ့္ ပါးခ်င္းထိမလုိေတာင္ ျဖစ္ေနတဲ့ ခင္သန္းႏုေလးရဲ ႔ ဆြဲေဆာင္အားကို က်ေနာ္ တာရွည္ မခံႏိုင္ပါဘူး။ သိပ္မၾကာခင္ပဲ သူမဘက္ကို ျပန္လွည့္ၾကည့္မိတယ္။ လွပႏုနယ္တဲ့ မ်က္ႏွာေလးက က်ေနာ့္ကို ေစာင့္ေနတယ္။ ၀င္း၀င္းေလး ေပၚေနတဲ့ သလံုးသားေလးေတြ … အသက္ရွဴလိုက္တုိင္း မသိမသာေလး မို႔သြားတဲ့ ရင္ႏွစ္မႊာ .. ဒါေတြကို ကသိုဏ္းရွဴေနမိတယ္။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ဦးပုညျပဇာတ္ထဲက ေရသည္ေယာက်္ား ျပည့္ရွင္မင္းကို သတ္ဖို႔ႀကံသလို ခ်ီတံုခ်ီခ် ျဖစ္ေနတယ္။ လက္ထဲကိုင္ထားစရာ သန္လ်က္မရွိေပမယ့္ က်ေနာ့္ရဲ႔ လက္ေတြက ေလးေလးပင္ပင္အရာတစ္ခုကို ကိုင္ထားသလို စီးစီးပိုးပိုး ျဖစ္ေနတယ္။

ေနာက္ဆံုးေတာ့ က်ေနာ္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုကို အတင္းမဲတင္းၿပီး ခ်လိုက္တယ္။ ေၾကာက္ရင္လြဲ ရဲရင္မင္းျဖစ္ဆိုတဲ့ စကားလက္ကိုင္ထားၿပီး မ်က္ကန္း စိတ္ဓါတ္ေမြးလိုက္တယ္။ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်ၿပီးၿပီးခ်င္းပဲ ခင္သန္းႏုေလးဘက္ကို လွည့္လိုက္တယ္။ ကိုယ္ကို မသိမသာေလးလုပ္ၿပီး ေစာင္းလိုက္တယ္။ သူမ တကယ္အိပ္ေမာက်ေနတာကိုး။ အမွီမပ်က္ပဲ က်ေနာ့္ဘက္ ပါလာတယ္။ ေသခ်ာၾကည့္မယ္ဆို သူမနဲ႔ က်ေနာ္က သမီးရည္းစားေတြ ေပြ႔ပိုက္ထားသလိုေတာင္ ျဖစ္ေနၿပီ။ က်ေနာ့္ရင္ခြင္ထဲမွာ သူမေရာက္ေနၿပီေလ။

က်ေနာ္ ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ ညာဘက္ေခါင္းေစာင္းၿပီး ေဘးဘီကို ၾကည့္ေတာ့ အရာရာက အေနအထားမပ်က္ပဲ။ ပတ္၀န္းက်င္ကို စိတ္ခ်ရၿပီဆိုတာနဲ႔ က်ေနာ္ ညာလက္ကို အသာေလး မသိမသာ ေရႊ႔လိုက္တယ္။ က်ေနာ့္ ဘယ္လက္ကိုေတာ့ ဒီအတိုင္းပဲ သူမတင္ပါးအိအိေလးနဲ႔ ထိၿမဲအတိုင္း ထိထားတယ္။ သူမကေတာ့ ဘယ္လိုေနလဲ မသိဘူး။ က်ေနာ့္ ရင္ထဲမွာေတာ့ တဒိတ္ဒိတ္နဲ့ကို ခုန္ေနတာပဲ။ ငါ လုပ္တာ မဟုတ္ေသးဘူးဆိုတာ အႀကိမ္တစ္ရာမက ေျပာမိေနေပမယ့္ သူမရဲ႔ ေပါင္တံတစ္ဖက္ဆီ တိုးကပ္သြားတဲ့ လက္ကိုေတာ့ ေနာက္မဆုတ္မိဘူး။

ဘုရားေရ .. က်ေနာ့္ဘ၀မွာ ရင္အခုန္ဆံုးအခ်ိန္ဟာ ဒီအခ်ိန္မ်ားလား။ က်ေနာ့္ ဘယ္လက္က သူမတင္ပါးတစ္ျခမ္းနဲ႔ ထိကပ္ေနတာကို ဘာမွ မျဖစ္ေပမယ့္ ညလက္က သူမရဲ႔ ေပါင္တံေလးအား ထိသြားတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကိုယ့္ရင္ခုန္သံကိုေတာင္ ကိုယ္ျပန္ၾကားေနရတယ္။ ဒီအခိ်န္မ်ား ႏွလံုးခုန္ႏႈန္းကို တိုင္းရင္ ေဖာ္ျပခ်က္က ဘယ္ေလာက္ေတာင္မ်ား ရွိေနမလား မသိဘူး။ သႀကၤန္တြင္းမွာ အိတ္ေဇာ္ျဖဳတ္ထားတဲ့ ဆိုင္ကယ္ေတာင္ က်ေနာ့္ ရင္ခုန္သံေလာက္ က်ယ္မယ္မထင္ေတာ့ဘူး။

အစပထမေတာ့ က်ေနာ္ ဘာမွ မလုပ္ျဖစ္ပါဘူး။ ေပါင္တံေလးေပၚ ေရာက္ေနတဲ့ က်ေနာ့္လက္ကို ဒီအတိုင္းပဲထားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေသခ်ာၾကည့္မယ္ဆိုရင္ အဲဒီၿငိမ္ေနတဲ့လက္ဟာ မသိမသာေလး တုန္ေနတာ ဆိုတာ ေတြ႔လိမ့္မယ္။ ေသခ်ာတာက ဒါဟာ ရန္ကုန္ မႏၱေလး အျမန္လမ္းေၾကာင့္ မဟုတ္ဘူး ဆိုတာပဲ။ ႏွစ္မိနစ္ေလာက္ ၾကာေတာ့ က်ေနာ္ ခင္သန္းႏု မ်က္ႏွာေလးကို အကဲခတ္ၾကည့္မိတယ္။ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ အိပ္ေမာက်ေနသလို ပကတိ အိပ္ေပ်ာ္ေနတယ္ဆိုတာ ေသခ်ာတယ္။ ႏွစ္ႏွစ္ခ်ဳိက္ခ်ဳိက္ေပါ့ ။ က်ေနာ္ အသက္ကို ျပင္းျပင္းရွဴသြင္းၿပီး လက္ကိုသာသာေလး ထိပြတ္လိုက္တယ္။ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းတဲ့ အ၀တ္မို႔ သူမေပါင္တံကို ပြတ္မိတာနဲ႔ မျခားပါဘူး။ လက္ထဲမွာ ဖိန္းဖိန္းရွိန္းရွိန္း ျဖစ္လာေရာဗ်ာ …။

မိနစ္ပိုင္းေလာက္အတြင္းမွာ က်ေနာ္ သူမေပါင္ေလးကို အထက္ေအာက္ ရြရြေလး ပြတ္သပ္ေပးေနမိတယ္။ ခင္သန္းႏုေလးဆီကေတာ့ ဘာအရိပ္အေယာင္မွ ျပတာ မေတြ႔ဘူး။ ကိုယ္ကိုလဲ ေရႊ႕တာမေတြ႕သလို တျခား မ်က္ႏွာအမူအယာ ေျပာင္းလဲတာလဲ မေတြ႕ဘူး။ ဒီအတိုင္းပဲ က်ေနာ့္ပုခံုးကို မီွလ်က္ ဆက္အိပ္ေပ်ာ္ေနတယ္။ က်ေနာ္လဲ တေျဖးေျဖးလက္ရဲလာတာနဲ႔ စိတ္ကိုတင္းၿပီး လက္ကို ပြတ္ေပးေနတဲ့ ေပါင္ေပၚကေန နဲနဲ အတြင္းဘက္က်က်ကို ေရႊ႔႔႕လိုက္တယ္။ သူမ စကတ္ထမိန္က ဘယ္ဖံုးဆိုေတာ့ အံကိုက္ျဖစ္သြားတယ္။

အထဲကို ေရႊ႔႔လိုက္တဲ့လက္ဟာ ထမိန္သားကို မစမ္းမိေတာ့ပဲ ႏူးညံ့တဲ့ အသားကို ထိမိသြားတယ္။ တင္းတင္းျပည့္ျပည့္ ျဖစ္ေနသလို အိအိၿဖိဳးၿဖိဳးလဲ ျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ခင္သန္းႏုေလးက နဲနဲတြန္႔သြားတာ သတိျပဳမိတယ္။

“ဟင္း .. ဟင္း …“

က်ေနာ္ တကိုယ္လံုးမွာ ရွိသမွ် အေမြးေတြ အကုန္ေထာင္တက္သြားတယ္။ ေခါင္းနပန္းႀကီးတယ္ဆိုတာ ဒါပဲလားမသိဘူး။ စိတ္ထဲ ဘုရားစာ ရြတ္မိမလို ျဖစ္ၿပီးမွ မဟုတ္ေသးပါဘူးဆိုၿပီး ျပန္ရပ္လိုက္ရတယ္။ ညာဘက္ေပါင္တြင္းကို ထိမိလိုက္တဲ့ လက္ကို ေကာ္နဲ႔ကပ္ထားတဲ့အလား ၿငိမ္ေနေအာင္ ထားရင္း သူမကို ေစာင္းၾကည့္မိတယ္။ ႏိုးမ်ားႏိုးသြားတာလားလို႔။ ခင္သန္းႏုေလးက မႏိုးပါဘူး။ ျပန္ အိပ္ေပ်ာ္ေနတာ ေတြ႔တယ္။

က်ေနာ္ သက္ျပင္းေမာတစ္ခုကို ခိုးခ်ၿပီး ဘာဆက္လုပ္ရင္ေကာင္းမလဲ ဆိုတာ စဥ္းစားမိတယ္။ သူမေပါင္ကို ထိထားတဲ့ လက္ကို ရုပ္လိုက္ရင္ ေကာင္းမလား .. အင္း.. ခက္ေတာ့တာပဲ။ ခုနက ဒါမ်ဳိး ပြတ္ေပးခြင့္မရခင္ကေတာင္ စိတ္ကေနာက္ဆုတ္ဖို႔ မရွိတာ။ အခုလိုမ်ဳိး ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ ကိုင္ေနရမွေတာ့ ဘယ္လႊတ္ခ်င္ပါေတာ့မလဲ။ အခြင့္အေရးယူတာ မဟုတ္ေပမယ့္ ရတဲ့ အခြင့္အေရးကိုေတာ့ လက္မလႊတ္ခ်င္ဘူး။ မလႊတ္ခ်င္လို႔ပဲ ကိုင္မိတာ မဟုတ္လား။ တိတ္ဆိတ္အိပ္ေမာက်ေနတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ကလဲ က်ေနာ့္မေကာင္းစိတ္ကို တစ္ဖက္တစ္လမ္းကေန အားေပးအားေျမွာက္ျပဳေနရွာတယ္။

အဲဒါနဲ႔ က်ေနာ္ အသာေလး ျပန္ၿပီး လက္ကို လႈပ္ရွားမိတယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ အ၀တ္ေပၚက မဟုတ္ေတာ့ပဲ ပကတိအသားကို ကိုင္္ရတာမို႔ ပိုၿပီးေတာ့ ရင္ခုန္စရာ ေကာင္းေနတယ္။ တေျဖးေျဖးနဲ႔ ဖီလင္တက္လာၿပီး က်ေနာ့္ေဘာင္းဘီခြၾကားထဲက အေကာင္က မာတက္လာတယ္။ ေတာ္ေသးတယ္။ က်ေနာ္က ကားေပၚမတက္ခင္ကတည္းက အတြင္းခံထဲမွာ သေကာင့္သားကို အလ်ားလိုက္ေလး ေထာင္ၿပီးထားခဲ့ေတာ့ အခုလို မာတက္လာခ်ိန္မွာ ဂ်င္းေဘာင္းဘီသားကို သြားေထာက္မေနဘူး။ ေနရထိုင္ရ မခက္ဘူးေပါ့။ ဒါေပမယ့္ တစ္ေယာက္ေယာက္ ၾကည့္လုိက္တာနဲ႔တင္ သိသာပါတယ္။ ေဘာင္းဘီခြအေပၚဘက္မွာ ေဖာင္းေဖာင္းႀကီး ျဖစ္ေနတာကို …။

က်ေနာ့္ လက္ဟာ တေျဖးေျဖး ပြတ္ရင္းပြတ္ရင္းနဲ႔ အထက္ဘက္ကို တက္လာတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္လိုခ်င္သေလာက္ သြားလို႔မရဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ ေကာင္မေလးက စလင္းဘက္အိတ္ေလးကို ပိုက္ထားတာက တစ္ေၾကာင္း၊ သူမစကတ္ထမိန္က အေပၚမွာ ျပန္သီထားတာက တစ္ေၾကာင္း က်ေနာ့္လက္ကို တားထားသလို ျဖစ္ေနတယ္။ တကယ့္ေနရာေလးကို မေရာက္ႏိုင္ဘူး။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ကသိကေအာင့္ ျဖစ္ေနသလို၊ တံေတြးလဲ ခနခန ၿမိဳခ်ေနရတယ္။ ဘယ္လိုလုပ္ရင္ ရမလဲဆိုတာကို ထပ္ၿပီးေတာ့ ႀကံဆေနမိတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ …

“ခင္ဗ်ား … ဒါ ဘာလုပ္တာလဲ …“

က်ေနာ့္လက္ကို ျဖတ္ခနဲ လာကိုင္တာနဲ႔အတူ ခင္သန္းႏု က်ေနာ့္ပုခံုးေပၚကေန ရုတ္တရက္ ခြာသြားတယ္။ က်ေနာ္ဘာမွ ျပင္ဆင္ခ်ိန္ မရလိုက္ဘူး။ က်ေနာ့္ဘက္ကို လွည့္ၿပီး သူမက စူးစူးစိုက္စိုက္ၾကည့္ေနတယ္။

“ဟို .. ဟို .. ဟိုေလ …“

က်ေနာ့္မွာ လည္ေခ်ာင္းေတြကပ္ၿပီး ေနမေကာင္းခါစ လူမမာလို ဘာေျပာရမွန္းမသိဘူး။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ငါေတာ့ သြားၿပီဆိုတာ သိေနတယ္။ ျပသနာပဲ။ ေက်ာ္မေကာင္း ၾကားမေကာင္းေတာ့ ျဖစ္ၿပီ။ ဘယ္လိုရွင္းရပါ့မလဲ။ အေဖ အေမသာ သိရင္ ဒုကၡပဲ။ အိမ္ေပၚက မဟုတ္ေပမယ့္ ကားေပၚက ေခါင္းနဲ႔ဆင္းရမယ္ ထင္တယ္။ ခင္သန္းႏုေလးကို ဘာေျပာရမွန္း မသိပဲ ထိတ္လန႔္တႀကီး စိုက္ၾကည့္ေနမိတယ္။

“ဘာမွ ဟိုဟို ဒီဒီေတြ လုပ္မေနနဲ႔ … တကယ္တဲ … လုပ္မယ္ဆိုလဲ ေသခ်ာလုပ္ .. ယားက်ိယားက်ိနဲ႔ ရြရြေလး လုပ္မေနဲ႔ … ကြ်န္ေတာ္ မႀကိဳက္ဘူး…“
“အမ္ ..“

က်ေနာ့္ ပါးစပ္အေဟာင္းသား ျဖစ္သြားတယ္။ မႏၱေလးသူကို မယံုႏိုင္ေအာင္ ၾကည့္ေနမိတယ္။ ငါ့မ်ား နားၾကားလြဲတာလားလို႔။ ဒါမွမဟုတ္ သူမကပဲ အိပ္မက္မက္ၿပီး ေယာင္ေျပာေနတာလား။ မ်က္လံုးေလး အ၀ိုင္းသားနဲ႔ က်ေနာ့္ကို ျပန္ၾကည့္ေနတဲ့ ခင္သန္းႏုေလးေၾကာင့္ ဒါဟာ တကယ္ဆိုတာ က်ေနာ္ နားလည္လိုက္တယ္။ တစ္ခုခုေျပာမယ္ ျပင္တုန္းရွိေသး။ သူမက က်ေနာ့္ပုခံုးေပၚေခါင္းတင္ၿပီး ခုနကအတိုင္း ျပန္မွီလိုက္တယ္။ က်ေနာ့္လက္ကို ကိုင္ထားတဲ့ သူမလက္ကိုလဲ လႊတ္ေပးလိုက္တယ္။ ဒါ့ထက္ပိုတာက သူမရဲ ႔စလင္းဘတ္အိတ္ကို ေပါင္ေပၚကေန ယူၿပီး မွန္ျပတင္းေဘာင္ဘက္ကို ခ်လိုက္တာပဲ။ ၿပီးတာနဲ႔ မ်က္စိေလးႏွစ္လံုးက မွိတ္သြားတယ္။

“ဟူ ေရး ….“

စိတ္ထဲမွေတာ့ ပတၱျမားငေမာက္ကို လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ခလုတ္တိုက္မိတဲ့သူေလာက္ နီးနီး ေပ်ာ္သြားတယ္။ ကံကိုယံုၿပီး ဆူးပံုနင္းလိုက္ေတာ့ ဘယ္ဘ၀က အက်ဳိးေပးေကာင္းခဲ့လို႔လားေတာ့ မသိဘူး။ ဆူးပံုက ဆူးစရာ ဆူးမရွိေတာ့ပဲ ပန္းေမြ႔ယာ ျဖစ္သြားၿပီ။ ေပ်ာ္လိုက္တာ။ ရင္တဒိတ္ဒိတ္ခုန္လ်က္ပဲ က်ေနာ္ လက္ကို သူမေပါင္ေပၚ ျပန္တင္လိုက္ပါတယ္။

“အီ ..“

ဒီတစ္ခါေတာ့ ခင္သန္းႏုေလး ကိုယ္က တြန္႔ခနဲ ျဖစ္သြားတယ္။ အရမ္းအသိသာႀကီး မဟုတ္ပါဘူး။ သူ႔ကိုယ့္တစ္ျခမ္းက က်ေနာ့္ရင္ခြင္ထဲ ေရာက္သလုိျဖစ္ေနလို႔သာ က်ေနာ္က သတိျပဳမိတာပါ။ ပါးစပ္ဖ်ားက ေၾကာင္ေပါက္ကေလး ညည္းသလို အဲဒီ အီဆိုတဲ့ အသံကိုလဲ သဲ့သဲ့ေလးသာ ၾကားရတာေလ။ အက်ယ္ႀကီး မဟုတ္ဘူး။ တိုးတိုးမွ တကယ့္တိုးတိုးေလး။ က်ေနာ္ အသာေစာင္းငဲ့ၾကည့္ေတာ့ မ်က္ေတာင္ေလးေတြ နဲနဲ လႈပ္ေနတာေတြ႕တယ္။ သေဘာကေတာ့ အိပ္ေနတာ မဟုတ္ပဲ မ်က္စိမွိတ္ၿပီးေမွးေနတာေပါ့။ က်ေနာ္လဲ သိပ္အညံ့စား မဟုတ္လို႔ ခင္သန္းႏုေလး ဘယ္လိုသေဘာထားတယ္ဆိုတာကို ခ်က္ခ်င္းသိလိုက္ၿပီ။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံႀကီး ပြင့္လင္းရဲရင့္တိုးတက္လာတာ ေနရာေဒသ မေရြးပါလားဆိုတဲ့အခ်က္နဲ႔ ဘန္းေက်ာ္ကို အေကာင္းျမင္တတ္သြားတယ္။ ေအာ္ .. ဒီမိုကေရစီိေတာင္ ရေနၿပီ မဟုတ္လား။

ႏူးညံ့တဲ့ အသားဆိုင္ေတြဟာ က်ေနာ့္လက္ထဲကို တဖန္ ျပန္ေရာက္လာတယ္။ terms and condtions ေတြမပါတဲ့ ခြင့္ျပဳခ်က္ကို ရရွိထားသူမို႔ က်ေနာ္ ဒီတစ္ခါေတာ့ လက္ကေတာ္ေတာ္သြက္ေနတယ္။ ခနတာ အခ်ိန္အတြင္းမွာတင္ နာရီခ်ိန္သီးလႊဲသလို က်ေနာ္လက္က အေပၚေအာက္ကို ေျပးေနတယ္။ နာရီခ်ိန္သီးနဲ႔ မတူပဲ တစ္ခုကြာတာက က်ေနာ့္လက္က အေပၚပိုင္းကို ပိုပိုေရာက္လာတဲ့အခ်က္ပါ။ အသားခ်င္းတူေပမယ့္ ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာ အေပၚဘက္ေရာက္လာေလေလ ပိုကိုင္လို႔ ေကာင္းလာေလေလလို႔ ခံစားေနရတယ္။ ေရႊမန္းသူ ခင္သန္းႏုေလးကေတာ့ ဘယ္လိုေနမယ္ မသိဘူး။

တကယ္ေတာ့ ခင္သန္းႏုလဲ စိတ္လႈပ္ရွားေနတယ္ဆိုတာ သိသာပါတယ္။ သူမဘက္ကို လွည့္ကာ ေခါင္းေစာင္းထားလို႔ က်ေနာ့္ရဲ ႔လည္ပင္းကို လာထိေနတဲ့ သူမႏွာ၀က ေလေႏြးေႏြးေလးေတြက သက္ေသျပဳေနပါတယ္။ ပံုမွန္ မဟုတ္ပဲ ခပ္ျပင္းျပင္းေလး မႈတ္ထုတ္ေနရတယ္ဆိုကတည္းက သူမ စိတ္ပါေနတယ္ဆိုတာ ေဗဒင္ေမးစရာမလိုပါဘူး။ ကိုယ္နဲ႔အတိ တိုင္းခ်ဳပ္ထားတဲ့ ရင္ပံုးအကၤ်ီေအာက္က ရင္ႏွစ္မႊာကလဲ တုန္ခါေနတယ္ေလ။ ရႈပ္ပါတယ္ ကြာ။ ဒီအဆင့္ထိ ေရာက္မွေတာ့ ေနာက္ဆုတ္စရာ အေၾကာင္းမရွိေတာ့ဘူး။ အဓိကေနရာကို ေရာက္ေအာင္သြားေတာ့မယ္။ စိတ္ျမန္လက္ျမန္ဆိုတာ က်ေနာ့္အတြက္မ်ား ေျပာထားတာလား မသိဘူး။ ေပါင္အတြင္းဘက္ေရာက္ေနၿပီ ျဖစ္တဲ့ လက္က ခ်က္ခ်င္း အထဲကို ထိုးႏိႈက္ၿပီး ၀င္သြားတယ္ …

အဲဒီမွာ …

“အကို … ခန … အရမ္းမလုပ္နဲ႔ ….ကြ်န္ေတာ့္ လံုခ်ည္ခ်ဳပ္ရိုးေတြ ျပဳတ္သြားမယ္ ..“
“ဟုတ္ … ဟုတ္ … ေဆာရီး …“

ခင္သန္းႏုေလးက က်ေနာ့္လက္ကို ကိုင္ၿပီး မူသလို ႏြဲ႔သလို ျဖစ္ေနတဲ့ အသံနဲ႔ တားရွာတယ္။ သူမအသံက ေနပူထဲက ျပန္လာတဲ့ လူတစ္ေယာက္ စကားေျပာသလိုမ်ဳိးအတိုင္းပဲ။ ေမာတယ္လို႔ ေျပာလို႔မရေပမယ့္ ပံုမွန္ေလသံေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ က်ေနာ္ ကိုယ္တိုင္လဲ ျပန္ေျပာလိုက္တဲ့ အသံက အာလုပ္သံႀကီးပါေနတယ္။ ေနာက္ၿပီး ဘာေျပာရမွန္း မသိျဖစ္ေနတာ။ ခါတိုင္းဆို ေတြ႔တဲ့လူတိုင္းက အေျပာခ်ဳိ စကားသြက္တယ္ဆိုတဲ့ သူက အခုက်ေတာ့ ပါးစပ္ထဲ အာေစးထည့္ထားတာ ခံရသလို ဘယ္ကစေျပာရမွန္း မသိဘူး။ ဘာဆက္လုပ္ရမွန္းလဲ မသိဘူး။

“ကြ်န္ေတာ့္ ခါးေဘးနားမွာ ခ်ိတ္ရွိတယ္ … အဲဒါကို ေအာက္ဆြဲျဖဳတ္လိုက္ … တျခားသူလဲ ျမင္သြားဦးမယ္ေနာ္ …. “
“ဟုတ္ … ျဖဳတ္လိုက္မယ္ ….“

ခ်က္ဆို နားခြက္က မီးေတာက္တဲ့ အက်င့္က ရွိေနေတာ့ မႏၱေလးသူ တိုးတိုးေလးကပ္ေျပာတဲ့စကားက ဘာဆိုလိုတယ္ဆိုတာ သိတယ္။ ဦးေႏွာက္က လက္ကို ဘာမွ အေထြအထူး ခိုင္းေနစရာေတာင္ မလိုဘူး။ အထဲေရာက္ေနတဲ့ လက္က ခ်က္ခ်င္း အျပင္ျပန္ထြက္လာၿပီး သူမရဲ ႔ညာဘက္က ခါးေဘးနားကို စမ္းတယ္။

ေဟာ ေတြ႔ၿပီ ..

မာမာေလး ျဖစ္ေနတဲ့ ကလစ္ေလးလို ေခါင္းကိုစမ္းမိတာနဲ႔ အသာေလးကေလာ္ထုတ္ၿပီး ေအာက္ကို ဆြဲခ်လိုက္တယ္။ စိတ္ထဲထင္လို႔လား မသိဘူး။ နားထဲ ရြီခနဲ ျမည္တဲ့ ဇစ္သံကို ၾကားလိုက္ရသလိုပဲ။ ဒါေတာင္ သူတို႔မိန္းကေလးေတြရဲ႔ စကတ္ဇစ္က က်ေနာ္တို႔ ဂ်င္းေဘာင္းဘီက ဇစ္ေတြလို အမာစားမဟုတ္ဘူး။ က်ေနာ့္ကို မွီထားတဲ့ ခင္သန္းႏု ကိုယ္လံုးေလးလဲ ဒီအသံေၾကာင့္ ဆတ္ခနဲ တုန္သြားရွာတယ္။ မွီထားတဲ့ ေခါင္းေလးက က်ေနာ့္ကို ေမာ့ၾကည့္လာတာ ေတြ႔တယ္။ က်ေနာ္ေလ ဘာလုပ္လဲ သိလား။ ဒီအခ်ိန္က်မွေတာ့ ေရႊမန္းသူကို တျခားကိစၥေတြ စဥ္းစားခြင့္ မေပးေတာ့ဘူး။ ကိုယ့္မ်က္ႏွာနားမွာ ရီရီေ၀ေ၀ေလး လာေမာ္ၾကည့္ေနတဲ့ ေကာင္မေလး မဟုတ္လား။ ၿပီးေတာ့ သူမကလဲ အလိုတူ အလိုပါပဲေလ။ လူမိမယ္ဆိုရင္ေတာင္ သူေလးလဲ ပူးေပါင္းႀကံစည္မႈထဲ ဆြဲထည့္ရမွာပဲ။

က်ေနာ့္ ႏႈတ္ခမ္းက သူမႏႈတ္ခမ္းကို လာထိမယ္ဆိုတာ သိေနေပမယ့္ ခင္သန္းႏုေလးက ေရွာင္မထြက္ပါဘူး။ မ်က္ႏွာကို ေမာ့ထားတဲ့အတိုင္း ဆက္ရွိေနတယ္။ ေႏြးခနဲ ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္ခုခ်င္း ထိတဲ့အခ်ိန္မွာ သူမ မ်က္ေတာင္ေလးေတြ ေမွးက်သြားတယ္ဆိုတာကိုေတာ့ က်ေနာ္က မ်က္စိဖြင့္ထားလို႔ သိလိုက္တယ္။ မ်က္စိကလဲ မဖြင့္ထားလို႔ မျဖစ္ဘူးေလ။ ဟိုင္းေ၀းမွာ သြားေနတဲ့ အိတ္စပရက္စ္ ကားႀကီးေပၚမွာ ကိုယ္ေတြက ကစ္ဆင္ဆြဲေနတာကိုး။

အားပါး .. ေကာင္းလိုက္တာ .. တယ္လဲ နမ္းလို႔ေကာင္းတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းေလးပဲ။ သူမ်ားေတြေတာ့ မသိေပမယ့္ က်ေနာ္က နမ္းရင္ အရသာခံၿပီး နမ္းတတ္တယ္။ ဒီလိုေခတ္ႀကီးမွာ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ဖို႔႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေယာက္်ားေလးတစ္ေယာက္ဖို႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အနမ္းခံရတာ မဆန္းဘူးဆိုတာ လူတိုင္းသိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ကေတာ့ က်ေနာ္ နမ္းလိုက္တဲ့ မိန္းကေလးတိုင္းအတြက္ ဆန္းရေအာင္ နမ္းတတ္တယ္။ ဘယ္လိုမ်ဳိး နမ္းတယ္ဆိုတာကေတာ့ ဒီေနရာမွာ ေျပာမေကာင္းလို႔ မေျပာေတာ့ဘူး။ မယံုရင္ ေရႊမႏၱလာကားေပၚသာ လာၾကည့္ေပေတာ့။

မရည္ရြယ္ပဲ နမ္းလိုက္မိလို႔ တဒဂၤေတာ့ လက္က ၿငိမ္သြားတယ္။ ခ်ဳိျမတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းပါးေလးႏွစ္ခုရဲ ႔ ဆြဲေဆာင္မႈေအာက္မွာ နစ္ေမ်ာေပ်ာ္၀င္သြားတယ္လို႔ ဆိုလဲ မမွားပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ က သတိလြတ္တတ္တဲ့သူ မဟုတ္ဘူး။ ဆယ္တန္းေလာက္တုန္းက အေသက်က္ခဲ့တဲ့ ျမန္မာစာ စာစီစာကံုး ေခါင္းစဥ္ေတြ ျဖစ္တဲ့ အခ်ိန္ရွိခိုက္လံု႔လစိုက္၊ လသာတုန္းဗိုင္းငင္၊ မိုးရြာတုန္းေရခံဆိုတာေတြရဲ႔ ေနာက္တိုး ခ်ိတ္ျပဳတ္တုန္းလက္ႏႈိက္ဆိုတာကို က်င့္သံုးလိုက္တယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ေအာက္ကေန ပင့္ႏိႈက္တာမဟုတ္ပဲ။ အေပၚကေနကို ျပန္ႏိႈက္ပစ္လိုက္တယ္။ ဒီေတာ့ ဘယ္ကိုသြားထိမလဲဆိုတာကို စဥ္းစားသာၾကည့္ေပေတာ့ ….။

ႏႈတ္ခမ္းခ်င္းထိေနတဲ့ ေရႊမန္းသူေလးရဲ ႔ပါးစပ္ဖ်ားကေန အသံတိုးတိုးေလးေတြ လြင့္ထြက္လာတယ္။ နားထဲမွာ ဘာသံရယ္လို႔ ခြဲရခက္ေနေပမယ့္ က်ေနာ့္ဘယ္ဘက္ေပါင္ကို သူမလက္နဲ႔ လာဖ်စ္မႈေၾကာင့္ သူမ စိတ္ၾကြလာၿပီဆိုတာကို ရိပ္မိလိုက္တယ္။ စိတ္တြင္မက က်န္တာေတြေရာ ၾကြေနၿပီလားဆိုတာကို သိဖို႔ လက္ကိုေအာက္နဲနဲ ထပ္ေလွ်ာလိုက္တယ္။ ၾကက္ေမာက္သီးျခင္းထဲကို လက္ႏိႈက္လိုက္သလို ျဖစ္မယ္လို႔ ထင္ထားေပမယ့္ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ လမ္းက ရွင္းေနတယ္။ ဟင္ .. ရန္ကုန္ မႏၱေလးကို အျမန္လမ္းက သြားလို႔ ပညတ္သြားရာပဲ ဓါတ္သက္ပါေနတာမ်ားလားေတာ့ မသိဘူး .. အ ဟီး။ ေရႊမန္းသူေလးရဲ ႔အဓိကေနရာကို သြားတဲ့ေနရာမွာ ဘာမွ ရွိမေနဘူး။ ပါးလႊာတဲ့ ပင္တီစက အသားနဲ႔တေျပးတည္းကပ္ကာေနတယ္။

ဒီတစ္ခါေတာ့ ကိုင္မိတဲ့ပင္တီဟာ Wacoal လား ဘာလား မသိခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ ေတာ္ၾကာေန ဆရာမတစ္ေယာက္က အဲဒါ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးဆိုၿပီး ၀င္ေျပာေနဦးမယ္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ဒါဟာ ဗစ္တိုးရီးယားေသာက္တဲ့ စီးကရက္ေတာ့ ျဖစ္မေနႏိုင္ပါဘူး .. အ ဟီး။ ႏူးညံ့တဲ့ ပိတ္သားစေပၚကို အသာေလး ထိၿပီး ခနကိုင္ထားတယ္။ ေခတ္မီတဲ့ ေကာင္မေလးပဲ။ ဘယ္လိုလုပ္ထားမွန္း မသိေပမယ့္ ေျပာင္ေခ်ာေလးဆိုတာကို သိေနတယ္။ အသာေလး လက္ကေလးေတြကို ရြရြေလးနဲ႔ ေအာက္ကို ဆင္းလာခဲ့တယ္။ တစကၠန္႔ကို တစ္စင္တီမီတာ ႏႈန္းေလာက္နဲ႔မ်ား သြားမိသလား မသိဘူး။ နဲနဲေလး အလယ္မွာ ခ်ဳိင့္ေနတဲ့ေနရာေလးကို ေရာက္လို႔ ခနရပ္ၿပီး အရွိန္တက္မယ္ ျပင္လိုက္တယ္။ အဲ .. အဲဒီအခိ်န္ေလးမွာတင္ …

“တီး … ေတာင္ … တင္ … တင္ … “

ရုတ္တရက္ ျမည္လာတဲ့ ေဆာင္းေဘာက္စ္က အသံေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ လူခ်င္းကြာသြားတယ္။ ရင္ထဲမွာလဲ ဒိတ္ခနဲ ခုန္သြားတယ္။ ခိုးစားတဲ့လူေတြ လူမိရင္ ဒီလိုမ်ဳိးပဲ ျဖစ္ၾကလား မသိဘူး။ အမူအယာ ပ်က္ပ်က္နဲ႔ က်ေနာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ ဟိုဟိုဒီဒီ ၾကည့္မိၾကတယ္။

ေတာ္ေသးတယ္လို႔ ေျပာရမယ္။ alarmလိုမ်ဳိး တီးလံုးသံက အရင္ထြက္လာေပမယ့္ မီးေတြက လင္းမလာေသးဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ ေရႊမန္းသူေလး သူ႔ကိုယ္သူ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ျပန္လုပ္ဖို႔ အခ်ိန္ရသြားတယ္။ အမွန္က အမ်ားႀကီးေတာ့ လုပ္စရာမလိုပါဘူး။ စကတ္ဇစ္ကို ျပန္ဆြဲတင္ယံုပါပဲ။ ၿပီးေတာ့ ရို႔ရို႔ယဲယဲ ျဖစ္ေနတဲ့ သူ႔အကၤ်ီစကို ဟိုဆြဲဒီဆြဲေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ မီးလင္းလာတယ္။ ေမွာင္ေနရာက မီးလင္းလာေတာ့ အိပ္ေနသူေတြလဲ အလင္းေရာင္ေၾကာင့္ ႏိုးလာၾကတယ္။ သူတို႔လဲ က်ေနာ္တို႔လို ဟိုၾကည့္ ဒီၾကည့္ေပါ့။ အဲဒီေတာ့မွ က်ေနာ္လဲ ကားမွန္ျပတင္းကေန အျပင္ကို ၾကည့္မိတယ္။ လမ္းရဲ ႔ ညာဘက္မွာ မီးေရာင္စံု ထြန္းထားတဲ့ စားေသာက္ဆိုင္ေတြကို ျမင္ေနရတယ္။ ေၾသာ္ .. ၁၁၅မိုင္ ေရာက္လာတာကိုး။

ဟုတ္ပါတယ္။ ကားေရွ႔က တီဗီဟာ ရုတ္တရက္လင္းလာၿပီး အသင့္ဖန္တီးထားတဲ့ ေခြတစ္ေခြမွာ ”ညစာ” ဆိုတာကို ျပေနတယ္။ အဲဒီစာတန္းကို ေတြ႔ၿပီး စိတ္ထဲမွာ နဲနဲေတာင္ တမ်ဳိးျဖစ္သြားတယ္။ ကေတာက္ … စားခ်င္တာ ဒီညစာ မဟုတ္ပါဘူး .. ဟို ညစာ … အင္း … ညစာေလး … မုန္႔ေပါင္းေလး ေနာ္ ..

ဆိုးေတာ့ မဆိုးပါဘူး။ အရင္တုန္းက ပဲခူးအေက်ာ္မွာ ရပ္တဲ့ ဆိုင္ေတြလို အိမ္သာသြားရတာ အဆင္မေျပတာမ်ဳိး မရွိေတာ့ဘူး။ အဆင္ျမင့္ သန္႔စင္ခန္းလို႔ ေျပာထားတဲ့ အတိုင္း ေတာ္ေတာ္ေလး သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ျဖစ္လာၿပီ။ ဆိုင္ေတြဟာလဲ ခေနာ္နီခေနာ္နဲ႔ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ သပ္ရပ္သန္႔ရွင္းေနတဲ့အျပင္ တခ်ိဳ႔ဆိုင္ေတြဆို ေလေအးေပးစက္ေတာင္ တပ္ထားေသးတယ္။ ေအးေပါ့ေလ။ ကမာၻနဲ႔ ရင္ေပါင္တန္းဖို႔ဆိုေတာ့ ျဖစ္သင့္ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ညအိပ္ခ်င္ အိပ္လို႔ရႏိုင္တဲ့ တည္းခိုခန္းေလးေတြ ရွိတယ္ဗ်။ အဲဒါေလးေတြ ျမင္ေတာ့ က်ေနာ့္စိတ္ထဲ ဘာသြားေတြးမိလဲ သိလား။ အင္း … မေျပာေတာ့ပါဘူးဗ်ာ …။

ေရႊခရားႀကီးမွာ ထိုင္ေတာ့ ေရႊမန္းသူေလး ပါမလာပါဘူး။ ကားေပၚက မဆင္းခင္ “အကို အရင္သြား .. ကြ်န္ေတာ့္ဖာသာ ကြ်န္ေတာ္ ထိုင္မယ္ “ ဆိုတာ ေျပာလိုက္လို႔ က်ေနာ္ မေခၚျဖစ္ခဲ့ဘူး။ သူမကို အတူထိုင္ဖို႔ေခၚရန္ ဆြံ႔အသလိုမ်ဳိး ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္လဲ ခင္သန္းႏုေလး ေျပာတာကို မျငင္းလိုက္မိတာပါ။ ဒါေတာင္မွ စိတ္ထဲမတင္မက်နဲ႔ ထရခက္ေနေသးတယ္။ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဆင္းျပဳသြားေတာ့မွ က်ေနာ္က ကားေပၚက ဆင္းလာမိလို႔ အေဖက “ဘာျဖစ္လို႔ ၾကာေနရတာလဲ“ လို႔ ေမးေနေသးတယ္။ ၾကာမွာေပါ့။ က်ေနာ္က ခင္သန္းႏုေလးနားက မခြာရက္ႏိုင္သလို ေဘာင္းဘီၾကားမွာ ေဖာင္းေဖာင္းႀကီး ျဖစ္ေနတဲ့ ေကာင္ အရွိန္က်သြားတာကိုလဲ ေစာင့္ေနရတာေလ။

ကိုယ္လက္သန္႔စင္ၿပီးေတာ့ သပ္ရပ္တဲ့ ကြ်န္းစားပြဲေလးေတြမွာ ၀င္ထိုင္တဲ့ အထိေတာင္ ေရႊမန္းသူေလးကို အရိပ္အေယာင္ေတာင္ မျမင္ရေသးဘူး။ ကားေပၚကေရာ ဆင္းေရာ ဆင္းရဲ႔လား။ ဒါေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ သူတို႔ ဟိုင္းေ၀းအိတ္စပရက္စ္ကားေတြ ထံုးစံက ကားရပ္နားလွ်င္ တစ္ေယာက္မက်န္ ဆင္းရတာပဲ။ ၾကည့္ရတာ သန္႔စင္ခန္းထဲမွာ ၾကာေနတာ ထင္တယ္။ ၾကာစရာကလဲ အေၾကာင္း ရွိတယ္ေလ။ ကားေပၚက မဆင္းခင္ အျဖစ္ကို ျပန္စဥ္းစားမိလို႔ က်ေနာ့္ မ်က္ႏွာက ၿပံဳးေယာင္သမ္းသြားတယ္။ ၀ိတ္ေလွ်ာ့လိုက္လို႔ ၿငိမ္က်သြားတဲ့ အငယ္ေကာင္ကေတာင္ ျပန္ေထာင္လာခ်င္သလို ျဖစ္တယ္။

“အကို .. ဘာမွာမွာလဲ …“

လူနားကို ကပ္ၿပီး ေမးလိုက္တဲ့ စားပြဲထိုးေကာင္ေလး အသံေၾကာင့္ အေတြးျမင္ကြင္းက တပိုင္းတစနဲ႔ ရပ္သြားတယ္။ ဆက္မေတြးေတာ့ပဲ ဘာစားရမလဲ စဥ္းစားလိုက္တယ္။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ႀကံဳေတြ႔ရတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေၾကာင့္ ရင္ထဲတမ်ဳိး ျဖစ္ေနလို႔ ဆာေတာင္မဆာပါဘူး။ ညအိပ္မရမွာနဲ႔ မထူးေတာ့ဘူးဆိုၿပီး ေကာ္ဖီတစ္ခြက္နဲ႔ ပဲနံျပားတစ္ပြဲသာ မွာလိုက္တယ္။ အေဖနဲ႔ အေမလဲ ဒါပဲစားမယ္ဆိုလို႔ အတူတူမွာေပးလိုက္ရတယ္။

က်ေနာ္တို႔ မွာလိုက္တာေတြ ေရာက္လာသည့္တိုင္ ေရႊမန္းသူေလးကို မေတြ႔ေသးဘူး။ ၾကည့္ရတာ တျခားဆိုင္မွာမ်ား သြားထိုင္တာလား မသိဘူး။ ဒီမွာက ဆိုင္ေတြက ကပ္ေနတာဆိုေတာ့ ကားက ဒီဆိုင္မွာ ရပ္ေပမယ့္ ကိုယ္က တျခားဆိုင္မွာလဲ သြားထိုင္လို႔ရတယ္ေလ။ အရင္တုန္းကလို ကားထိုးရပ္ထားတဲ့ ဆိုင္မွာပဲ စားရမယ္လို႔ မရွိေတာ့ဘူး။ ေရြးခ်ယ္ခြင့္ ရွိတဲ့သေဘာပါ။ ဒါကလဲ တိုးတက္လာတဲ့ အခ်က္ထဲမွာ တစ္ခုအပါအ၀င္ေလ။

ပူပူေႏြးေႏြးနဲ႔ စားရတဲ့ ပဲနံျပားဟာ အရသာရွိပါတယ္။ ဆိုဒါမ်ားမ်ားနဲ႔ ျပဳတ္ထားတာ မဟုတ္တဲ့ ပဲျပဳတ္၀ါ၀ါေလးေတြဟာလဲ ႏူးညံ့ေနၿပီး ရန္ကုန္မွာရတဲ့ ပဲျပဳတ္ထက္ပိုေကာင္းပါတယ္။ ခါတိုင္းဆို ညဘက္ အစာမစားတတ္တဲ့ အေမေတာင္မွ ပဲနံျပားကို တစ္ခ်ပ္လံုး ကုန္ေအာင္ စားတာ ေတြ႔ရတယ္။ စားၿပီးလို႔ ေအးျမေနတဲ့ ညရဲ ႔ေလျပည္ကို ကာကြယ္ဖို႔ ေရေႏြးပူပူေလး တစ္ခြက္စီ ေသာက္ၾကတယ္။ ေကာက္ညွင္းနံ႔ သင္းသင္းေလး ေမႊးေနတဲ့ ေရေႏြးကလဲ ေသာက္လို႔ ေကာင္းတာပါပဲ။ စလံုးမွာ ရတဲ့ green tea ထက္ေတာင္ ေကာင္းေနေသးတယ္။

ပိုက္ဆံရွင္း လက္သုတ္ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္တို႔ မိသားစု ကားရပ္တဲ့ နားကို ျပန္ေလွ်ာက္လာခဲ့တယ္။ အံကိုက္လို႔ ဆိုရမယ္။ က်ေနာ္တို႔လဲ ေရာက္ေရာ စံပယ္ယာေလးက တံခါးကို ျပန္ဖြင့္ေပးလို႔ ကားေပၚတက္ခြင့္ရတယ္။ အဲ …တစ္ခုေျပာရဦးမယ္။ ကားေပၚတက္ခါနီးမွ အနားနားကို သစ္သားဗန္းေလး လည္ပင္းမွာဆြဲထားတဲ့ ေစ်းေရာင္းတဲ့ ကေလးမေလးတစ္ေယာက္ေရာက္လာတယ္။ “အကိုႀကီး မ၀ယ္ေတာ့ဘူးလားတဲ့ ..“။ လွမ္းၾကည့္ေတာ့ သစ္သားဗန္းေလးရဲ ႔ေအာက္မွာ ဆဌမတန္းဆိုတဲ့ အဂၤလိပ္ဖတ္စာ စာအုပ္ေတြ႔တယ္။ ဗလာစာအုပ္ေလး တစ္အုပ္လဲ ေတြ႔တယ္။ ၀တ္ထားတာကလဲ ေက်ာင္းစိမ္းထမိန္ေလး။ က်ေနာ့္ရင္ထဲ မေကာင္းျဖစ္သြားတယ္။ ပံုမွန္အတိုင္းဆို က်ေနာ္ ဆီးထုပ္တို႔ အခ်ဥ္ထုပ္တို႔ကို စိတ္မ၀င္စားေပမယ့္ အခုေတာ့ လွည့္ထြက္မသြားရက္ဘူး။ အေမတို႔ ကားေပၚတက္သြားေပမယ့္ လိုက္မသြားျဖစ္ေသးပဲ က်ေနာ္ ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲက ပိုက္ဆံအိတ္ကို ထုတ္ၿပီး ေနၾကာေစ့ ႏွစ္ထုပ္ ၀ယ္ပစ္လိုက္တယ္။ ျပန္အမ္းဖို႔ ပိုက္ဆံရွာေနတဲ့ ကေလးမေလးကို မအမ္းနဲေတာ့လို႔ ေျပာၿပီး လူရွင္းစျပဳေနၿပီ ျဖစ္တဲ့ ကားတံခါးေပါက္နားကို သြက္သြက္ ေလွ်ာက္လာခဲ့တယ္။ ကေလးေတြမ်ား ညမအိပ္ပဲ ေစ်းေရာင္းေနရရွာတယ္။ ဒီလိုဘ၀ေတြကေန ပညာတတ္ၿပီး လြတ္ေျမာက္ၾကပါေစကြယ္ …။

က်ေနာ့္ ေရွ႔က တက္ေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္ကိုေတြ႔လို႔ ၾကည့္မိေတာ့မွ ရင္ျပန္ခုန္သြားတယ္။ ေရႊမန္းသူေလးေလ…။ ဘယ္အခ်ိန္က က်ေနာ့္ေဘးက ျဖတ္သြားလဲ မသိဘူး။ က်ေနာ္က မုန္႔ပဲသြားရည္စာေရာင္းတဲ့ ေကာင္မေလးဆီက မုန္႔၀ယ္ေနလို႔ သူမျဖတ္သြားတာ မျမင္လိုက္တာ ျဖစ္မယ္။ နဲနဲေလး ျမင့္တဲ့ ႏွစ္ဆင့္ ေလွကားကို တက္ေနတာ က်ေနာ္ ကားေအာက္ကေန ရပ္ၾကည့္ေနလုိက္တယ္။ အံမယ္။ က်ေနာ္တင္မကဘူး။ ကားေပၚေရာက္ေနတဲ့ ဒရိုင္ဘာဘဲႀကီးကလဲ ခင္သန္းႏုေလးကို ရိႈးေနတာဗ်။ ဟဲ .. ဟဲ။ ေကာင္းပါတယ္ဗ်ာ။ သူ ငိုက္ေနရင္ေတာင္မွ နဲနဲ မ်က္စိက်ယ္သြားေတာ့ေပါ့။ ဒီျပင္ဆို ကားေမာင္းရင္း ငိုက္သြားရင္ ဒုကၡ မဟုတ္လား။

သူမကားေပၚေရာက္သြားမွ က်ေနာ္ လိုက္တက္လာခဲ့တယ္။ မလွမ္းမကမ္းမွာ သြားေနတဲ့ ေရႊမန္းသူေလးရဲ ႔ေနာက္ေက်ာကို ၾကည့္ၿပီး အခုမွ သတိထားမိတယ္။ သူမေခါင္းမစည္းထားေတာ့ဘူး။ ေခါင္းစည္းေလးကို သူမလက္မွာ ပတ္ၿပီး ခ်ည္ထားသလိုလုိ ကိုင္ထားသလိုလို ဆုပ္ထားတာ ေတြ႔တယ္။ ပုခံုးေက်ာ္ယံုသာသာ ရွည္တဲ့ ဆံပင္ေလးေတြဟာ ပံုစံသြင္းထားတဲ့အတိုင္း ခပ္၀ဲ၀ဲေလး ျဖန္႔ကာ က်ေနရွာတယ္။ ျပည့္ၿဖိဳးအခ်ဳိးက်တဲ့ သူမပံုစံနဲ႔ အင္မတန္မွ လိုက္ဖက္လွပါတယ္။

က်ေနာ္ ၾကည့္ေနခ်ိန္မွာပဲ သူမက ခံုနံပါတ္ ၂၅ ၂၆ ကို ေရာက္သြားၿပီ။ သူမ၀င္ထိုင္လိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ အေရွ႔ဘက္ကို မ်က္ႏွာမူလိုက္လို႔ သူမေနာက္မွ က်ေနာ္ ကပ္ပါလာတယ္ဆိုတာ ေတြ႔သြားတယ္။ ဘာစကားမွ မဆိုေပမယ့္ အၿပံဳးေလးေတာ့ ဖန္တီးေပးရွာသား။ က်ေနာ္လဲ ျပန္ၿပံဳးၿပလိုက္ရင္း ဒါဆိုရင္ေတာ့ အေျခအေန မဆိုးေသးဘူးဟလို႔ ေတြးေနမိတယ္။ ၾကည့္ရတာ ငါ့ညစာဟာ ပဲနံျပားနဲ႔တင္ ၿပီးသြားတာ မျဖစ္ေလာက္ေသးဘူး။

က်ေနာ္တို႔ ထုိင္ၿပီးၿပီးခ်င္းပဲ ကားက စထြက္တယ္။ ရန္ကုန္ မႏၱေလး အျမန္လမ္းေပၚေရာက္တာနဲ႔ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ မီးေတြလဲ ျပန္ပိတ္သြားတယ္။ ကားတစ္စီးလံုး အေစာက အေျခအေနကို ျပန္ေရာက္သြားတယ္။ တခ်ဳိ႔လူေတြ ထိုင္ခံုေတြကို မတ္ထားရကေန ေနာက္ဘက္ ျပန္ေလွ်ာခ်ေနၿပီ။ က်ေနာ္လဲ အျပင္ဘက္ကို ေငးေနတဲ့ ခင္သန္းႏုေလးကို ၾကည့္ၿပီး ဘယ္လိုမ်ဳိး ဇာတ္လမ္းျပန္ဆက္ရမလဲဆိုတာ စဥ္းစားေနတယ္။ ကိုယ့္အျဖစ္ကိုလဲ ကိုယ္မယံုႏိုင္ေသးဘူး။

ဒီေလာက္လွတဲ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ … ေနာက္ၿပီး ဒီညေနမွ ေတြ႔တာကို နမ္းၿပီး ဟိုဟာထိေရာက္ေအာင္ ႏိႈက္လိုက္ရတာဆိုတာ ပံုျပင္ထဲမွာေတာင္ ရွိႏိုင္ဦးမွာ မဟုတ္ေသးဘူး။ အင္း … ဒါေပမယ့္ အခုခက္ေနတာက အဲဒီ ဇာတ္လမ္းကို ဘယ္လို ျပန္စရမလဲ ဆိုတာ။ လာ .. နင္နဲ႔ ငါနဲ႔ ျပန္နမ္းၾကစို႔လို႔ .. ေျပာလို႔လဲ မျဖစ္ေသးဘူး။ ဘယ္လို အေၾကာင္းအရာနဲ႔စရပါ့မလဲ …။

က်ေနာ္ အႀကံတစ္ခု ရသြားတယ္။ ေရွ႔ခံုေနာက္ေက်ာက အိတ္ထဲ ထည့္ထားတဲ့ ေနၾကာေစ့ထုပ္ကို ယူလိုက္တယ္။ လႈပ္ရွားလိုက္တဲ့ အျပင္ အသံေတြက တိတ္ေနလို႔ က်ဳိးက်ဳိးကြ်တ္ကြ်တ္ အသံေတာ့ နဲနဲထြက္သြားတယ္။ ေရႊမန္းသူေလ လမ္းမဘက္မေငးေတာ့ပဲ က်ေနာ့္ဘက္လွည့္လာတာ ေတြ႔တယ္။ လက္ထဲေရာက္လာတဲ့ ေနၾကာေစ့ထုတ္ကို ေဖာက္ဖို႔ အရာေပးထားတဲ့ေနရာကေန ဆြဲၿဖဲလိုက္တယ္။

“ေနၾကာေစ့ စားပါဦး .. ညီမ …“

က်ေနာ့္ဆီက ထြက္သြားတဲ့ အသံမွာ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ၾကင္နာတဲ့ အေငြ႔အသက္ေတြ ထည့္ေပးလိုက္တယ္။ ကိုယ္က ေမတၱာထားမွ သူက ေမတၱာျပန္ထားမွာ မဟုတ္လား။ ေမတၱာတရားဆိုတာ လက္ကိုင္ထားသင့္တဲ့ အရာပဲေလ။

ေရႊမန္းသူေလးရဲ ႔လက္ဖ၀ါေလးက ျဖန္႔ၿပီး က်ေနာ့္ဘက္လွည့္လာတယ္။ ဒီေလာက္ အေျခအေန ျဖစ္လာရင္ ဘယ္လိုဆက္ကရမယ္ဆိုတာ က်ေနာ္သိသြားၿပီ။ လက္ကို တမင္တကာဆြဲယူလိုက္ၿပီး လက္ဖ၀ါးေလးေပၚ ေနၾကာေစ့ေလးေတြ သြန္ခ်ေပးလိုက္တယ္။ အႀကံနဲ႔မို႔ တခါထဲ သိပ္အမ်ားႀကီးမေပးလိုက္ဘူး။ ျမန္ျမန္ကုန္သြားမွ သူက လာထပ္ေတာင္းမွာ မွတ္လား။ အဲဒါဆို ေနာက္ထပ္တစ္ခါ လက္ကိုင္ခြင္႔ရမယ္ေလ။ လက္ကေနတဆင့္ က်န္တာေတြ ျပန္ကိုင္လို႔ရေအာင္ လုပ္ရမယ္ မဟုတ္လား။ လက္ျပန္ကိုင္ခြင့္ရဖို႔ကလဲ ေသခ်ာပါတယ္။ မိန္းကေလးဆိုတာ ၁၀၀ မွာ ၉၉ ေယာက္က ေနၾကာေစ့ ႀကိဳက္ၾကတာပဲ မဟုတ္လား။ စားမိရင္ ဆယ့္ေစ့ ဆယ္ငါးေစ့ေလာက္နဲ႔ ဘယ္သူရပ္ႏိုင္လို႔လဲ … အ ဟီး …။

ကြ်န္ေတာ္ တြက္ထားတဲ့ အတိုင္းျဖစ္လာပါတယ္။ ခင္သန္းႏုေလးက သူမလက္ထဲကဟာ ကုန္သြားေရာ ေနာက္ထပ္ လက္၀ါးျဖန္႔ၿပီးေတာင္းတယ္ေလ။ သိတယ္မွတ္လား။ က်ေနာ္က တမင္တာကာ လက္ဖ၀ါးေလးကို အၾကာႀကီးကိုင္ၿပီး တစ္ေစ့ခ်င္းနီးပါး အခ်ိန္ယူ သြန္ခ်ေပးလိုက္တာ။ အဲဒီမွာ ေရႊမန္းသူ က်ေနာ့္အႀကံကို ရိပ္မိသြားရွာေရာဗ်ာ …။ ဆယ့္ေစ့ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ လက္ထဲေရာက္သြားခ်ိန္မွာ “ဟြန္႔“ ဆိုတဲ့ အသံျပဳၿပီး လက္ျပန္ရုတ္သြားတယ္။ ေနၾကာေစ့ကို ကိုက္ခြာစားရင္း ကိုယ္ကိုတေစာင္းလွည့္ၿပီး က်ေနာ့္ကို ေက်ာခိုင္းထားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေစာင္းေစာင္းေလး ျမင္ေနရတဲ့ သူမရဲ ႔ပါးျပင္တစ္ဖက္က ခ်ဳိင့္သလိုလို အခြက္ေလးေပၚေနလို႔ ၿပံဳးေနတယ္ဆိုတာ က်ေနာ္ ရိပ္မိတယ္ေလ။ ဒါ အိုေက စိုျပည္ၿပီဆိုတဲ့ အခ်က္ပဲ။

ဘယ္ရမလဲ .. မသိမသာေလး ကိုယ္ကို သူမဘက္တိုးၿပီး အသားခ်င္းထိေအာင္ ကပ္ပစ္လိုက္တယ္။ အလိုက္သင့္ပါပဲ။ အိခနဲ ကိုယ္ခ်င္းႏွစ္ခုထိသြားတဲ့ အခ်ိန္မွာ ခင္သန္းႏုေလးကိုယ္က ေတာင့္ေတာင့္ေလး ျဖစ္ေနရာက ေပ်ာ့က်လာပါေရာ။ က်ေနာ့္ဘက္ကို မွီလ်က္သားေလးေပါ့။ က်ေနာ္လဲ ဒီတစ္ခါေတာ့ ဘယ္ဘက္လက္ကိုပါ အလကားမထားေတာ့ပဲ အလုပ္ေပးလိုက္တယ္။ သူမေနာက္ေက်ာကေန ၀ိုက္ကာေက်ာ္ၿပီး ဘယ္ဘက္ပုခံုးေလးေပၚ တင္လိုက္တာပါ။ သာသာေလး ဖက္လိုက္တဲ့ သေဘာ့ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ရွိပါတယ္။ ေရႊမန္းသူေလးရဲ ႔ႏူးည့ံအိေထြးတဲ့ ကိုယ္ေလးဟာ က်ေနာ့္ရင္ခြင္တျခမ္းကို ျပန္ေရာက္သြားရွာတယ္။ အေျခအေနေကာင္းေနၿပီမို႔ က်ေနာ္ က်န္ေနတဲ့ ညာဘက္လက္ကို သူမေပါင္ေပၚ ခပ္ျမန္ျမန္ပဲ ျပန္တင္လိုက္တယ္။

“အကို … ေနဦးဗ်…“

ေရႊမန္းသူေလးက ဆတ္ခနဲ ျပန္ရုန္းထြက္သြားတယ္။ က်ေနာ္ သူမကို ဘာျဖစ္တာလဲဆိုတဲ့အၾကည့္နဲ႔ ၾကည့္ေနမိတယ္။ က်ေနာ္မ်ား အဆင့္ေက်ာ္သြားတာလားလို႔။

“ေဘးကို ၾကည့္ဦး ဗ် … ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ျမင္သြားဦးမယ္ …“

က်ေနာ္လဲ အဲဒီေတာ့မွ ျပန္သတိရတယ္။ ဟုတ္သားပဲ။ ငါေရာက္ေနတာ လူသူေလးပါးကင္းရွင္းတဲ့ ပန္းၿခံမွ မဟုတ္တာ။ အိတ္စပရက္စ္ကားႀကီးေပၚပဲေလ။ သူမေျပာသလို ေဘးဘီကိုငွဲ႔ၾကည့္ေတာ့ ဟိုဘက္လမ္းက ဘြားေတာ္ကေတာ့ အိပ္ေပ်ာ္ေနၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္နားကလူတစ္ေယာက္ႏွစ္ေယာက္က မအိပ္ေသးတာ ေတြ႔တယ္။ အင္း .. ဘယ္လိုလုပ္ရပါ့မလဲ။ က်ေနာ္တို႔က ေပၚတင္ႀကီး ျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ့္ မ်က္၀န္းေထာင့္မွာ ေရႊမန္းသူေလးက လက္ပိုက္လိုက္တာ ေတြ႔တယ္။ က်ေနာ္ သူမဘက္လွည့္ၾကည့္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ပိုက္ထားတဲ့ လက္ဖ၀ါးေလးႏွစ္ဖက္က လက္ေမာင္းသားေလးေတြကို အျပန္အလွန္ ပြတ္ေပးေနတယ္။ ဒါကို ျမင္ေတာ့ က်ေနာ္ အႀကံေကာင္းတစ္ခ်က္ ရသြားေရာ ..

“ခ်မ္းလို႔လား … ညီမ ..“
“ဟုတ္တယ္ … အကို .. အရမ္းေအးလာတယ္ဗ် .. ကြ်န္ေတာ့္ဆီမွာလဲ ဘာမွမပါဘူး … “
“ဟုတ္လား .. အကို႔ဆီမွာ ေစာင္ပါတယ္ .. ခနေလး အကို ထုတ္ေပးမယ္ …“

က်ေနာ္ ခ်က္ခ်င္းပဲ မတ္တပ္ထရပ္ၿပီး ေခါင္းေပၚမွာရွိတဲ့ စင္ထဲထည့္ထားတဲ့ က်ေနာ့္ အ၀တ္အိတ္ကို ယူလိုက္တာ။ အေမထည့္ေပးထားတဲ့ ေစာင္ကို ရွာတာပါ။ က်ေနာ့္ဖာသာ က်ေနာ္ဆို ဒီေစာင္ကို ၿခံဳျဖစ္မွာေတာင္ မဟုတ္ဘူး။ အခုေတာ့ ၿခံဳစရာအေၾကာင္းက ေပၚလာၿပီေလ။

ေစာင္ရရခ်င္းပဲ က်ေနာ္ သြက္သြက္လက္ ျဖန္႔လိုက္တယ္။ မဆိုးပါဘူး။ ကိုရီးယားေစာင္ဆိုေပမယ့္ အေမ၀ယ္ထားတာ သိပ္အေသးေလးမဟုတ္လို႔ ႏွစ္ေယာက္စာေတာင္ လံုလံုၿခံဳၿခံဳရွိႏိုင္တယ္လို႔ ေျပာရမယ္။ က်ေနာ္က ဒီဘက္က အစကိုဆြဲတဲ့အခ်ိန္မွာ သူမက ဟိုဘက္က အစကိုဆြဲၿပီး သူ႔ကိုယ္ေပၚလႊမ္းလိုက္တယ္။ အားလံုးၿပီးသြားတဲ့အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ၾကည့္မိၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ တိုင္ပင္ထားတာ မဟုတ္ပဲ ၿပံဳးမိၾကေသးတယ္။ ရွင္းျပစရာမလိုတဲ့ အနက္တစ္ခုကို ေဆာင္တဲ့ အၿပံဳးပါ။ ဘာနဲ႔တူလဲဆိုေတာ့ ငယ္ငယ္တုန္းက ေမာင္ႏွမေတြ အေမမသိေအာင္ ေၾကာင္အိမ္ထဲကမုန္႔ကို ခိုးစားတုန္းက အခ်င္းခ်င္း ၿပံဳးျပတဲ့ အၿပံဳးမ်ဳိးလိုေပါ့ … အင္း .. အခုလဲ ခိုးစားရတာပဲ မဟုတ္လား။

ဆိတ္ကြယ္ရာမွာ မျဖစ္သင့္တာေတြ ျဖစ္ၾကတယ္ဆိုတာ ယံုတမ္းစကားမဟုတ္ပါဘူး။ က်ေနာ္နဲ႔ ေရႊမန္းသူေလးက သက္ေသခံေနတယ္ေလ။ ကိုရီးယားေစာင္ကို ႏွစ္ေယာက္သား ေခါင္းေလးကိုယ္စီသာ ေပၚတဲ့အထိ ၿခံဳၿပီးတာနဲ႔ သူမက က်ေနာ့္ပုခံုးေပၚ ျပန္မီွလာသလို က်ေနာ္ကလဲ သူမကိုယ္ကို တင္းတင္းေလး ျပန္ဖက္ထားလိုက္တယ္။ ဟုတ္ေတာ့ဟုတ္ေနပါၿပီ။ က်ေနာ့္ကို ဒီေလာက္ထိ အခြင့္အေရးေပးတဲ့ သူမကိုလဲ အ့ံၾသမိတယ္။ တကယ္ဆို သူနဲ႔ က်ေနာ္နဲ႔က တစ္ေယာက္အေၾကာင္း တစ္ေယာက္သိၾကတာမဟုတ္။ သူ႔မွာပိုင္ဆိုင္သူ ရွိတာလား။ ေနာက္ေၾကာင္း ရွင္းရဲ႔လား။ က်ေနာ္ ဘာတစ္ခုမွ မသိပါဘူး။ ယုတ္စြအဆံုး နာမည္ေတာင္ ေမးၾကည့္ရေသးတာ မဟုတ္ဘူး။ အခုလိုမ်ဳိး က်ေနာ့္ကို လိုက္ေလ်ာတာ အေၾကာင္းတစ္ခုခုမ်ား ရွိေနလို႔လား၊ စိတ္ညစ္လာသူလား။ အ၀တ္တစ္ထည္ကုိယ္တစ္ခုနဲ႔ အိမ္က ဆင္းလာတာမ်ားလား။ ဟူး ….ဘာေလးမွန္းကို မသိေတာ့ပါဘူး။

စိတ္က ဟိုဟိုဒီဒီေတြးၿပီး က်ေနာ့္ကိုမီွထားတဲ့ ေရႊမန္းသူေလး အေၾကာင္း စပ္စုမိေနခ်ိန္မွာ က်ေနာ့္ကိုယ္ကလဲ သူမကိုယ္ကို စပ္စုမိေနၿပီ။ စိတ္ေရာ ကိုယ္ပါ စပ္စုမိတယ္ ဆိုပါေတာ့။ ပုခံုးကို ေက်ာ္ဖက္ထားတဲ့ လက္ဟာ လက္ေမာင္းသားေလးေတြကို ဇာပါးေလးေတြေပၚက ပြတ္ေပးေနရင္းကေန သူမကိုယ္အလယ္ပိုင္းကို အခ်ိန္မဆိုင္းပဲ ကူးသြားတယ္။

“အိ …“

က်ေနာ့္ ပုခံုးေပၚ ေရာက္ေနတဲ့ သူမႏႈတ္က မခ်င့္မရဲသံေလး ထြက္က်ရွာတယ္။ သူမကိုယ္ သူမ သတိျပဳမိသြားလားေတာ့ မသိဘူး။ႏႈတ္ခမ္းေလးကို ေအာက္သြားေလးနဲ႔ ကိုက္ထားၿပီး မ်က္လံုးေလးေတြ မိွတ္သြားေရာဗ်ာ။ က်ေနာ္လဲ မို႔ထြားတယ္ဆိုၿပီး ျမင္ခ့ဲရတဲ့ သူမရဲ ႔ရင္သားတစ္ဖက္ကို တကယ္ဟုတ္လား မဟုတ္လားဆိုတာ သိေအာင္ အုပ္မိသြားတဲ့ လက္နဲ႔ confirm လုပ္ပစ္လိုက္တယ္။ ဟုတ္ရွာပါတယ္။ ဘရာေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလးေပၚက ကိုင္မိတာေတာင္ လက္ထဲမွာ စီးခနဲနဲ႔ တနင့္တပိုးရွိလွတယ္။ ဘယ္လက္က အလုပ္ျဖစ္သြားၿပီမို႔ ညာလက္ကုိ စစ္ကူေခၚဖို႔ သူမေပါင္ေပၚတင္လိုက္ျပန္တယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ တမင္တကာကို အရင္းနားကို ကပ္တင္လိုက္တာပါ။ အဲဒီမွာ က်ေနာ္ တစ္ခု အံ့ၾသသြားတယ္။

ဟိုက္ .. တယ္ ဟုတ္ပါလား ..

ခင္သန္းႏုေလးေလ .. သူ ပင္တီ ျပန္မ၀တ္လာဘူးဗ်။ ဘယ္လိုေကာင္မေလးလဲဟ။ ဒီအတိုင္းဆို ပူးေပါင္းႀကံစည္မႈတြင္ မဟုတ္ေတာ့ပဲ ႀကိဳတင္ႀကံစည္မႈ ျဖစ္ေနၿပီ။ ကားေပၚျပန္ေရာက္ရင္ ဒီလိုပဲ ျပန္ျဖစ္မယ္ဆိုတာမ်ား တြက္ထားသလား မသိဘူး။ ကဲ .. ခင္ဗ်ားတို႔ပဲ စဥ္းစားသာၾကည့္ေပေတာ့ဗ်ာ။ ဒီေလာက္ အဆင္ေျပေနမွေတာ့ ေနာက္ဆုတ္စရာလမ္း မရွိေတာ့ဘူးမွတ္လား။ က်ေနာ္ တစ္ခြန္းပဲ ဆံႏြယ္ေလးေတြ ဖုံးေနတဲ့ သူမနားနားကို ကပ္ၿပီး ေျပာလိုက္တယ္။ ဘာလဲသိလား။

“ဇစ္ျပန္ျဖဳတ္လိုက္မယ္ေနာ္ ..“
“အင္း …“

ေရႊမန္းသူေလး မပြင့္တပြင့္နဲ႔ “အင္း“ လို႔ ျပန္ေျဖတာေတာင္ ေနာက္က်ေနပါၿပီ။ က်ေနာ္လက္က သြက္သြက္လက္နဲ႔ကို ျဖဳတ္ၿပီးေနၿပီ။ ၿပီးတာနဲ႔ တခါထဲ ဟေနတဲ့ အေပၚဘက္ကေန ထိုးထည့္လိုက္တယ္။ က်ေနာ့္မွာ အက်င့္တစ္ခုရွိတယ္။ ခရီးတစ္ခုကို တစ္ေခါက္သာသြား ေနာက္တစ္ေခါက္ အဲဒီေနရာကို လမ္းမမွားပဲ သြားတတ္တယ္ .. အ ဟီး။ ဒီေနရာမွာ က်ေနာ္က ေမြးရာပါ ေတာ္တာ။ အခုလဲၾကည့္ေလ။ တန္းတန္းမတ္မတ္ကို ကိုယ္သြားခ်င္တဲ့ေနရာ ေရာက္သြားတယ္။ ေျပာင္ေခ်ာေလးဆိုတာ ဒီတစ္ခါေတာ့ ၁၀၀%ကို ကြန္ဖန္းျဖစ္သြားၿပီ။

အဲဒီေနာက္ေတာ့ …

ကားထဲကလူေတြ အိပ္ေနတာလား မအိပ္ပဲ အျပင္ကို ေငးေနၾကတာလား . .ဘာလား ညာလား က်ေနာ္မသိေတာ့ဘူး။ ယုတ္စြအဆံုး အမွန္အတိုင္း ေျပာရရင္ ကားေရွ႔ဘက္မွာ အေဖနဲ႔ အေမပါလာေတာင္ မသိေတာ့ဘူးဗ်ာ။ ကာမအမိုက္အေမွာင္ ဖံုးလွ်င္ ဘာဆိုဘာမွ မျမင္ေတာ့ဘူးဆိုတာ မွန္တယ္။ တက္ၾကြေနတဲ့ စိတ္ေနာက္ကို ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ လိုက္သြားမိခဲ့ၿပီ။

ၾကည့္ေလ … ပုခံုးေပၚမီထားတဲ့ ခင္သန္းႏုေလးရဲ ႔မ်က္ႏွာေလး မဲ့တဲ့တဲ့ေလး ျဖစ္ေနတာကို ၾကည့္ၿပီး ညာလက္ကို အပီေသာင္းက်န္း ျဖစ္လိုက္တယ္။ လူပ်ဳိလက္ ၀က္ၿမီးမွတ္လား .. က်ေနာ့္ ညာလက္ရဲ႔ လက္ညိဳးနဲ႔လက္ခလယ္ဟာ အဲဒီ၀က္ၿမီးလိုပဲ ေကြးလာလိုက္ ျပန္ေျဖာင့္သြားလိုက္ ျဖစ္ေနေတာ့တာ။ ေရႊမန္းသူေလးရဲ ႔ကိုယ္ဟာ က်ေနာ့္ကို မီွထားတာေတာင္ ကတုန္ကရီေလး တေျဖးေျဖးနဲ႔ ျဖစ္လာတယ္။ ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းေလးကို အတင္းကိုက္ထားေပမယ့္ လူခ်င္းအရမ္းကပ္ေနလို႔ က်ေနာ့္နားထဲမွာေတာ့ နဲနဲ အရွိန္ရလာတဲ့ တအီအီ အသံေလးေတြ ၾကားစျပဳလာၿပီ။ ရုတ္တရက္ က်ေနာ္ ခပ္ဟဟေလး ျဖစ္သြားတယ္လို႔ ထင္တဲ့ အ၀ေလးကို လက္ညိဳးေလးကို ေကြးၿပီး ထည့္ၾကည့္လိုက္တယ္။

“အိ …“

ေရႊမန္းသူေလး ကိုယ္က ေကာ့ခနဲ ျဖစ္သြားတဲ့ အျပင္ သူမရဲ ႔ညာလက္က က်ေနာ့္ ဘယ္ေပါင္ေပၚေရာက္လာတယ္။ မ်က္ႏွာကိုလဲ အတင္းပဲ က်ေနာ့္ရဲ ႔လည္တိုင္နားကို တိုးကပ္ထားလာတယ္။ သူမႏွာ၀က ထြက္တဲ့ေလဟာ က်ေနာ့္လည္ပင္းကို တိုက္ရိုက္ထိေနလို႔ အသက္ရွဴသြင္းရွဴထုတ္တိုင္း ေႏြးခနဲ ေအးခနဲ ျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒါကိုက က်ေနာ့္အတြက္ စိတ္တက္ၾကြဖို႔ အေၾကာင္းပဲေလ။ ဘယ္လက္နဲ႔ အုပ္ကိုင္ထားတဲ့ ႏို႔ေလးတစ္ဖက္ကိုပါ လက္ေခ်ာင္းသန္မာေရးလုပ္တဲ့ ေလ့က်င့္ခန္းလို႔ သေဘာထားၿပီး ေဆာ့ကစားေပးလိုက္ေရာ။ သိတယ္ မွတ္လား။ တခ်ဳိ႔ေတြ ျမင္ဖူးမွာပါ။ လက္ထဲမွာ စတီးသံလံုးေလး ထည့္ၿပီး ေဆာ့ရတာေလ။ အဲဒီလိုမ်ဳိးေပါ့ …

ခင္သန္းႏုေလး ဘယ္ေလာက္ေတာင္ စိတ္ၾကြလာလဲဆိုတာ က်ေနာ္ ေျပာျပမယ္။ က်ေနာ့္လက္ေခ်ာင္းေလးေတြ စိုစိစိုစိ ျဖစ္လာတဲ့ အျပင္ကို က်ေနာ့္ေပါင္ကို လာညွစ္ထားတဲ့ လက္က ဘယ္ေရာက္သြားတယ္ထင္လဲ၊ ဂြၾကားကို ေရာက္လာတာဗ်။ က်ေနာ္လဲ အႀကိဳက္ေတြ႔သြားတာေပါ့။ က်ေနာ္ထိုင္ေနၾက မဟုတ္ဘူးလို႔ ေျပာခဲ့တဲ့ ေပါင္ခြၿပီး ထိုင္တဲ့ပံုကိုေတာ့ ဒီတစ္ခါ အပီအျပင္ကို လုပ္ေပးလိုက္တယ္။ ဘာမွလုပ္ေပးတာ မဟုတ္ပဲ ဂ်င္းေဘာင္းဘီေပၚကေန အုပ္ကိုင္ထားတာနဲ႔တင္ က်ေနာ္ စိတ္အရမ္းလႈပ္ရွားေနမိတယ္။

“အကို … ျမန္ျမန္ေလး …“

ေတာ္ေတာ္ေလး ၾကာလာေတာ့ ခင္သန္းႏုေလး ၿပီးေတာ့မယ္ထင္တယ္။ ဘယ္လိုမွ မေနႏိုင္ေတာ့ အသံမ်ဳိးနဲ႔ တိုးတိုးေလး က်ေနာ့္နားကို ကပ္ေျပာတယ္။ သူေတာ့ မသိဘူး။ က်ေနာ္ကေတာ့ စိတ္ေတြ ဟုန္းခနဲကို ထတာပဲ။ အထဲကိုေတာ္ေတာ္ေရာက္ေနၿပီ ျဖစ္တဲ့ လက္ညိဳးနဲ႔ လက္ခလယ္ကို ၿမန္ၿမန္ေလးအသြင္းအထုတ္ လုပ္ေပးလိုက္တယ္။ ေရွ႔ (သို႔) ေနာက္ကလူေတြ တစ္ေယာက္ေယာက္သာ ေသခ်ာနားေထာင္ၾကည့္မယ္ဆို တဇြိဇြိ ျမည္တဲ့ အသံေလးေတြကို ၾကားရမွာ။ က်ေနာ္တို႕ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ဒါေတြကို သိမေနေတာ့ဘူး။ ေရႊမန္းသူေလးလဲ ဘယ္လိုမွကို ၿငိမ္ၿငိမ္မေနေတာ့ပဲ လႈပ္လႈပ္ရြရြ ျဖစ္လာသလို က်ေနာ့္ေကာင္ကို ဖိအုပ္ထားတဲ့လက္ကလဲ တင္းတင္းႀကီးလာပြတ္ေနတယ္။ က်ေနာ္ ခပ္ျမန္ျမန္ေလး ထပ္လုပ္ေပးလိုက္တယ္ ဆိုရင္ပဲ …

“အိ …“

ဘာျဖစ္သြားတယ္ဆိုတာ က်ေနာ္ ရွင္းမျပေတာ့ပါဘူး။ သူမေပါင္ၾကားႏွစ္ဖက္ကို ရုတ္တရက္ စိလိုက္သလို က်ေနာ့္လက္ကိုလဲ သူမဘယ္လက္နဲ႔ လာကိုင္ထားတယ္။ ခါးေလးေကာ့တက္လာသလို ရင္ေလးလဲ ၾကြတက္သြားတယ္ေပါ့။ အဲ .. ေျပာရမယ္ဆိုရင္ အဲဒါေတြ အပရိကလို႔ပဲေျပာရမယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ သူမၿပီးသြားတာကို က်ေနာ္က ေတာ္ေတာ္ခံလိုက္ရတယ္။ လက္နဲ႔အုပ္ကိုင္ထားတဲ့ က်ေနာ့္ဟာကို ညွစ္လိုက္တယ္ထင္လု႔ိလား။ မဟုတ္ဘူးဗ်။ ဘာျဖစ္တယ္ထင္လဲ။ က်ေနာ့္ လည္ဂုတ္သားကို ကုန္းကိုက္တာဗ်။

အမေလး .. ေသပါေတာ့ဗ်ာ။

က်ေနာ့္မွာ ရုတ္တရက္ စစ္ခနဲ နာသြားသလို စိတ္လဲေထာင္းခနဲ တက္သြားတာ။ ညာလက္က သူ႔ေပါင္ၾကားမွာ ထုတ္မရပဲ ညပ္ေနလို႔ ဘာမွမလုပ္ျဖစ္ေပမယ့္ ဘယ္လက္ကိုေတာ့ မထိန္းႏိုင္ဘူး။ အားရပါးရကို ညွစ္ပစ္မိတာ။ သူလဲနာ ကိုယ္လဲနာေပါ့ဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီလို နာတာကိုက ခံစားမႈဖီလင္တမ်ဳိး ျဖစ္ေနတယ္။ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ဥပမာေပးရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ငယ္ငယ္တုန္းက အနာေဖးတက္ေနတဲ့ ဓါးရွထားတဲ့ အနာကို ခြာလိုက္သမ်ဳိးပဲ။ ခြာလိုက္ရင္ ေသြးျပန္ထြက္မယ္ဆိုတာ သိေနေပမယ့္ မေနႏိုင္ မထိုင္ႏိုင္ က်ေနာ္တို႔ ခြာမိၾကတယ္ေလ။ အင္မတန္မွ ယားတယ္လို႔ စိတ္ထဲမွာ ခံစားရတာေလ မဟုတ္ဘူးလား။ အဲဒီလို အနာေဖးကို ခြာလိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ စစ္ခနဲ နာက်င္မႈ၊ ေအးခနဲ ျဖစ္သြားတဲ့ အယားေျပမႈ၊ စပ္ခနဲ ျဖစ္လာတဲ့ ေသြးထြက္လာမႈ အဲဒါေတြမ်ဳိးရဲ ႔အႀကီးစား ဖီလင္တစ္ခု ျဖစ္တာဗ်ာ။ လူကို ထူပူဖိန္းရွိန္းသြားတာပဲ …

က်ေနာ္ အခ်ိန္လဲ မွတ္မထား .. နာရီလဲ မၾကည့္ႏိုင္လို႔ ဘယ္ေလာက္ၾကာသြားတယ္ မသိဘူးဗ်ာ။ ခင္သန္းႏုေလး အသက္ကို ျပင္းျပင္းရွဴထုတ္ေနမႈနဲ႔အတူ သူ႔မ်က္ႏွာေလး က်ေနာ့္လည္တိုင္ကေန ျပန္ခြာသြားမွ အသိစိတ္ ျပန္၀င္လာတယ္။ က်ေနာ့္ညာလက္ကို ႏႈတ္ဖို႔ ျပန္ထုတ္လိုက္ေတာ့ သူမလဲ အဲဒီေတာ့မွ သတိျပန္ရတယ္ တူတယ္။ လိမ္ကပ္ေနေအာင္ ေစ့ထားတဲ့ ေပါင္ႏွစ္ဖက္ကို ျပန္ခြာေပးရွာတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ၾကည့္မိၾကတယ္။ ခင္သန္းႏုေလးက အၿပံဳးလို႔ေခၚဆိုလို႔ မရႏိုင္တဲ ့အမူအယာနဲ႔ ႏြမ္းလ်လ်ေလး ၾကည့္ေနတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ တစ္ခုခုကို သတိရသြားဟန္နဲ ….

“အကို .. ကြ်န္ေတာ္ ကိုက္လိုက္တာ .. အရမ္းနာသြားလား …“
“အာ .. ရပါတယ္ … က်ေနာ္လဲ အရမ္းညွစ္မိလိုက္တယ္ … အ ဟင္း .. အ ဟင္း …“
“ခစ္ … ဟုတ္တယ္ … ကြ်န္ေတာ္လဲ အဲဒါေၾကာင့္ ျပန္မလႊတ္မိတာ … “
“ေရေသာက္ဦး မလား …“
“ေသာက္မယ္ဗ် … ဒါနဲ႔ အကို႔လက္ ..ေရာ့ ..“
“အာ .. မလုပ္ပါနဲ႔ .. ေခါင္းစည္းႀကီး မဟုတ္လား …ေစာင္နဲ႔ပဲ လုပ္လိုက္ေတာ့မယ္“
“အယ္ .. . ေစာင္က ဘယ္နားေရာက္ေနလဲ ဆိုတာလဲ ၾကည့္ဦး ..ခစ္ …ခစ္ “
“ဟုတ္ပါ့ဗ်ာ … ဟား ဟား …“

က်ေနာ္ သေဘာက်စြာ သူမနဲ႔အတူလိုက္ရယ္ေတာ့ မ်က္ေစာင္းထိုးတယ္။ ရယ္ၿပံဳးၿပံဳးမ်က္ႏွာနဲ႔ ဘာမွ မေျပာေတာ့ပဲ ေရပုလင္းကို ထုတ္ၿပီး ေမာ့ေသာက္ေနတယ္။ ဟုတ္သားပဲ။ က်ေနာ္တို႔က ကိုယ့္ေဇာနဲ႔ ကိုယ္ေမ်ာေနလို႔။ ကိုရီးယားေစာင္က ကိုယ္ေတြေပၚမွာ ရွိေနတာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ဘယ္အခ်ိန္က ေအာက္ကိုေလွ်ာက်ၿပီး ေပါင္ေပၚမွာ လာပံုေနလဲေတာင္ မသိဘူး။ အျဖစ္ကေတာ့ မႏွစ္ကနဲ႔ကို မတူေတာ့ဘူး ဗ်ာ…. ။

ဒီတစ္ေခါက္ တစ္ခုေတာ့ ထူးတယ္ဗ်။ ခါတိုင္း ေနျပည္ေတာ္ကို ျဖတ္ၿပီဆိုရင္ စစ္ေဆးေရးဂိတ္မွာ ကားေပၚကလူေတြ ဆင္းေပးရတယ္။ ကိုယ့္မွတ္ပံုတင္ေလးေတြ ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ကိုင္ၿပီး အိပ္ေရးပ်က္ခံ လမ္းေလွ်ာက္ရတာေလ။ အခု ဒီတစ္ေခါက္ေတာ့ အဲဒါမ်ဳိး မလုပ္ရဘူး။ ဒီအတိုင္းေလးပဲ ျဖတ္ေမာင္းသြားတယ္။ ဒါေတာင္မွ တစ္ႏိုင္ငံလံုးမွာ ၂၄နာရီ မီးအမွန္ဆံုးေနရာကို ေရာက္တာမို႔ တခ်ဳိ႔လူေတြက လွ်ပ္စစ္မီး မျမင္ဘူးသလို ထၾကည့္ေနၾကေသးတယ္။ ေၾသာ္ .. သူတို႔ကိုလဲ အျပစ္မဆိုရက္ပါဘူးေလ …။

ဒါေပမယ့္ က်ေနာ့္အတြက္ နဲနဲေတာ့ ဘုသြားစရာ ျဖစ္ေနတယ္။ ဘယ့္ႏွယ့္။ က်ေနာ္က ေနာက္တစ္ဆင့္မ်ား တက္လို႔ရမလားလို႔ ႀကံေနတာ။ အခုေတာ့ လူေတြဆီက တီးတိုးတီးတိုး စကားသံေတြလဲ ၾကားရာ ခင္သန္းႏုေလးက ဖတ္ခနဲ ဟိုဘက္ကို ျပန္ကပ္သြားရွာေရာ။ ပိုဆိုးတာက ဖင္ေလးကိုေတာင္ ၾကြၿပီး သူ႔ဟာသူ စကတ္ထမိန္ကို ေနသားတက်ျဖစ္ေအာင္ ျပန္လုပ္ေနတယ္ဗ်ာ။ စိတ္ေတာ္ေတာ္ညစ္သြားတယ္။ သြားၿပီေပါ့။ မိန္းကေလးဆိုတာမ်ဳိးက က်ေနာ္တို႔လို မဟုတ္ဘူး။ သူတို႔ စိတ္ေက်နပ္သြားရင္ ေတာ္ယံုတန္ယံုနဲ႔ စိတ္ျပန္လာၾကတာ မဟုတ္ဘူး။ ဘယ္လိုလုပ္ရပါ့မလဲ …။

ေနျပည္ေတာ္က ထြက္လာတာ နဲနဲၾကာမွ ကားေပၚက တီးတိုးအသံေတြ ျပန္ေလ်ာ့သြားတယ္။ ျပန္အိပ္ၾကတာ ျဖစ္ရမယ္။ က်ေနာ္လဲ ေဘးဘီကို အရိပ္အေျခၾကည့္လိုက္ၿပီး သိသိသာသာႀကီးပဲ ေရႊမန္းသူေလးဘက္တိုးသြားတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ သူမပုခံုးေလးတစ္ဖက္ကို ကိုယ့္ပုခံုးနဲ႔ ထိသြားပါေရာ။ မတတ္ႏိုင္ဘူးေလ။ ျမင္းကမလႈပ္ေတာ့ ခုံကပဲ လႈပ္ရမယ္ မွတ္လား …။

“အိပ္မေပ်ာ္ဘူးလား .. ညီမ …“

ျပတင္းေပါက္အျပင္ဘက္ကို မ်က္ႏွာလွည့္ထားတဲ့ ခင္သန္းႏုေလးကို ကပ္တိုးေလး ေမးလိုက္တယ္။ သူမက က်ေနာ့္ဘက္ကိုေတာ့ လွည့္မလာပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ “အင္း“လို႔ မပြင့္တပြင့္ေလးေျပာရင္း ကိုယ္ေလးက ျပန္ယိုင္က်လာတယ္ဗ်။ ရင္ထဲမွာ အတိုင္းမသိကို ေပ်ာ္သြားတာ။ အေပၚပိုင္းမွာ ေျပာခဲ့တဲ့စကားနဲ႔ ေျပာရရင္ေတာ့ ေၾကာင္အိမ္သြားအဖြင့္မွာ ဆီျပန္ပုဇြန္ထုပ္ပန္းကန္ႀကီးကို အဆင့္သင့္ ေတြ႔လိုက္သလိုမ်ဳိးေလ။ တကယ္တမ္း ေျပာရရင္ ခင္သန္းႏုေလးဆိုတာကလဲ က်ေနာ့္ပုဇြန္ထုပ္မေလး မဟုတ္လား။

ဒီတစ္ခါေတာ့ ဘယ္ဘက္လက္ကို ပုခံုးေပၚ ျပန္မတင္ေတာ့ပါဘူး။ က်ေနာ္ နည္းပညာေျပာင္းလိုက္တယ္။ အသာေလးပဲ သိုင္းဖက္ထားၿပီ သူမရဲ ႔တင္းရင္းေနတဲ့ တင္ပါးေလးကို မရြတရြေလး သြားပြတ္ေနတယ္။ အေစာပိုင္းတုန္းက ယားက်ိယားက်ိ လုပ္မေနနဲ႔ မႀကိဳက္ဘူးလို႔ ေျပာထားတာေလးကို သတိရလို႔ တမင္တကာလုပ္လိုက္တာ။ က်ေနာ့္ နည္းစနစ္ မွန္တယ္လို႔ပဲ ဆိုရမယ္။ က်ေနာ့္ ပုခံုးကို မွီထားသလို ျဖစ္ေနရာက သူမက က်ေနာ့္ မ်က္ႏွာကို ေမာ္ၾကည့္ၿပီး …

“အကို … ပုခံုးက နာေနေသးလား …“
“မနာေတာ့ပါဘူး … ဒါေပမယ့္ .. ေနရထိုင္ရ ခက္ေနတယ္ ..“
“ဘယ္လို …“
“ဟိုေလ … ပုခံုးက မဟုတ္ဘူး … သိတယ္မွတ္လား … ဟိုေနရာကေလ ..“
“ေၾသာ္ … ဒါလား … ခစ္ ..“

က်ေနာ္ ဖင္ေတာင္ ဆိုဖာေပၚက ၾကြသြားမလို ျဖစ္တယ္။ “ဒါလား“ ဆိုတာကို ပါးစပ္နဲ႔တင္ ေမးတာမဟုတ္ဘူးဗ်။ လက္ကပါ ေရာက္သြားတာ။ က်ေနာ္လဲ ဟန္က်ၿပီေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ခက္ေနတာက အခုမွေတြ႔တဲ့ သူစိမ္းမိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို ဘယ္လိုလုပ္ခိုင္းရမလဲ။ အတင္းႀကီး ငါ့ ဟိုဟာလုပ္ေပးဆိုၿပီး ေျပာလို႔မရဘူးေလ။ ဒါမ်ဳိးဆိုတာ ဇာတ္လမ္းထဲမွာပဲ ျဖစ္တာ။ အျပင္မွာက မလြယ္ဘူးေလ။ ေနာက္ဆံုး စဥ္းစားရင္း ငါးၾကင္းဆီနဲ႔ပဲ ငါးၾကင္းျပန္ေၾကာ္ရမယ္လို႔ ေတြးမိၿပီး ..

“ရြစိရြစိေတာ့ မလုပ္နဲ႔ ညီမရယ္ … အကို မေနတတ္ဘူး .. ဟင္း .. ဟင္း …“
“ခစ္ ..ခစ္ …. ခင္ဗ်ားေနာ္ …. တကယ္ပဲ ..“

ခင္သန္းႏုေလးက သူမေခါင္းကို တြန္းၿပီး က်ေနာ့္ကို ညဳတုတုေလးေျပာတယ္။ ရင္ပတ္ကို ေခါင္းနဲ႔ေခြ႕သလိုမ်ဳိးပါ။ အဲဒီမွာ က်ေနာ္က ဆံႏြယ္ေလးေတြ ဖံုးေနတဲ့ နဖူးျပင္ေလးကို အသာေလး နမ္းပစ္လိုက္တယ္။ အဲဒီလိုလဲ ျဖစ္ေရာ သူမက က်ေနာ့္ကို အဓိပၸါယ္တမ်ဳိးေဆာင္တဲ့ အၾကည့္နဲ႔ၾကည့္တာဗ်။ ေဆာင္းရာသီရဲ ႔နံနက္ခင္း ေနမထြက္တဲ့ ျမင္ကြင္းလို သူမအၾကည့္ေတြက ရီေ၀၀ါး၀ါးေလးေလ …။

“အကို ေဘးကို ၾကည့္ထား … ေနာက္ၿပီး ေခ်ာင္းလဲ မၾကည့္နဲ႔ေနာ္ … ေခ်ာင္းၾကည့္ရင္ ကြ်န္ေတာ္ မလုပ္ေပးေတာ့ဘူး ..“
“ဟုတ္ … မၾကည့္ဘူး … စိတ္ခ် …“

ဘာလုပ္ေပးမွန္း မသိေပမယ့္ က်ေနာ္ ရဲရဲႀကီးကို ကတိေပးလိုက္တယ္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ တစ္ခုခုေတာ့ ျဖစ္မယ္ဆုိတာပဲ။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ သူလုပ္ေပးမွာ ဟိုဟာလား ဒီဟာလားဆိုၿပီး ႀကိဳတင္ရင္ခုန္ေနတယ္။ ခ်န္ပီယံလိဂ္ဖိုင္နယ္မွာ ပင္နယ္တီ အဆံုးအျဖတ္ဖမ္းရတဲ့ ဂိုးသမားထက္ေတာင္ က်ေနာ္ ပိုရင္ခုန္မိမလား မသိဘူး။ ဘယ္ဘက္ေထာင့္ကမ်ား ၀င္လာမလဲ မသိဘူးဗ်ာ …။

ခင္သန္းႏုေလးက ကိုယ္ကို ကိုင္းလိုက္တယ္။ ဒီလိုကိစၥဆိုတာ ကိုယ္က အလိုက္သိရမယ္မွန္းသိလို႔ က်ေနာ္ ေျခေထာက္ကို ဆန္႔ၿပီး ခပ္ေလွ်ာေလွ်ာေလး ေနေပးလိုက္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ သူမက ကိုရီးယားေစာင္ကို ေကာက္မၿပီး ေခါင္းေပၚ လႊမ္းၿခံဳလိုက္တယ္။ က်ေနာ့္ ျမင္ကြင္းကေန သူမ မ်က္ႏွာေလး ေပ်ာက္သြားတယ္။ ေစာင္ေအာက္မွ ခံုးခံုးႀကီး ျဖစ္သြားေရာ။ က်ေနာ္လဲ သူမအတြက္ အဆင္ေျပေအာင္ ေဘးလူေတြလဲ မရိပ္မိေအာင္ ေစာင္စကို လက္နဲ႔ဆြဲၿပီး မေပးထားတယ္။ အေရးထဲ ကိုယ့္အျဖစ္ကို ကိုယ္ျပန္စဥ္းစားမိတာက ငါလုပ္တာ တန္ေဆာင္တိုင္မွာ မီးပံုးပ်ံလႊတ္တာနဲ႔ေတာင္ တူေနတယ္လို႔။ ေစာင္စႏွစ္ဖက္ကို ဆြဲၿပီး မထားရတာေလ။

အရင္ဆံုး က်ေနာ့္ေဘာင္းဘီ က်ယ္သီးျပဳတ္သြားတယ္။ က်ေနာ္က ခါးပတ္၀တ္မထားဘူး။ ဒီေဘာင္းဘီက က်ေနာ့္ခါးနဲ႔ ကြက္တိမို႔ ၀တ္မလာခဲ့တာ။ အဲဒီေတာ့ က်ယ္သီးျပဳတ္ၿပီးတာနဲ႔ သူမလက္က ဇစ္ကို ေရာက္လာတယ္ဗ်။ အဲ .. က်ေနာ့္နားထဲမွာ ထစ္ ထစ္ ထစ္ ဆိုတဲ့ အသံေလးေတာင္ ၾကားရလား မသိဘူး။ စိတ္ကူးနဲ႔ နားထဲမွာ ၾကားေယာင္တာလဲ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မွာပါ။ ဇစ္ကိုဆြဲခ်တာေတာ့ သိတယ္။ ေနာက္ၿပီး သူမလက္က က်ေနာ့္ေဘာင္းဘီစ ႏွစ္ဖက္ကို လာကိုင္တာလဲ သိတယ္ဗ်။ အဲဒါနဲ႔ က်ေနာ္လဲ အဆင္ေျပေအာင္ ဖင္ၾကြေပးလိုက္ပါတယ္။ ျမန္မာလူမ်ဳိးဆိုတာ တစ္ဖက္သားကို ကူညီတတ္တာ မဟုတ္လား …။

ပထမဦးဆံုးသိတာကေတာ့ တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ ျဖစ္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ေကာင္က လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ျဖစ္သြားတာပဲ။ အခ်ဳပ္က်တဲ့လူေတြ လြတ္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ ျပင္ပေလကို ေခါင္းေမာ့ရင္ေကာ့ၿပီး ရွဴသြင္းသလိုမ်ဳိး က်ေနာ့္ေကာင္လဲ ျဖစ္တာပဲ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီလိုလြတ္လပ္မႈက ခနပဲ ခံတယ္ဗ်။ ႏူးႏူးညံ့ညံ့ေလးဆိုေပမယ့္ တင္းတင္းေလးနဲ႔ ခါးလယ္ကေန လာဖမ္းတာကို ခံရတယ္။ ေထာင္ကလြတ္လြတ္ခ်င္း ျပန္အဖမ္းခံရတယ္လို႔ ဆိုလို႔ရေပမယ့္ က်ေနာ့္ကေတာ့ စိတ္မတိုပါဘူး။ ေပ်ာ္ေတာင္ ေပ်ာ္ေနေသးတယ္။ ေနာက္ၿပီး လာၿပီး ခ်ဳပ္ကိုင္ထားတဲ့ဟာက ၿငိမ္ၿငိမ္မေနဘူးဗ်။ တက္လိုက္ဆင္းလိုက္နဲ႔ လူကို ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး မေနႏိုင္ေအာင္ကို လုပ္ေနတယ္။ က်ေနာ့့့္ျဖင့္ ကိုရီးယားေစာင္စႏွစ္ဖက္ကို တင္းတင္းႀကီး ဆုပ္ထားရတယ္။ ငါ့ႏွယ္ေနာ္။ ေဆာ့္ဖ္ကိုးကားေတြမွာ မင္းသမီးလုပ္တဲ့လူ ဖီးလ္လာတာကို ျပခ်င္ေတာ့ ဒါရိုက္တာက အိပ္ယာခင္းစကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ လိမ္ၿပီး ကိုင္ထားခိုင္းတယ္။ အဲဒီ ဒါရိုက္တာမ်ား က်ေနာ့္အျဖစ္ ေတြ႔ရင္ ဘာေျပာမလဲ မသိဘူး …။

ေတာ္ေတာ္ေတာ့ စိတ္လႈပ္ရွားရတယ္ဗ်ာ။ ေဘးဘီမွာ လူေတြနဲ႔ဆိုတာကိုနဲ႔တင္ စိတ္ထဲမွာ ကတုန္ကရင္ႀကီး ျဖစ္ေနတာ။ အမွန္က ဒါမ်ဳိးႀကံဳဖူးပါတယ္။ ကိုယ့္ေကာင္မေလးနဲ႔ ရုပ္ရွင္ရံု ေနာက္ဆံုးတန္းမွာ ထိုင္တုန္းကလဲ ဒီလိုမ်ဳိး ျဖစ္ဖူးတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒါက ကိုယ္နဲ့ႀကိဳက္ေနတဲ့ေကာင္မေလးေလ။ အခုဟာက အခုမွေတြ႔တဲ့ လူအခ်င္းခ်င္း။ ေနာက္ၿပီး ေတာ္ယံုတန္ယံုဆို ျဖစ္ႏိုင္ေခ် မရွိဘူးဆိုတဲ့ ဟိုင္းေ၀းသြား အိတ္စပရက္စ္ ကားႀကီးေပၚမွာဗ်ာ။ စဥ္းသာ စဥ္းစားႀကီးေတာ့။

အဲဒီ အခ်ိန္မွာပဲ လႈပ္ခါေနတဲ့ က်ေနာ့္ေကာင္က ရပ္သြားတယ္။ အရွိန္ရေနတုန္း ကားဘရိတ္ေ ဆာင့္အုပ္လိုက္သလို ျဖစ္လို႔ က်ေနာ္ေတာင္ လူက ၾကြတက္မလို ျဖစ္ေရာ။ ခံစားမႈ အတိုင္းအတာက ဒီေရတက္သလို တက္ေနၿပီမို႔ မေနႏိုင္ဘူး။ ဘာမ်ား ျဖစ္တာလဲ ဆိုၿပီး က်ေနာ့္ ဗိုက္နဲ႔ကပ္ေနတဲ့ ေစာင္စကို အသာဟ ၾကည့္တယ္။

“အာ … မၾကည့္နဲ႔ …“
“ေဆာ … ေဆာရီး …“

က်ေနာ္ ခ်က္ခ်င္းပဲ ေစာင္ကို ျပန္ဖုန္းလိုက္ရတယ္။ မေနႏိုင္ မထုိင္ႏိုင္ ၾကည့္မိတာကို ေရႊမန္းသူေလး စိတ္မေကာက္သြားပါေစနဲ႔။ ေတာက္ … ငါကလဲေနာ္။ ဒီေလာက္ေတာင္ ျဖစ္လာၿပီးမွေတာ့ ဘာျဖစ္မယ္ဆိုတာ ရိပ္မိသင့္တာေပါ့။ သူက ငါ့ကို ဒီအတိုင္းပစ္ထားပါ့မလား။ သူ မလုပ္ေပးခ်င္လွ်င္ ငါ ဇာတ္လမ္း ျပန္စတာေတာင္ လက္ခံပါ့မလား။ ဒီေကာင္မေလး အေတြ႔အႀကံဳမရွိပဲနဲ႔ အခုမွ ေတြ႔တဲ့သူ တစ္ေယာက္ကို ဒီေလာက္ လိုက္ေလ်ာပါ့မလား။ ေတာ္ေတာ္အသံုးမက်တဲ့ေကာင္ပဲ။ စိတ္ထဲမွာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အျပစ္တင္ရင္း လွပ္ခနဲ ျမင္လိုက္ရတဲ့ မ်က္ႏွာလွလွေလးဟာ ဒီအခ်ိန္ဆို ဘာနဲ႔ နီးေနၿပီဆိုတာကို စိတ္ကူးထဲမွာ ျမင္ေယာင္လာတယ္။ က်ေနာ္ထင္တာ ဟုတ္ပါေစ။

“အိ …“

လည္ေခ်ာင္းထဲက အသံကို အျပင္ထြက္က်မလာေအာင္ ႏႈတ္ခမ္းကို တင္းတင္းေစ့ထားရတယ္ဗ်ာ။ ဒီေလာက္ အဲယားကြန္းဖြင့္ထားတဲ့ ကားႀကီးေပၚမွာေတာင္ အဲဒီတစ္ေနရာေလးက ကြက္ၿပီး ေအးခနဲ ျဖစ္သြားတဲ့ ခံစားမႈကို ခ်က္ခ်င္းသိတယ္။ အဲ .. ေအးတယ္လို႔လဲ အတိအက်ေတာ့ ေျပာလို႔မရဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ့ ခနၾကာေတာ့ ေႏြးေႏြးေလးလဲ ျဖစ္လာလုိ႔ေပါ့။ က်ေနာ္ဗ်ာ။ မျမင္ရမွန္း သိရက္နဲ႔ကို ဒီတစ္ခါေတာ့ ေစာင္ႀကီး ကြယ္ေနတဲ့ ကိုယ္ေပါင္ၾကားကို ကိုယ္ျပန္ငံု႔ၾကည့္ေနမိေတာ့တာ။ တလႈပ္လႈပ္ျဖစ္ေနတဲ့ ကိုရီးယားေစာင္ကို ၾကည့္ၿပီး အဲဒီေစာင္စကို ဆြဲဖယ္ၾကည့္ခ်င္တာမ်ား ေျပာကို မေျပာပါနဲ႔ေတာ့။ စိုစိုစိစိေပမယ့္ ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ျဖစ္ေနတဲ့ အရသာကိုသာ အာရံုလႊဲရင္း စိတ္ထိန္းထားရတယ္။ ေနာက္ၿပီး သူမွာထားခဲ့တဲ့ ကိစၥကို သတိရၿပီး တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ေဘးပတ္၀န္းက်င္ကို က်ီးကန္းမ်က္လံုးနဲ႔ လွမ္းလွမ္းရိႈးရေသးတယ္။

ႀကံဳေတြ႕ရတဲ့ အေျခအေနသာမက ေအာင့္ထားခဲ့ရတဲ့ အခ်ိန္ကာလ … ဒါေတြေပါင္းထည့္လိုက္ေတာ့ က်ေနာ္ သိပ္မထိန္းႏိုင္ေတာ့ဘူး။ လူက ဘယ္လိုမွ ၿငိမ္ၿငိမ္မေနႏိုင္ေတာ့ပဲ ဖင္တၾကြၾကြ ျဖစ္လာေရာ။ ဆန္႔ထားတဲ့ ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္ကို ေရွ႔ခံုက မွီရာေနရာကို နင္းကန္ထားမိတယ္ဗ်။ ေတာ္ေသးတယ္။ ေရွ႕ကလူေတြက ကုလားေသ ကုလားေမာ အိပ္ေပ်ာ္ေနၾကလို႔။ ဒီျပင္ဆို က်ေနာ္ေၾကာင့္ သူတို႔ခံုလႈပ္တာနဲ႔ ႏိုးသြားႏိုင္တယ္ေလ။ တေျဖးေျဖး ၿပီးဖို႔ နီးသထက္ နီးလာေလေလ က်ေနာ္ ၿငိမ္ၿငိမ္ထိုင္လို႔ မရေလပဲဗ်ာ ..။

ေရႊမန္းသူေလးက ေခေတာ့ မေခဘူး … လည္တယ္ဗ်။ လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ က်ေနာ့္ေကာင္ရဲ ႔ အရင္းကို တင္းတင္းဆုပ္ထားတာဗ်။ ေကာင္းေကာင္းႀကီး အေတြ႕အႀကံဳ ရွိလိမ့္မယ္။ အဲဒီေတာ့ က်ေနာ္ ဘယ္လုိပဲ ေကာ့ေကာ့ထိုးထိုး အထဲကို ဘယ္လိုမွ အဆံုးမ၀င္ပါဘူး။ တစ္၀က္ေလာက္ပဲ ၀င္ေနတယ္ဆိုၾကပါစို႔။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ၀င္ေနတဲ့ တစ္၀က္ေလာက္ကေတာ့ ေရလည္ခံရတာေနာ္။ ဘယ္တုန္းကတည္းက အၿငိဳးနဲ႔လဲေတာ့ မသိဘူး။ အျပင္းအထန္ တိုက္ခိုက္မႈကို အလူးအလဲ ခံရတာ။ သူမပါးစပ္ထဲမွာ ရွိတဲ့ ပစၥည္းမ်ဳိးစံုနဲ႔ကို ႏွိပ္စက္ေတာ့တာ။ ေနာက္ဆံုး က်ေနာ့္ေကာင္လဲ ငိုၿပီး မလုပ္ပါနဲ႔ေတာ့လို႔ အသံထြက္ၿပီး မေျပာယံုတမယ္ အရႈံးေပးလိုက္ရပါေလေရာ…။

“အီး …“

ခင္ဗ်ားတို႔လဲ ႀကံဳဖူးၾကမယ္ ထင္ပါတယ္။ ဒီလိုဗ်။ ယပလက္ေရာက္တုန္းက Dream World မွာ စီးဖူးတဲ့ ရိုလာကိုစတာ သြားသတိရတယ္။ အဲဒီဟာက အႀကီးႀကီးဗ်။ သိတယ္မွတ္လား။ ရိုလာကိုစတာ စီးတဲ့အခါ အျမင့္ဆံုးေရာက္သြားရင္ ျပဳတ္က်မယ္ဆိုတာ သိေပမယ့္ အဲဒီအခ်ိန္ကိုပဲ ရင္တဖိုဖိုနဲ႔ ေစာင့္ေနၾကတာေလ။ တကယ္တမ္း ျပဳတ္လဲက်ေရာ ေလဟာနယ္ထဲမွာ တကိုယ္လံုး လြတ္က်သြားသလိုမ်ဳိး ခံစားရတယ္ မွတ္လား။ အခုလဲ ဒီလိုပါပဲ။ နားထင္ေတြ ပူထူတက္ၿပီး လူတကိုယ္လံုးက လြတ္ထြက္သြားတာ။ နားထဲကေတာင္ တစစ္စစ္ျမည္သြားလား မသိ။ ဒီတစ္ခါေတာ့ က်ေနာ္ ဘယ္လိုမွ မထိန္းႏုိင္ေတာ့ဘူး။ ေစာင္ေအာက္မွာ ခံုးထေနတဲ့ ေရႊမန္းသူေလးရဲ ႔ေခါင္းကို ဖိၿပီးေတာ့ကို တင္းတင္းႀကီး ကိုင္မိတာ …။

မ်က္စိတမွိတ္ဆိုတာ ဘယ္ေလာက္မွ ၾကာတဲ့ အခ်ိန္မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဒီတစ္ခါ က်ေနာ္ မ်က္စိမွိတ္ထားတာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ၾကာတယ္။ စိတ္ထဲမွာ သူမေလးကို အားနာေပမယ့္ အဲဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ အေတြ႔ရဲ ႔ႀကီးစိုးထားမႈကို က်ေနာ္ ဘယ္လိုမွ မတြန္းလွန္ႏိုင္ပါဘူး။ ယုတ္စြအဆံုး ခုနတုန္းကလို သူမမ်ား ေယာင္ယမ္းၿပီး ကိုက္ပစ္လိုက္မွာလားဆိုတာ သြားေတြးမိေပမယ့္ ရုန္းကန္ခ်င္သလို ျဖစ္ေနတဲ့ သူမရဲ ႔ေခါင္းကို မလႊတ္မိဘူး။ ေက်ာေတာ့ နဲနဲခ်မ္းတာေပါ့ေလ။ ေလးေကာင္ဂ်င္မွာ ထိုးစရာ ပိုက္ဆံမပါေတာ့လို႔ ကိုယ့္ဟာကိုကိုယ္ေပါင္ထိုးတာနဲ႔ေတာင္ တူေနၿပီဗ်ာ …။

တေအာင့္ၾကာေတာ့ က်ေနာ့္ေကာင္က ပကတိအတိုင္း အျပင္ျပန္ေရာက္သြားတယ္ဆိုတာ သိလုိက္တယ္။ ေတာ္ေသးတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ရင္ထဲမွာ ႏွေမ်ာသလို ၀မ္းနည္းသလိုလို ျဖစ္ေနေရာဗ်ာ။ စိတ္ထဲ တမ်ဳိးျဖစ္ေနလို႔ ေရႊမန္းသူေလး ေခါင္းျပန္ထြက္လာေတာင္ သူမကို ေၾကာင္ၿပီး ေငးၾကည့္ေနမိေသးတယ္။ လွပတဲ့ မ်က္ႏွာေရွ႔မွာ ဖယိုဖရဲ ေခြကာ က်ေနတဲ့ သူမဆံပင္ေလးေတြကို လက္နဲ႔ျပန္သပ္တင္ေနတဲ့ ေရႊမန္းသူေလးကိုေတာ့ က်ေနာ္ အစြဲလမ္းႀကီး စြဲလမ္းမိသြားၿပီ။ ၾကည့္ပါဦး။ ၁၁၅မိုင္မွာ ကားရပ္တုန္းက ျပန္ဆိုးထားတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းဆိုးေဆးေလးေတြ မရွိေတာ့ဘူး။ ပါးလႊာေသးငယ္တဲ့ ဒီႏႈတ္ခမ္း ဖူးဖူးေလးက …ဒါ ဒါေလးက …

“အကို … အဆင္ေျပသြားၿပီ မွတ္လား …“

က်ေနာ္ ေၾကာင္ေငးေနလို႔ ေရႊမန္းသူေလးကပဲ စကားစေျပာတယ္။ သူမအၾကည့္ေတြမွာလဲ က်ေနာ္ရဲ ႔အေျခအေနေတြကို စူးစမ္းမႈေတြပါေနတယ္။

“ေျပ .. တယ္ …. အရမ္း အဆင္ေျပတယ္ … အကိုက ညီမကို အား … နာ …“
“ေတာ္ၿပီ .. အကို .. ကြ်န္ေတာ့္ကို ဆက္မေျပာနဲ႔ေတာ့ … ကြ်န္ေတာ္ အိပ္ခ်င္ေနၿပီ … အိပ္ေတာ့မယ္ … မနက္ျဖန္လဲ ကြ်န္ေတာ္အလုပ္ရွိေသးတယ္ဗ်..“
“အာ… ေဆာရီးဗ်ာ …“
“အိပ္ေတာ့မယ္ဗ်ာ… အကိုလဲ အိပ္ေတာ့ …“

အဲဒါဟာ သူနဲ႔ က်ေနာ္နဲ႔ ေနာက္ဆံုးေျပာျဖစ္တဲ့ စကားပါပဲ။ ေရႊမန္းသူေလးဟာ ကားမွန္ျပတင္းဘက္ကို ျပန္လွည့္သြားယံုမက မ်က္စိပါမွိတ္ၿပီး အိပ္သြားတာ။ ဒံုးတိႀကီး စကားစျဖတ္သြားတာမွန္း သိေပမယ့္ က်ေနာ္ အတင္းကာေရာေတာ့ စကားဆက္မေနေတာ့ပါဘူး။ ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္သာ ကူရွင္ေနာက္ေက်ာကို မွီရင္း နဲနဲေလး ေစာင္းအိပ္ေနတဲ့ သူမကို ေငးၾကည့္ေနမိတယ္။ ေတာ္ေတာ္ေလး ၾကာေတာ့ စိတ္ထဲ တမ်ဳိးျဖစ္လာမွာစိုးတာနဲ႔ အိပ္ေပ်ာ္တာလား အိပ္မေပ်ာ္ေသးတာလား မသိတဲ့ ေရႊမန္းသူေလးဘက္ကို မၾကည့္ေတာ့ပဲ ကားအမိုးကိုပဲ တခါမွ မျမင္ဖူးသလို စိုက္ၾကည့္ၿပီးေတာ့သာ ေနလိုက္ေတာ့တယ္။ စိတ္ထဲကေတာ့ ဘယ္လိုမွ ဆြဲထုတ္လို႔မရတဲ့ အေစာကအျဖစ္ကို အခုထက္ထိ မယံုၾကည္ႏိုင္သလို ျဖစ္ေနတယ္ဗ်ာ။ ဒါ တကယ္မ်ားလား ….။

တေန၀င္ၿပီးလွ်င္ တေနထြက္ရမယ္ဆိုတာ တကယ္ေတာ့ ကေလးေတာင္မွ သိတဲ့ ေလာကနိယာမတရား တစ္ခုပါ။ ဒါေပမယ့္ အခုေတာ့ က်ေနာ့္မွာ ငယ္ငယ္တုန္းက ရန္ျဖစ္ရင္ က်ိမ္းေမာင္းေနၾက စကားအတိုင္း ျဖစ္ခ်င္ေနမိတယ္။ ေနာက္တစ္ေန႔ ေနထြက္တာကို မျမင္ခ်င္ေသးဘူး။

အေတြးေတြ ပလံုစီေနခဲ့တာမို႔ ေရႊမန္းသူေလး အိပ္ေပ်ာ္သြားတာေတာင္ က်ေနာ္ အိပ္မေပ်ာ္ခဲ့ပါဘူး။ လူကိုခပ္ေလွ်ာေလွ်ာေလး ေနာက္မွီမွာထုိင္ရင္းသာ သက္သာသလို ေနခဲ့တာပါ။ အေပၚတည့္တည့္က လာေနတဲ့ အဲယားကြန္းေလတိုးသံကလြဲလို႔ တိတ္ဆိတ္ ၿငိမ္သက္ေနတဲ့ ကားႀကီးထဲမွာ အိပ္မေပ်ာ္သူက က်ေနာ္ပဲ ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ (ဒရိုင္ဘာနဲ႔ ယဥ္ေနာက္လိုက္ မပါ) အထီးက်န္ဆန္တယ္လို႔ေတာင္ ခံစားေနရေသးတယ္။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္အေတြးေတြနဲ႔ အခုမွပဲ အခ်စ္ကို စေတြ႔တာမ်ားလားဆိုၿပီး ေရႊမန္းသူေလးကို ခိုးခိုးၾကည့္မိေသးတာ။ ဒီလိုနဲ႔ …

က်ေနာ္ ေမွးခနဲ တစ္ခ်က္ အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္ထင္တယ္။ နားထဲမွာ လမ္းေလွ်ာက္လာတဲ့အသံနဲ႔ က်ဳိးက်ဳိးကြ်တ္ကြ်တ္အသံၾကားလို႔ မ်က္လံုးက ဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ ယဥ္ေနာက္လိုက္ေကာင္ေလးက ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္တစ္လံုးကိုင္ၿပီး အနားေရာက္ေနတာ ေတြ႔တယ္။ လက္ထဲက စႏိုးတာ၀ါထည့္ထားတဲ့ အထုပ္ေလးကို လွမ္းေပးလို႔ ခါးကိုအေက်ာဆန္႔ၿပီး က်ေနာ္ လွမ္းယူလိုက္တယ္။ သတိရလို႔ ေဘးကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေရႊမန္းသူေလးက မႏိုးေသးဘူး။ အဲဒါနဲ႔ စပါယ္ယာေကာင္ေလးေပးတဲ့ အထုပ္ကို တမင္တကာ က်ေနာ္ကပဲ ယူလိုက္ၿပီး သူ႔ေရွ႔က အိတ္ေလးထဲ ထိုးထည့္ေပးထားလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ပတ္၀န္းက်င္ကို က်ေနာ္ တစ္ခ်က္ ေ၀့ၾကည့္မိတယ္။ ႏိုင္ငံျခား western ကားေတြထဲမွာပါတဲ့ ေကာင္းဘိြဳင္တစ္ေယာက္ ဆလြန္းခန္းထဲ၀င္လာတဲ့ အခ်ိန္မွာ ၾကည့္တဲ့ အၾကည့္မ်ဳိးနဲ႔။ ဘယ္ေနရာက လူကေတာ့ အိုေက၊ ဘယ္ေနရာ လူကေတာ့ ငါ့လႈပ္ရွားမႈအတြက္ အႏၱရာယ္ရွိႏိုင္တယ္ဆိုတဲ့ဟာမ်ဳိးေလ။

က်ေနာ္ စိတ္ဓါတ္က်စရာ ျဖစ္သြားတယ္။ ေဘးနားက အေဒၚႀကီးက ႏိုးေနၿပီဗ်။ သူကေတာင္ က်ေနာ့္ကို ျပန္ၿပီး အကဲခတ္ေနေသးတာ။ အၾကည့္ေတြက ဒီငနာေလး ဘာလုပ္မလို႔ ပတ္၀န္းက်င္ကို လိုက္ရိႈးေနရတာလဲဆိုတာကို စူးစမ္းတဲ့အၾကည့္ဗ်။ က်ေနာ္ အရင္ေရာက္ၿပီးမွ ေရႊမန္းသူေလးက ကားေပၚတက္လာတာေၾကာင့္ ဒင္းက က်ေနာ္တို႔ ဘာမွမပတ္သက္ဘူးဆိုတာ သိေနတာေနမွာ။ ဟင္း .. အေဒၚႀကီးေတြမ်ား ခက္ေတာ့တာပဲ။ အိပ္စရာ ရွိတာ အိပ္တာ မဟုတ္ဘူး။ သူ႕ကိုယ္သူ အမ်ဳိးသမီးေရးရာက က်ေနတာပဲ။ က်ေနာ္လဲ ငါေတာ့ ဘာမွလုပ္လို႔ရေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး ဆိုတာ သိသြားၿပီမုိ႔ ထားလိုက္ပါေတာ့ ဆိုၿပီး ဒီဘက္ျပန္လွည့္လိုက္တယ္။

“ေၾသာ္ .. ညီမ ႏိုးေနၿပီလား …“

ေရႊမန္းသူေလးက က်ေနာ့္ကို ေမွးေမွးေလး ၾကည့္ေနတယ္။ က်ေနာ့္ အေမးကို အေျဖမေပးေသးပဲနဲ႔ မ်က္လံုးနဲ႔တင္ ၿပံဳးျပေနရွာတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ သူမလို မ်က္လံုးနဲ႔တင္ မၿပံဳးတတ္လို႔ ပါးစပ္နဲ႔ပါ ၿပံဳးရင္း ေရွ႔မွာ ထည့္ထားတဲ့ စႏိုးတာ၀ါကို လက္ညိဳးထိုးျပလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကႏြဲ႔ကလ်ေလးလို ျဖစ္ေနတဲ့ သူမကို တမင္တကာကို ေဆြးေဆြးေလး ျဖစ္ေနတဲ့ အၾကည့္နဲ႔ၾကည့္တာ။ အကယ္ဒမီ ရခ်င္ေတာင္ ရႏိုင္တဲ့ အမူအယာမ်ဳိးနဲ႔ေပါ့ေလ။

က်ေနာ့္ရဲ ႔အၾကည့္ေတြကို ေရႊမန္းသူေလးက ေရွာင္ဖယ္မသြားဘူးဗ်။ တန္ျပန္ၿပီး စိုက္ၾကည့္ရင္း တေအာင့္ေလာက္ၾကာမွ ..
“မ်က္ႏွာသစ္ဖို႔ ရပ္ဦးမွာလား … အကိုသိလား ..“
“အဲ .. မသိဘူးဗ် … အကိုက ရန္ကုန္ မႏၱေလး သိပ္မသြားဖူးဘူး …ခါတိုင္းရပ္တယ္မွတ္လား …“

က်ေနာ့္ စကားလဲ ဆံုးေရာ ေရႊမန္းသူေလးက ကိုယ္ကိုဆန္႔ၿပီး အျပင္ကို လွမ္းၾကည့္တယ္ဗ်။ က်ေနာ္လဲ အဲဒီေတာ့မွ သူမၾကည့္သလို အျပင္ကို လိုက္ၾကည့္မိတာ။ အေစာတုန္းကေတာ့ ဒီေလာက္အခ်ဳိးက်ၿပီး ေခ်ာလွတဲ့ မန္းေလးသူနဲ႔ ဘယ္လိုဇာတ္လမ္းဆက္ရင္ ေကာင္းမလားဆိုတာကို ေတြးရင္း သူ႔ကိုယ္ပဲ ၾကည့္ေနမိတာကိုး။

“ေရာက္ေတာ့မွာပဲ … အိမ္ေတြေတာင္ ျမင္ေနရၿပီ ..“

ဟုတ္သားပဲဗ်။ လမ္းေဘးမွာ လယ္ကြင္းေတြ မရွိေတာ့ဘူး။ အိမ္ေတြကို ျမင္ေနရၿပီ။ မႏၱေလးၿမိဳ ႔ထဲ ၀င္လာၿပီ ထင္တယ္။ က်ေနာ္ အဲဒီေတာ့မွ ဖုန္းကိုထုတ္ၿပီး ကမန္းကတမ္း အခ်ိန္ကို ၾကည့္မိတယ္။ ၅း၃၀ ..

“ေရာက္ေတာ့မွာလား … မ်က္ႏွာသစ္ဖို႔ မရပ္ေတာ့ဘူးလား ..“

က်ေနာ္ အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ သူမ ေမးတဲ့ စကားကိုပဲ ျပန္ေမးမိတယ္။ ေရႊမန္းသူေလးက က်ေနာ့္ကို စကားနဲ႔ မေျဖေတာ့ဘူး။ ေခါင္းသာ ခါျပတယ္။ မရပ္ေတာ့ဘူးဆိုတဲ့သေဘာ။ ဘယ္လိုေလးလဲဟ .. စကားနဲ႔ေတာင္ မေျဖခ်င္ေတာ့ဘူးလားဟ။ ငါ့ကိုမ်ား ဟိုညေမႊးပန္းသီခ်င္းထဲကလို ညတုန္းက ေတြ႔ခဲ့တဲ့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ဆိုၿပီး ထားသြားမွာလား။

“ညီမ … ဒီေလာက္ေတာင္ ခင္မင္ၿပီးေတာ့မွေတာ့ .. နာမည္ေလး အပန္းမႀကီးရင္ ေျပာျပပါလား …“
“အ ဟင္း .. ဟင္း .. ဘာလဲ … ခင္ဗ်ားက နာမည္အရင္ေမးမယ္ .. ၿပီးရင္ ဖုန္းနံပါတ္ေမးမယ္ .. ေနာက္ေတာ့ အိမ္လာလည္မယ္ အဲဒီလို ႀကံထားတာလား ..“

ရုပ္တည္ႀကီးနဲ႔ ေျဖတဲ့ အေျဖမို႔ က်ေနာ္ ျပန္ေျပာရ ေတာ္ေတာ္က်ပ္သြားတယ္။ ေသာက္ဂြပဲ။ စိတ္ေရာမွန္ရဲ ႔လား မသိဘူး။ နင္နဲ႔ ငါနဲ႔ ညတုန္းက ဟိုဒင္းဟိုဟာျဖစ္တဲ့ အထိေတာင္ ရင္းႏွီးခဲ့ၾကတာေလ။ မွတ္ေကာမွတ္မိေသးရဲ ႔လား။ က်ေနာ္လဲ အေလွ်ာ့မေပးခ်င္ေသးတာနဲ႔ ..

“ညီမနဲ႔ အကိုနဲ႔ ဆံုတဲ့ အျဖစ္က ဆန္းက်ယ္လို႔ပါ … အကို႔ဘ၀မွာ ေမ့ေဖ်ာက္လို႔ မရႏိုင္တဲ့ ရင္ခုန္မႈတစ္ခုပဲ ညီမ ..“
“ေမ့လို႔မရလဲ .. ႀကိဳးစားၿပီသာ ေမ့ဗ်ာ… ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ဒီကားေပၚက ဆင္းတာနဲ႔ အကို႔ကို ေမ့လိုက္မွာ … မေမ့လို႔ မျဖစ္ဘူး .. လာႀကိဳမွာက ကြ်န္ေတာ့္ဘဲက လာႀကိဳမွာ …ဒါဆို ခင္ဗ်ား သေဘာေပါက္ေတာ့ ..“

ဟမ္ … ဘယ္လိုႀကီးလဲ။ က်ေနာ္ ေတာ္ေတာ္အူေၾကာင္ေၾကာင္ ျဖစ္သြားသလို ဘာဆက္ေျပာရမယ္မွန္းလဲ မသိေတာ့ဘူး။ ေတာ္ေတာ္ေတာ့ နားလည္ရခက္တဲ့ ကိစၥပဲဗ်ာ။ ဒီအတိုင္းဆိုရင္ေတာ့ ဘာမွလုပ္လို႔ရမွာ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ နာမည္ေလးေတာင္ မေျပာခ်င္ေတာ့ဘူးဆိုမွေတာ့ ဘာဆက္လုပ္ရမလဲဗ်ာ။ ေနာက္ၿပီး ဘဲဘဲက လာႀကိဳမွာတဲ့။ ဟူး …

အေတြးကိုယ္စီနဲ႔ ၿငိမ္သက္သြားလို႔ ေရႊမႏၱလာကားႀကီးက ကြ်ဲဆန္ကည္ကား၀င္းသြားတဲ့ လမ္းထဲ ခ်ဳိးေကြ႔သြားတာေတာင္ သတိမထားမိလိုက္ဘူး။ ကားေပၚကလူေတြ ထိုင္ခံုေတြကို ျပန္မတ္ၿပီး မတ္တပ္ထၿပီး လံုခ်ည္ျပင္၀တ္သူက၀တ္၊ အေပၚစင္ေပၚကေန အထုပ္ဆြဲတဲ့သူကဆြဲ ဆိုေတာ့မွ က်ေနာ္ သိတာ။ မတတ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ က်ေနာ္လဲ ေစာင္ကို ျပန္ေခါက္လိုက္တယ္။ အဲဒီ ေစာင္အေခါက္မွာေတာ့ ေရႊမန္းသူေလးက အျပင္ကို ေငးေနရာက တစ္ခ်က္ က်ေနာ့္ကို ေစာင္းငဲ့ၾကည့္တယ္။ က်ေနာ္ တစ္ခုခုေျပာမယ္လို႔ ျပင္လိုက္တုန္းရွိေသး သူမက ျပတင္းေပါက္မွန္ဘက္ပဲ ျပန္လွည့္သြားတယ္ဗ်ာ။ …

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ကားေပၚကေန ေတာ္ေတာ္ကို တိုးေ၀ွ႔ဆင္းလိုက္ရတာပဲ။ သံုးဘီးယူမလား ဆိုက္ကယ္ယူမလား ဆိုတဲ့ တရစပ္ပစ္လႊတ္လိုက္တဲ့ ျမားတံလို အသံေတြကို လက္ကာ၊ ေခါင္းခါ ၊ အထုပ္ပိုက္ရင္း အေဖနဲ႔ အေမေရွ႕က တံတိုင္းသဖြယ္ ေလွ်ာက္လာခဲ့ရတယ္။ ေတာ္ေသးတယ္။ ၀ိုင္းအံုေနတဲ့ လူအုပ္ကို ေက်ာ္လုိက္လွ်င္ပဲ က်ေနာ္တို႔ကို လာႀကိဳေနတဲ့သူေတြကို ေတြ႕တယ္ဗ်။ ဒီတစ္ခါေတာ့ က်ေနာ့္ေနာက္က လိုက္လာတဲ့ အေမနဲ႔ အေဖက ေရွ ႔ကိုေရာက္သြားၿပီး က်ေနာ္က အလိုလို ေနာက္ေရာက္သြားတယ္။ က်ေနာ္လဲ အခုက်ေတာ့မွ ကားေပၚက ဆင္းခါနီးမွာ “အကို သြားေတာ့မယ္ေနာ္“ ဆိုၿပီး တစ္ခြန္းတည္း ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ရတဲ့ ေရႊမန္းသူေလးကို ျပန္လွည့္ရွာေနမိတယ္။ သူမေျပာသလို ဘဲဘဲဆိုတဲ့ အေကာင္က လာႀကိဳေနသလားလို႔ေလ။

“အကို … ဘာေတြ ေနာက္ျပန္လွည့္ၾကည့္ေနတာလဲ … ပစၥည္းက်န္ခဲ့လို႔လား ..“

က်ေနာ့္ ပုခံုးကို လာပုတ္သံနဲ႔အတူ ေဘးနားေရာက္လာတာကေတာ့ အေမ့အသိ ေဒၚယဥ္ယဥ္ရဲ ႔သားငယ္ ေက်ာ္ေက်ာ္ပါ။ က်ေနာ္ေအာက္ ေျခာက္ႏွစ္ေလာက္ငယ္ေပမယ့္ ေပါင္းလို႔ေကာင္းလို႔ က်ေနာ္နဲ႔ ေဘာ္ဒါျဖစ္ေနတဲ့ သူတစ္ေယာက္ပါ။
“ဘာမွ မက်န္ပါဘူးကြာ .. အသိတစ္ေယာက္မ်ား ေတြ႔လိုက္သလားလို႔ …“
“ဘာလဲ … လာႀကိဳတဲ့သူေတြထဲကလား …“
“ေအး …“
“အကို အသိဆိုတာ .. ဟိုတစ္ေယာက္လား … ဒီဘက္ကို ၾကည့္ေနတာဗ် … အမိေတာ့ အမိစားေလးပဲ …ဟီး ဟီး ..“

က်ေနာ္နဲ႔ ၃၅လမ္းက စားေသာက္ဆိုင္မွာထိုင္လွ်င္ မႏၱေလးက တရုတ္မေလးေတြ စကတ္က ဘယ္ေလာက္အတိုအထိ ၀တ္ေလ့ရွိေၾကာင္း၊ အဲဒီလိုအတိုေလး ၀တ္ၿပီး ဆိုင္ကယ္ကို ခြစီးေလ့ရွိေၾကာင္း ေျပာေနသူမို႔ သေကာင့္သားက ဇမေသးဘူးဗ်။ သူျပတဲ့ ေနရာကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေရႊမႏၱလာကားဂိတ္ အစြန္မွာ ရပ္ေနတဲ့ ေရႊမန္းသူေလးကို ေတြ႕တယ္။ က်ေနာ္တို႔ဘက္ကို ၾကည့္ေနတယ္ဗ်။ က်ေနာ္ရွိေနတဲ့ ေနရာကဆိုရင္ နဲနဲလွမ္းတယ္လို႔ ဆိုရေပမယ့္ က်ေနာ့္စိတ္ထဲ သူမရဲ ႔မ်က္၀န္းေတြကို အနီးကပ္ျမင္လိုက္ရသလိုပဲ။ ရင္ထဲမွာ အမည္မေဖာ္ႏိုင္တဲ့ ခံစားမႈတစ္ခု ခ်က္ခ်င္းကို ျဖစ္လာတယ္ဗ်ာ။

“သြားၾကမယ္ေလ … ေက်ာ္ေက်ာ္ … မင္းတို႔က ဘာလုပ္ေနၾကတာလဲ …“

ေဒၚယဥ္ယဥ္ကုိယ္တိုင္က လွမ္းေခၚလို႕ က်ေနာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္သား ရပ္ထားတဲ့ လိုက္ေအာ့စ္ကားေလးနား ေျပးလာခဲ့ရတယ္။ ေက်ာ္ေက်ာ္က ကားေမာင္းသူေနရာ ၀င္လိုက္ခ်ိန္မွာ အေဖက “မင္းတို႔ ညီအကို ေခါင္းခန္းမွာပဲ ထုိင္ကြာ“ ဆိုၿပီး ေျပာလိုက္လို႔ က်ေနာ္ ေက်ာ္ေက်ာ့္ေဘးမွာ ၀င္ထိုင္လိုက္ရတယ္။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ကားေလးဟာ ကြ်ဲဆည္ကန္ထဲကေန တဘီးခ်င္း လွိမ့္ရင္း ထြက္လာခဲ့မိၾကတယ္။ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာေတာ့ သူမေျပာတဲ့ လာႀကိဳမယ့္သူဆိုတာ ဘာျဖစ္လို႔မ်ား ရွိမေနတာလဲဆိုတဲ့ အေတြးတစ္ခုက အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာတဲ့ အထိကို ႀကီးစိုးထားခဲ့တာပါပဲဗ်ာ ….

အဲ … ေျပာရဦးမယ္ … မန္းေလးကေန ရန္ကုန္ျပန္ေတာ့ေလ … က်ေနာ္ ဘာဆုေတာင္းမိတယ္ထင္လဲ။ ခင္ဗ်ားတို႔ သိမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ ဆုေတာင္းတိုင္းတာ ျပည့္ရမယ္ဆိုလွ်င္လဲ လူေတြအားလံုး သိန္းထီေပါက္ကုန္ၾကမွာ မွတ္လား။ ဒီတခါေတာ့ က်ေနာ့္ေဘးလာက်တာ အိတ္ထဲပါလာတဲ့ ကြမ္းထုပ္ကို တစ္ခုၿပီးတစ္ခုယူစား၊ ၿပီးေတာ့ ငါးမိနစ္တစ္ခါ ေရွ႔မွာခ်ိတ္ထားတဲ့ ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္ေသးေသးေလးထဲကို ကြမ္းတံေတြးထေထြးတတ္တဲ့ မံုရြာက ေက်ာင္းဆရာဆိုတဲ့ လူတစ္ေယာက္ဗ်ာ …။ လမ္းတေလွ်ာက္လံုးလဲ က်ေနာ့္ကို မိတ္ေဆြဖြဲ႔ၿပီး စကားေျပာလာတာ ေလကန္တတ္တယ္ဆိုတဲ့ က်ေနာ္ေတာင္ လက္ေျမွာက္အရႈံးေပးရမယ္။ ေနာက္ဆံုး က်ေနာ္ စာတမ္းေလးတစ္ေစာင္ ေရးစရာ ရွိလို႔ေနာ္ ဆိုၿပီး အတင္းစကားစဖ်က္ၿပီး ဒိုင္ယာရီစာအုပ္ဖြင့္ၿပီး စာေရးေနလိုက္ရတယ္။

ျပီးပါျပီ